رییس‌جمهور ترامپ با ارسال نامه‌یی به عمران خان نخست وزیر پاکستان از او خواسته افغانستان را در پیش‌برد گفت‌وگوهای صلح و پایان جنگ همکاری بیشتر کند و این نشان می‌دهد که رابطه بین امریکا و پاکستان از بهر حل معضل افغانستان بسیار مهم است.
این تقاضا کمی مشابه به درخواست امریکا از هوشی مین رییس‌جمهور ویتنام است، از او خواسته شده بود درکشاندن ارتش ویتنام شمالی به

میز مذاکره، کمک کند. برایند وضعیت کنونی بسیار مشابه آنچه در ویتنام گذشت، خواهد بود.
مطمین هستم که آقای خان تنها روی ترتیبات خروج منظم نیروهای ایالات متحدۀ امریکا و ناتو از افغانستان راضی خواهد شد تا پس از آن بتواند بقیه نیروهای طالبان را که در پناه‌گاهش نگه‌داشته، برای سقوط حکومت کنونی کابل به کار گیرد.
ما برای دسترسی به یک توافق ظاهراً عادلانه، ممکن است موفق به ایجاد یک ایتلاف شکننده شویم، اما در نهایت طالبان با قتل و خون‌ریزی و کوچ دادن شهروندان بی‌شمار افغانستان، دوباره به این کشور مسلط خواهند شد.
این بار نوبت چین خواهد بود که به حیث میانجی در پروسۀ صلح افغانستان پا پیش بگذارد و با کمک متحد نزدیکش پاکستان، بتواند در موضع طالبان تغییر ایجاد کرده و این گروه را به سمت خود بکشاند.
چین در نهایت، طالبان را به سمت خود می‌کشاند؛ چون حضور یک رژیم بی‌ثبات و غیرقابل اعتماد در همسایه‌گی پکن، مانع دسترسی این کشور به اهداف اقتصادی و نظامی‌اش در جنوب آسیا می‌شود؛ اگر تفکرات خطرناک اقلیت مسلمان نواحی سنک‌کیانگ را نیز به آن اضافه کنیم.
تنها با کمک پاکستان می‌توان از شر طالبان رهایی یافت، آنگونه که این کشور در سال ۲۰۰۱ امریکا را در براندازی رژیم طالبان کمک کرد؛ اما نباید فراموش کرد که پاکستان همواره متحد چین بوده است.
پس از آن، از افغانستان به عنوان یک شرکت کننده در کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) استقبال خواهد شد و به عنوان عضو همیشه‌گی در سازمان همکاری شانگهای که زیر سلطه چین قرار دارد، پذیرفته شده و حضور این کشور در اتحاد نظامی عمیق و جامع چین و پاکستان مورد تصویب قرار خواهد گرفت.
چین پس از تحکیم سلطۀ تجاری و سیاسی خود در منطقه، حضور نظامی خود را در منطقه، به‌ویژه در بخش‌های جنوبی پاکستان و در استان بلوچستان گسترش خواهد داد.
در این طرح، تأسیس یک پایگاه دریایی چین در شبه جزیرۀ جیوانی بین کریدور اقتصادی چین و پاکستان و بندر مهم گوادر و مرز ایران را شامل می‌شود. ایجاد یک رشته از تأسیسات دیگر در شرق سونمیانی در شمال کراچی، نیز زیر دست است که می‌شود آن را «کریدور نظامی چین و پاکستان» نام نهاد.
این پایگاه‌های نظامی خطوط حیاتی دریایی اقیانوس هند، به‌خصوص دریای عرب و تنگه هرمز، را زیر کنترول آورده که در نتیجه، نفوذ هند در این مناطق را کاهش داده است؛ فرماندهی مرکزی نیروی دریایی ایالات متحده امریکا در بحرین محبوس مانده؛ پایگاه نیروی دریایی ایالات متحده در دیاگو گارسیا را در محاصره قرار داده و یک راه ارتباطی بدون درد سر را در اختیار نیروهای نظامی چین برای دسترسی به دریای جنوبی چین و پایگاه دریایی آنها در جیبوتی در دهانۀ دریای سرخ و ورود به کانال سویز که یکی دیگر از ایست‌های بازرسی استراتژیک است، قرار می‌دهد.
اگر به مسیری که هم‌اکنون افغانستان به آن روان است توجه شود، برایند منازعۀ افغانستان یک شکست نظامی تحقیرآمیز برای ایالات متحدۀ امریکا خواهد بود که عواقب آن به مراتب بیشتراز بحران ویتنام است. این یعنی: کاهش شدید نفوذ ژئوپلیتیک {امریکا} در یک منطقه استراتژیک و بحرانی.
ما طی ۱۷ سال در جنگی رزمیدیم که هرگز ماهیت واقعی دشمن را درک نکردیم و جنگی را که اساساً نیابتی بود با یک رویکرد شورش‌گرایانۀ ناقص اما پُر زرق و برق، به پیش بردیم. اکنون از حامی این نیروهای نیابتی برای بیرون شدن از گودالی که عمدتاً خود ما مسوول حفر آن بوده‌ایم، کمک می‌طلبیم.
حق با رییس‌جمهور ترامپ است که در اوایل سال جاری در توییتی نوشت: «رهبران امریکا در ۱۵ سال گذشته به گونۀ ساده لوحانه به پاکستان بیش از ۳۳ میلیارد دالر کمک کردند و ما در مقابل غیر از دروغ [و] فریب، چیزی دریافت نکردیم».
ژنرال حمید گل، رییس پیشین سرویس اطلاعات پاکستان یک اسلام‌گرای متعهد که به عنوان پدر معنوی طالبان معروف است در سال ۲۰۱۵ پیش از مرگش در گفت‌وگویی با یک رسانه پاکستانی گفت: «روزی تاریخ گواهی خواهد داد که سازمان اطلاعات پاکستان با کمک امریکا اتحاد جماهیر شوروی را از افغانستان بیرون کرد و همین گونه در تاریخ ثبت خواهد شد پاکستان امریکایی‌ها را از افغانستان با کمک خودشان خارج ساخت».
حالا این پرسش به میان می‌آید که چه کسی که را کمک می‌کند.