از گذشته‌های دور احزاب چپ و راست برای ترویج افکار و اندیشه‌های خود توجه بیشتری به دانشگاه‌ها داشته‌اند که افغانستان از این امر مستثنا نبوده بلکه گروه‌های کمونیستی و اخوانی هر کدام به نوبۀ خود از دانشگاه‌ها به‌ویژه دانشگاه کابل سربازگیری کردند که امروز نتیجۀ آن اندیشه‌ها را با چشمِ سر و پوست و استخوان می‌بینیم.
در این اواخر برخی‌ها در پارلمان اظهار داشتند که بسیاری از مراکز علمی مانند مدارس و دانشگاه‌ها داعشگاه‌اند تا دانشگاه که متاسفانه با مرور ایام ادعای این گفته‌ها به حقیقت پیوست و آن چیزی را که خوش‌آیند نبود دیدیم. برای من که تمام امید و آرزوی خود را به قشر دانشگاهی دارد، خیلی نگران کننده بوده است. این زدوخوردها چند مورد را برملا ساخت:
اولاً شکننده‌گی جامعه ما را نشان داد که دشمن می‌تواند با یک توطیه ساده تمام دست‌آوردهای مردم را نقش بر آب کند.
دوم اینکه نیروهای نفوذی داعش و طالب و سپاه پاسداران ایران هم توانسته‌اند که در داخل صفوف دانشجویی آنگونه که می‌خواهند، نفوذ کنند که این نفوذی‌ها در زمان‌های حساس مشکل آفرین خواهند شد.
سوم، قرار معلوماتی که دارم زمینۀ پذیرش افکار افراطی در این دانشگاه از هر جای دیگر بیشتر است؛ زیرا متعصبان مذهبی و قومی زمام امور را در این مرکز در دست دارند و آدم‌های آزاد اندیش و دل‌سوز از ترس مجازات آنان حتا توانایی اظهار نظر را هم ندارند.
چهارم، نصاب تعلیمی این دانشگاه از ناکارآمدترین نصاب‌های دانشگاهای جهان و منطقه است و اگر سخن به مذاق تان خوش نمی‌آید به کتاب و جزوه‌های درسی آنها مراجعه کنید. همچنان وجود خلای زمانی باعث شده تا به جای درس و مطالعه و مراجعه به کتاب و کتاب‌خانه، شاگردان یا لدو بازی کنند و یا به مباحث بی‌ارزش سیاسی بپردازند که چنین خلایی به چنین بدبختی‌هایی می‌انجامد، می‌توان گفت که خلای فکری و خلای زمانی در این دانشگاه مادر فساد و سرچشمۀ بدبختی‌های دانشجویان شده است.
اگر مسوولان دانشگاه برنامه داشته باشند و احساس مسوولیت کنند باید از همین اکنون برای اصلاح این دانشگاه کار کنند در غیر آن، این دانشگاه تبدیل به داعشگاه و یا طالب‌گاه شده و هستۀ نابودی این کشورهم در این مرکز گذاشته خواهد شد.