در این روزها بازار دیدارهای طالبان و امریکایی‌ها به شدت گرم شده‌است. ظاهراً این گفت‌وگوها به انعطاف‌هایی هم منجر شده است؛ اما تاکنون سخن رسمی‌یی در این خصوص گفته نشده اما به گفته برخی منابع دولتی و مقاله هایی که در رسانه های خارجی نشر شده است طالبان پذیرفته اند که در صورتی که حکومت به آنان سپرده شود، با حضور نیروهای خارجی مشکلی نخواهند داشت. به اساس همین توافقات قرار است که روز عید اضحی/ قربان، بار دوم آتش‌بس اعلان شود و طالبان یک بار دیگر وارد شهرهای کشور شوند؛ آنهم در شرایطی که به اساس استراتِیژی امریکا باید در این شب و روزها بخش‌های زیادی از کشور برای طالبان سپرده‌شده باشد. تا جایی که وزارت دفاع ملی تایید کرده است، نیروهای دولتی از بخش‌هایی در کشور عقب نشینی کرده اند؛ اما هنوز به گونۀ رسمی فهرست آن ساحات اعلان نگردیده‌است. در چنین شرایطی، حضور طالبان در دوران آتش‌بس پیش رو، در داخل شهرهای کشور شاید گرم‌تر و سنگین‌تر از ورود آنان در آتش‌بس عید رمضان باشد و این به معنای چراغ‌های سبزی است که امریکایی‌ها و پاکستانی‌ها و طالبان از خود نشان میدهند.
اما گزارش‌هایی که رسانه‌های بین‌‎المللی نشر کرده‌اند نشان می‌دهد که گفت‌وگوهای پشت‌پرده راهی به جاهایی برده است و بهانه‌هایی که در گذشته مانع می‌شد تا طالبان وارد روند مذاکرات شوند، برداشته شده‌است و باید پس از این مسیر عادی‌اش را طی کند و نتیجه بدهد.
اما مسلماً مسایل جنگ و صلح افغانستان به همین ساده‌گی‌ها هم نیست و ابعاد زیادی این پیچپیده‌گی را معنابخش ساخته‌اند. با این حال ممکن است که طرف‌های مذاکره به همه ابعاد آن اندیشیده باشند و روی آن کار کنند. افغانستان بیش از چهل سال است که در آتش جنگ می‌سود و در این هفده‌سال اخیر وضعیت شکل دیگری است و یک روزی باید این آتش خاموش گردد. از این رو، مرم منتظر صحلی اند که ناگذیر باید رخ بدهد. اما این به معنای آن نیست که همه دار و ندار و دست آوردهای شان در این مسیر قربانی شود. به تازه‌گی‌ها امیدها درمورد احیای روند صلح در افغانستان پس از آن افزایش یافت که مقامات پاکستان و افغانستان اعلام کرده بودند که طالبان مایل به آغاز مذاکرات هستند. به تعقیب آن امریکایی‌ها پای پیش گذاشته مذاکره‌های مستقیم را با طالبان راه انداخته اند. این همه را می‌شود به معنای یک امید قبول کرد. اگرچه می‌دانیم پاکستان میلی برای ایجاد صلح در افغانستان ندارد؛ زیرا آن کشور در جهت تحقق اهداف خودش هنوز نفس می‌‎زند و پا پیش میگذارد. اما حالا به نظر میرسد که تغییراتی در مواضع امریکا و پاکستان در قبال افغانستان به وجود آمده باشد و این تغییرات در تفاهمات تازه‌یی میان این دو کشور جلوه می‌کند.
اگرچه حالا با شروع مذاکرات طالبان و امریکا، طالبان برای نخستین بار وارد یک گفت‌وگوی موثر شده‌اند. این همه برای مردم افغانستان سوال‌هایی را ایجاد کرده است؛ از جمله اینکه چگونه طالبان می‌توانند حضور نظامیان امریکایی را در صورتی که حکومت برای شان واگذار شود، بپذیرند و چگونه امریکا می‌تواند با طالبان جمع شود و این از مهمترین نقاط مبهم در روند مذاکرات است که به قوت معمای جنگ و صلح افغانستان افزوده است.
به نظر میرسد که طالبان برای امریکایی‌ها نسبت به دولت افغانستان ارجحیت پیدا کرده‌اند و گفته می‌شود که دولت آقای ترامپ حتا این آماده‌گی را نیز دارد که طالبان را جانشین دولت کنونی سازد؛ البته این در صورتی است که امریکا در اول روی موردها و موضوعات بسیار مهمی با پاکتسان به توافق‌هایی رسیده‌باشد. در پیوند این توافق افغانستان به پاکستان تحویل داده خواهد شد و این خود مشکلات و بن بست‌هایی تازه‌یی را به رخ می‌کشاند.
اما منتظریم که دیده شود این مذاکرات به راستی آبستن چه خواهد بود؟