پس از سپری نمودن امتحانات برتش کونسل در لندن که ۱۸ محصل جوان از کشورهای مختلف در آن شرکت داشتند، هفت تن ما موفق به اخذ بورسیۀ درسی شدیم.
از لندن عاجل عزم سفر نزد آمرصاحب کردم. با پروازهای پی در پی، سرانجام با رسیدن به گرم چشمۀ چترال، مدت ۱۲ روز پیاده به نمک آب تخار جایی که آمرصاحب مصروف آماده‌گی عملیات نظامی بالای پایگاه فرخار بود رسیدم.
به آمرصاحب توضیح دادم اینکه مراحل
O level و A level صنف‌های درسی را از کالج‌های انگلستان در مضامین ساینس تمام کردم و اکنون آمده‌ام که مشورت و دعای شما را پیش از ورود به دانشگاه بگیرم. آمرصاحب با سیمای رضایت‌آمیز پاسخ داد که بگذار فکر کنم.
پس از سه روز در جوار یک درخت تنومند مرا خواست و گفت؛ بسیار خوب است که انشالله روزی انجنیر یا به کدام وظیفۀ دیگری برسی، اما اگر مشورۀ من را می‌گیری و توانستی علوم سیاسی بخوانی شاید یک روزی به درد ما بخوری.
همان بود و همان شد، برگشتم به لندن و پس از جنجال زیاد توانستم رشتۀ بورسیه را از ساینس به علوم سیاسی تغییر دهم.
اولین دیپلوم خود را در اداره و منجمنت گرفتم. دومین را در سیاست و سرانجام فوق لیسانس خود را به درجۀ ماستری در مطالعات دیپلوماتیک اخذ کردم. مدتی را به گونۀ یادگیری با حکومت محلی سمرست انگلستان در شعبۀ دیپارتمنت پلان‌گذاری تجربه کردم و مدتی را هم در جریدۀ معروف تایمز لندن به حیث ژورنالیست در بخش ویرایش اخبار خارجی آموزش دیدم. پس از این آماده‌گی‌ها به دنیای سیاست عملی و سیستماتیک داخل شدم.
رویهم‌رفته پیش از آن، به گونۀ سنتی همۀ خانوادۀ مان از جمله بنده که نوجوانی بیش نبودم، در متن سیاست پر فراز و نشیب چهار دهۀ افغانستان بوده‌ایم.
از برگۀ فیسبوک احمدولی مسعود