در حمله دیروز انتحاری ۹ تن از خبرنگاران و تصویر برداران رسانه‌ها شهید شدند و هفت تن دیگرشان زخم برداشتند. ساعاتی پس از آن، یک خبرنگار دیگر در ولایت خوست توسط افراد مسلح ترور شد. همچنان چند روز پیشتر از این، یک خبرنگار معروف افغانستان در ولایت قندهار به شهادت رسید. این نشان می‌دهد که هفته‌ها و روزهای اخیر، حمله به جان خبرنگاران و رسانه‌ها فزایش یافته است و حملۀ انتحاری دیروز در میان خبرنگاران به وضاحت نشان می‎دهد که هدف اصلی حمله از بین بردن گروهی از خبرنگاران در کشور بوده است. با این حساب زنگ خطر به شکل جدی برای رسانه‌ها به صدا درامده است که باید به آن به گونه جدی توجه شود. اما باید گفت که حمله به مردمان غیر نظامی، رسانه‌ها و تاسیسات و کارمندان منافع عامه، در هیچ قاموس و فرهنگ انسانی‌ِ وجود ندارد. گروه‌هایی که دست به چنین حمله‌هایی میزنند، نمی‌توانند متعلق به اسلام باشند. حمله به جان مردمان ملکی که در آثر آن شماری از خبرنگاران هم کشته شده‌اند، یک‌بار دیگر نشان داد که تروریزم فقط به کشتن انسان‌ها کمر بسته است. جنک با تروریزم چه زیر نام طالب و چه هم داعش همان یک جنگ است که در یک سویۀ جنایت صورت می‌گیرد. کشته شدن خبرنگارانی که برای پوشش حملۀ اول به ساحه رفته بودند، یکی از جنایت‌های جنگی است؛ اما گروه‌های تروریستی به این مفاهیم سروکاری ندارند. اما هدف قرار دادن خبرنگاران، صدمۀ شدیدی به آزادی بیان که حق اول انسانی است، به عنوان یک دست‌آورد مهم در افغانستان است. در جامعه‌یی که رسانه‎ها امنیت نداشته باشند و خبرنگاران گروهی کشته شوند، فساد، سیاه‌کاری و استبداد تقویت می‌شود و مردم از نعمت آگاهی محروم می‌مانند. واضح است که اگر کشور هیچ چیزی به عنوان دست‌آورد ندارد، صحنۀ خبرنگاری و اطلاع‌رسانی و آزادی بیان مهم‌ترین دست‌آورد است. اما نالیدن ما در این ستون در این زمینه، گپ ساده‌یی بییش نیست؛ زیرا تروریزم این‌ها را نمی‌خواند.
سوال اساسی ما از مقامات امنیتی دولت شاید برای چندصدمین‌بار این است که این انتحاریان از کجا وارد هدف می‌شوند و به‌راستی چگونه ممکن است که داعشیان توانسته باشند پا روی پای طالبان بگذارند. اما این دو سوال هرگز پاسخ نداشته‌اند. چیزی که به عنوان پاسخ مطرح است، این است که ناتوانی و ضعف هر روزۀ نهادهای امنیتی و مسوولان بیکارۀ آن، سبب اصلی افزایش این حمله‌ها شده‌است؛ اما متأسفانه هیچ نهادی نیست که به این همه بیدادگری رسیده‌گی ‌کند. داستان افغانستان امروز بسیار پیچیده شده‌است. داعش و یاهم طالبان دو روی یک ‌سکه ‌اند و هردو جنایت‌های مشابهی را انجام می‌دهند. به عبارت دیگر، جریان‌هایی اینجا هستند که یک روز به نام داعش و روزی دیگر هم به نام طالب جنایت می‌کنند؛ این یعنی پروژه‌یی بودن جنگ افغانستان که ممکن است برای سال‌های دیگر هم ادامه یابد و از مردم بی‌گناه و مظلوم این سرزمین قربانی بگیرد. بنابرین ما در یک جنگ به شدت تباه‌کن و سردرگم و مبهم گیر مانده‌ایم و هیچ کس نمی‌تواند عمق این پیچیده‌گی را درک کند. با این حال هدف قرار گرفتن مراکز ثبت نام، مراکز توزیع شناسنامه، مکاتب و خبرنگاران و افراد ملکی و شفاخانه‌ها و دیگر تاسیسات و اجتماعات عامه هیچ مشروعیتی در اسلام ندارد؛ اما جای بسیار تاسف است که منابر و مساجد ما در برابر این نوع جنایت‌ها سر سکوت خم کرده‌اند و این خود فرصت‌هایی را برای آنانی که می‌خواهند برای انجام جنایت‌های شان سرباز‌گیری بیشتر کنند، مساعد می‌کند.