وزارت دفاع ایالات متحدۀ امریکا، کمک ۳۰۰ میلیون دالری به پاکستان را به دلیل آن‌چه که آن‌را ناکامی اسلام‌آباد در برخورد قاطعانه با گروه‌های شبه‌نظامی و تروریستان می‌خواند، قطع کرد.
این تصمیم چندین ماه پس از آن اتخاذ شد که دونالد ترامپ، رییس جمهور این کشور اعلام کرده بود که ایالات متحده در قبال سال‌ها کمک‌ به اسلام‌آباد چیزی جز «فریب و دروغ» دریافت نکرده است.
اوایل سال جاری میلادی نیز کنگرۀ امریکا کمک مالی ۵۰۰ میلیون دالری صندوق حمایتی ایتلاف به اسلام آباد را متوقف کرده بود.
این تصمیم وزارت دفاع امریکا در حالی اتخاذ می‌شود که اخیرآ کشورهای منطقه مثل روسیه، ترکمنستان و چین تلاش دارند به گونه‌یی خود را در قضیۀ صلح افغانستان بیشتر از پیش دخیل سازند که سفر گروه مذاکره کنندۀ طالبان به ترکمنستان، نشست احتمالی مسکو که به دلایل نامعلومی به تعویق افتاده و هم‌چنان نشست سه‌جانبۀ چین، افغانستان و پاکستان که در روزهای نزدیک چین میزبان آن می‌باشد، نمونه‌های مشخص آن می‌باشد. از سویی هم چندی قبل بحث مذاکرۀ مستقیم طالبان با امریکا نیز بالا گرفته بود.
پس از اعلام استراتیژی جدید امریکا در قبال افغانستان و جنوب آسیا نیز صفحۀ جدیدی از معادلات سیاسی در منطقه باز گردیده است. امریکا در راهبرد جدید خود به ابعاد مختلف مسایل در جنوب آسیا پرداخته است. انزوای بیشتر پاکستان و افزایش نقش هند به‌عنوان یک شریک درازمدت ایالات متحدۀ امریکا در منطقه، از مهم‌ترین تغییراتی است که در رویکرد جدید واشنگتن دیده می‌شود. در استراتیژی جدید، دونالد ترامپ برای دست‌یابی به اهداف خود، برای پاکستان خطوط مشخصی تعیین نموده است و اگر پاکستان از این خطوط بگذرد، امریکا برای رسیدن به نتایج متوقع از تمامی ابزارهای سیاسی، اقتصادی و حتا نظامی علیه پاکستان استفاده خواهد کرد.
هند نیز به‌عنوان بزرگ‌ترین دموکراسی جهان، حمایت خود را از این استراتیژی اعلام کرده است. در این راهبرد، ایالات متحده امریکا از دهلی نو می‌خواهد که به‌عنوان یک ژاندارم بزرگ، هم‌کاری و نقش خود را در مسایل امنیتی، اقتصادی و تجارتی در منطقه افزایش دهد. هند با توجه به اهداف اقتصادی بزرگ که در منطقه دنبال می‌کند و رقابتی که با چین و پاکستان دارد، از افزایش نقش خود، استقبال کرده است.
بعد از اعلام این راهبرد، صف‌بندی‌های جدیدی به نفع پاکستان شکل گرفته است که نمونۀ واضح و روشن آن می‌تواند نشست سه‌جانبۀ میان چین، افغانستان و پاکستان که در همین زودی‌ها در چین برگزار خواهد شد، باشد.
به دنبال این صف‌بندی‌ها به نفع پاکستان، می‌ماند بحث صلح افغانستان که گمان می‌رود در میان این گیرو دارها در حاشیۀ نشست چین و دیگر نشست‌ها گذاشته شود؛ زیرا فشار سیاسی و وضع محدودیت‌ها از طرف امریکا بالای پاکستان، هیچ‌گاهی به‌منظور تامین صلح در افغانستان نبوده است.
حالا به سران حکومت وحدت ملی برمی‌گردد که در چنین وضعیتی برای نجات افغانستان چه برنامه‌یی در سر دارند. چنان که تجربه نشان داده، حکومت وحدت ملی هیچ‌گاهی نتوانسته حتی از فرصت‌های مناسب برای تامین صلح در کشور سود ببرد چه رسد به این‌که در یک چنین بازی بزرگ منطقه‌یی بتواند مدعی حق خود که صلح باشد، شود.