بعد از حادثۀ یازدهم سپتمبر سال ۲۰۰۱، افغانستان به عنوان بهترین و مهمترین شاهراه برای سیاست‌های خارجی و رقابت‌های بین‌المللی مبدل شد. پالیسی‌های اشتباه و موقف‌گیری‌های ضد و نقیض ایالات متحدۀ امریکا نه تنها باعث اختلافات منطقه‌یی شد، بلکه دامنه‌های جنگ و ناامنی را گسترش داد و مبارزه با هراس‌افگنی را به جنگ‌های استخباراتی مبدل کرد.
از آنجایی که امریکا مطالعۀ درست و تأثیرگذاری چشم‌گیر در کشورهای منطقه نداشت، روسیه با ایجاد یک اجماع منطقه‌یی، با استخبارات کشورهای منطقه، هم‌سویی و همکاری هدف‌مند و استراتژیک را ایجاد کرد تا از یک‌طرف، عمل‌کردها و دست‌آوردهای امریکا در افغانستان را نابود کند و از طرفِ دیگر، جهان را در مسیر دو قطبی شدن قرار دهد.
زیرکی‌های سیاسی و دسترسی منطقه‌یی روسیه، قناعت و رضایت کشورهای مثل پاکستان، چین، ترکیه، ایران و حتا هند را کسب کرد و به عنوان یک جبهۀ مخالف و مقتدر در برابر امریکا و متحدان آن قرار گرفت. دامنۀ این رقابت‌ها تا کشورهای عربی و اروپایی نیز رسید.
موفقیت روسیه زمانی برای جهانیان ثابت شد که استخبارات این کشور در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ امریکا مداخله کرد، ایمیل‌های رهبران امریکایی را هک و موضوعات حساسیت برانگیز را نشر کرد که نه تنها سیاست خارجی امریکا را متضرر ساخت بلکه اختلافات گستردۀ داخلی را نیز در امریکا دامن زد که تا امروز تأثیرات آن باقی مانده است.
اما آنچه که در خصوص افغانستان باید گفته شود در پهلوی تولید، تمویل و تجهیز تروریسم توسط سازمان‌های استخباراتی منطقه‌یی و با همکاری و هماهنگی روسیه، افزایش فعالیت‌ها برای ایجاد روابط سیاسی با طالبان و به منظور رسمیت بخشیدن به آنان بود که منجر به نشست دیروز مسکو شد. گفت‌وگو و مذاکرات روسیه و امریکا با طالبان سرانجام به دو دسته شدن مخالفان خواهد انجامید و از این طریق، سیاست‌ها و رقابت‌های بیرونی، چندین نسل بعدی افغانستان را نیز قربانی خواهد کرد.
روسیه از دیر زمان با طالبان همکاری‌های مالی و سیاسی داشت اما بعد از آنکه گفت‌وگوی مخفی میان امریکا و نماینده‌گان طالبان در قطر افشأ شد، روسیه با سرعت و جدیت وارد عمل شد تا با یک اقدام تلافی‌جویانه و غافل‌گیر ‌کننده، میزبان نشست علنی نماینده‌گان طالبان در مسکو باشد. زیرکی و پیروزی روسیه در این بود که این کشوری مانند امریکا گفت‌وگوها را مخفی نساخت بلکه نماینده‌گان کشورهای هند، چین، ایران، پاکستان، ازبیکستان، تاجیکستان، ترکمنستان و قراقستان را نیز دعوت کرد تا قدرت، قوت و تأثیرگذاری‌اش را به جهانیان به نمایش بگذارد.
در نهایت، تأمین صلح و ثبات در افغانستان به عنوان مهمترین آجندا برای رقابت‌ها میان امریکا و روسیه مبدل شده است. نشست‌های صلح، مذاکرات و گفت‌وگوهای مستقیم امریکا و روسیه با نماینده‌گان طالبان در قطر، مسکو و یا هر جای دیگری که باشد، به‌خاطر تأمین صلح و ثبات در افغانستان نیست بلکه برای تشدید و تداوم رقابت‌های منفی بین‌المللی است که قربانی اصلی آن ملت مظلوم و بی‌دفاع افغانستان می‌باشد.