اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی در حالی‌که هرروز با ناکامی‌های تازه در سیاست‌های خود روبه‌رو می‌شود، اما هم‌چنان مصمم به نظر می‌رسد که یک‌بار دیگر بخت خود را در انتخابات آینده بیازماید. آقای غنی حالا در وضعیتی قرار گرفته که نه دیگر محبوبیت لازم را در جامعۀ جهانی دارد و نه هم در میان مردم افغانستان. گزارش‌های متعددی نشان می‌دهند که امریکایی‌ها از سیاست‌ها و عمل‌کرد او در چهارسال گذشته به‌شدت سرخورده و ناراضی‌اند. به نظر مقام‌های امریکایی غنی مهرۀ خوب برای منافع امریکا و مدیریت کشتی به‌گل‌نشستۀ افغانستان نبوده است. هرچند او هم‌چنان در تلاش است که امریکایی‌ها و جامعۀ جهانی را در مجموع قانع سازد که فرد بهتری از او را در انتخابات آینده نخواهند یافت ولی به نظر می‌رسد که آقای غنی در این تلاش‌ها چندان موفقیتی به‌دست نیاورده است. لغو سفر او برای شرکت در هفتاد و سومین نشست سازمان ملل متحد که می‌خواست در حاشیۀ بلندتر از متن آن با رییس جمهوری امریکا و برخی مقام‌های آن کشور و کشورهای اروپایی دیدار داشته باشد، از سوی این مقام‌ها به‌صورت مایوس‌کننده و افتضاح‌آمیزی رد شد. دونالد ترامپ که یک‌بار دیگر نیز در حاشیۀ نشست ناتو در بروکسل از دیدار با غنی سرباز زده بود این‌بار گفته است که مصروفیت‌های زیاد باعث شده که چنین دیداری صورت نگیرد. امریکایی‌ها به تیم لابی غنی که در راس آن مشاور شورای امنیت او قرار داشت، گفته‌اند که آقای غنی برای بازدید از سفارت افغانستان در واشنگتن به این شهر سفر کرده می‌تواند اما کاخ سفید هیچ آماده‌گی برای استقبال از او را ندارد. تنها رییس‌جمهوری که خواهش آقای غنی برای ملاقات را در حاشیۀ نشست سازمان ملل پذیرفته، حسن روحانی رییس جمهوری ایران بوده است. این‌ها نشانه‌های روشنی از رویگردانی جامعۀ جهانی و به‌ویژه امریکا از آقای غنی است. آن‌ها به این دلیل از آقای غنی روی‌گردان نشده‌اند که او در امر خدمت‌گذاری به آن‌ها کم گذاشته است، بل دلیل این روی‌گردانی عمل‌کرد سست، مدیریت ضعیف و در مجموع ناکامی‌های غنی در مدیریت بحران افغانستان بوده است. آقای غنی به گفتۀ جان کری در کتاب خاطراتش» تکنوکرات خوبی است ولی حکومت‌داری را نمی‌داند.»  آقای غنی پیش از رسیدن به‌قدرت همان‌طور که به مردم افغانستان وعده‌های میان‌خالی فراوانی را ارائه کرد، جامعۀ جهانی را نیز دچار سوءتفاهم در مورد خودش ساخت. او زمانی زمام امور را در دست گرفت که جامعۀ جهانی و به‌ویژه امریکایی‌ها از نوع حکومت‌داری حامد کرزی رییس‌جمهوری پیشین افغانستان به ستوه آمده بودند. آقای کرزی نیز به‌گونۀ ارباب‌منشانه حکومت می‌کرد، چیزی‌که به مزاج مردم افغانستان و جامعۀ جهانی چندان سازگاری نداشت. مردم افغانستان طی دهه‌های طولانی حکومت‌های خودکامه و ارباب‌منش را تجربه کرده بودند و این تجربه نمی‌گذاشت که آن‌ها به نوع حکومت‌داری آقای کرزی روی خوش نشان دهند. در همین حال جامعۀ جهانی با داعیۀ بزرگ کمک به افغانستان برای ایجاد حکومتی با رای مردم و متکی به‌خواست آن‌ها وارد این کشور شده بود و میلیاردها دالر را در این راه به مصرف رساند. آن‌ها نیز نمی‌خواست که با یک حکومت عشایری در افغانستان مواجه باشند. این مسایل باعث دوری جامعۀ جهانی از آقای کرزی شد و بلاخره او را کاملا از فهرست متحدان آن جدا ساخت. اشرف غنی اما با رویکرد تازه می‌خواست که در افغانستان حکومت‌داری کند. او در شعارهای خود وعده‌هایی داد که موفق نشد به یکی از آن‌ها نیز به‌صورت کامل دست پیدا کند. اگر همین لحظه یک نظرسنجی دقیق و معیاری در کشور صورت گیرد، میزان اُفت محبوبیت آقای غنی اگر به صفر نرسیده باشد، بیشتر از آن هم نخواهد بود. حالا با توجه به نزدیک‌شدن تاریخ انتخابات ریاست‌جمهوری آقای غنی متوجه شده است که خیلی چیزها را از دست داده است. به همین دلیل تلاش‌هایی را آغاز کرده که بتواند دوباره در میان مردم افغانستان جا پیدا کند. او برای این امر تلاش دارد که در شماری از ولایت‌هایی که می‌داند کم‌ترین رای را از آن‌ها خواهد آورد، به‌وسیلۀ برخی افراد و دادن رشوه‌های گزاف به سران قومی و برخی جوانان از آن‌ها در انتخابات آینده سوءاستفاده کند. همین حالا تیم‌هایی از ارگ ریاست جمهوری وارد ولایت‌های شمالی و غربی کشور می‌شوند که بتوانند جایگاه او را از راه‌های غیرمشروع تثبیت کنند. آقای غنی به دلیل شم قومی خود فکر می‌کند که در ولایت‌های جنوبی و شرقی با چالش‌های بزرگی روبه‌رو نخواهد بود. به همین دلیل توجه ویژۀ خود را این‌بار به سمت ولایت‌های شمالی و غربی کرده است. گزینش‌های کیلویی برخی جوانان از این ولایت‌ها در سمت‌هایی در ارگ، نهادهای مربوط به آن و برخی وزارت‌خانه‌ها نشان از چنین رویکردی دارند. اما آقای غنی یک چیز را فراموش کرده که با چنین حرکت‌های پوپولیستی و عوام‌فریبانه دیگر قادر نخواهد بود که در کرسی ریاست‌جمهوری کشور باقی بماند. او حتا برای چنین روزی نیز غفلت نورزیده و تلاش کرده است که کمیسیون‌های انتخاباتی را در قبضۀ خود در آورد. به‌همین دلیل می‌بینیم که همه‌روزه در ارگ ریاست‌جمهوری نشست‌هایی با حضور اعضای ارشد کمیسیون‌های انتخاباتی برگزار می‌شود و حتا در گزینش مسوولان ولایتی کمیسیون‌های انتخاباتی جا‌به‌جایی‌های زیادی صورت گرفته است. آقای غنی نخست با اتکا به تقلب و دوم با اتکا به برخی حرکت‌های پوپولیستی می‌خواهد یک‌بار دیگر چوکی ارگ را از آن خود سازد. در حالی‌که برای چنین امری دیگر زمان و شرایط با او یار نیستند.