گیم‌موتر رانی، ویس احمد برمک، وزیر امور داخله کشور؛ واکنش‌های تند رسانه‌های اجتماعی را به دنبال داشت. تصاویر نشر شده از آقای برمک در رسانه‌های اجتماعی او را در حالت بازی موترانی نشان می‌دهد. این تصاویر زمانی پخش شده است که در روزهای اخیر چند نقطه مختلف شهر کابل شاهد حملات انتحاری بود که منجر به کشته و زخمی شدن شماری زیاد شهروندان شده است. به همین دلیل این تصویر آقای برمک را در تیرس اتقاد مردم در صفحات اجتماعی قرار داده است. اگرچه هنوز مشخص نیست که این تصویر به کدام تاریخ و در چه جایی گرفته شده است اما این مشخص است که رفتن به وزیر به گیم خانه‌ها و چنین سرگرمی‌یی برای او جرم نیست و حق فردی اوست؛ اما با توجه به واکنش‌هایی که این تصویر در پی داشت می‌توان میزان و نحوۀ انتظارات مردم را از یک مقام امنیتی به خصوص وزیر داخله پی گرفت.
مردم با دیدن این عکس ناخود آگاه می‌پرسند که چرا مسوولان ارشد نهادهای امنیتی وقت تفریح خود را با زمان کار تفکیک نمی‌کنند و این بی‌دقتی و بی‌غم‌باشی مسوولان حکومتی برای شهروندان درد آور است. تنها وزیر داخله نیست که به اساس این تصویر « موتر بازی» می‌کند یا گیم میزند پیش از این تصاویر معین وزارت مالیه که از طریق رسانه‌های اجتماعی همگانی شد نیز حکایت عین عمل را داشت.
تصویر یا عکسی که وزیر داخله را در حال «گیم‌ موتر رانی» نشان می‌دهد، پیام‌هایی را به مخاطب انتقال می‌دهد که نیاز به وضاحت دارد. یعنی این‌که اگر ملت در هر حالتی قرار داشته باشد برای مسوولان ارشد به‌ویژه کسانی که در راس و هرم قدرت نهادهای امنیتی قرار دارند، هیچ تأثیری ندارد. وقتی حملات انتحاری در چند متری ارگ صورت می‌گیرد یا به‌ عبارت دیگر انتحار کننده‌گان می‌توانند تا قلب شهر کابل خود را برسانند و بالای حوزه‌های امنیتی، نهادهای ملکی و حتا مسجد‌ها هجوم ببرند.
اما چون در حکومت فعلی پاسخگویی به ملت وجود ندارد و کسی خویشتن را مسوول احساس نمی‌کند، اوضاع بیشتر از روز‌های گذشته وخیم‌تر می‌شود. اینجاست که دلیل این بدبختی و بی‌امنی که همه روزه از ملت مظلوم قربانی می‌گیرد را مردم به حساب ناکاره‌گی‌های مسوولان و وقت‌گذارانی‌های آنان می‌گذارند.
زیرا زمانی حکومت جز با چند کلمه تکراری و مضحک حملات را مورد تقبیح و نکوهش قرار دهد، دیگر هیچ‌ عملی را برای بهبود امنیت انجام نمی‌دهد، مردم از هر عمل و حرکت مسوولان دولتی می‌توانند برداشت های خودشان را داشته باشند.
آنهم در شرایطی که وزیر داخله و رییس امنیت ملی و وزیر دفاع که ادعا می‌کنند که بهتر از آنان شخص‌ کار کن در کشور یافت نمی‌شود؛ باید این را درک کنند، که انتحار و انفجار در جاده‌های کابل ولایت‌ها همه روزه قربانی می‌گیرد و شهروندان را در سوگ می‌نشاند، مسوولیت‌ دارند که تا برای شهروندان پاسخ دهند. وزیر داخله باید بداند که مسوولیت‌اش تنها تعریف و تمجید رییس جمهور با کلمات تشریفاتی «جلالت‌مآب، سر قومندان اعلا» که هیچ‌گاه از گفتن آن خسته نمی‌شود نیست، او به عنوان وزیر داخله کشور مسوولیت دارد تا امنیت شهروندان را تأمین کند. این مقامات اگرچه همیشه از برنامه حرف می‌زنند اما باگذشت هروز بی برنامه گی شان بیشتر نمایان می‌شود. شهروندان امروز در میان بی‌دفاع‌ترین انسان‌ها قرار دارند. صدای زجۀ مادران برای فرزندان تکه پاره‌ شده‌‌‌شان که همه روزه در کوچه‌ها و پس‌کوجه‌ها می‌پیچد، درد را به سلول‌های بدن انسان می‌رساند، آیا این صداها از طرف مسوولان امنیتی جدی گرفته شده است، آیا روزی از سر حس‌‌انسانی هم که شده خود را در جای یکی از خانواده‌های قربانیان حملاتی که در زمان مسوولیت‌شان اتفاق افتاده قرار داده‌اند تا ببینند که چه ‌حسی برای‌شان رخ می‌دهد، مسلماً این‌کار را نکرده‌اند.
امروز برداشت مردم این است که مسوولان درجه یک کشور تنها برای خود می‌اندیشند و به این‌که چه اتفاقی در کشور می‌افتد زیاد توجه نمی‌کنند. در حالی که اگر توجه به مسوولیت وجود می‌داشت و وجدان‌ها بیدار می‌بود، در اثر حملات اخیر که در قلب پایتخت اتفاق افتاده است باید مسوولان درجه یک نهادهای امنیتی عزت‌مندانه ناتوانی خود را اعلام می‌کردند و کنار می‌رفتند. اما این‌کار دلیرانه در قاموس آنان وجود ندارد. بی‌تردید که بی‌غم باشی و ندانم‌کاری‌های مسوولان درجه یک نهادهای امنیتی این را روشن می‌سازد که انفجار و انتحارها و بلند رفتن تلفات غیر نظامیان و گسترش هر روزه ناامنی و برای آنان مسأله‌یی نیست و مردم تاوان همین بی‌توجهی و بازی‌های آنان را می‌پردازند.