کمیسیون انتخابات دلیل تأخیر در برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری را برگزاری چهار انتخاباتِ هم‌زمان عنوان می‌کند؛ توجیهی که به هیچ صورت نمی‌تواند قانع‌کننده باشد. کمیسیون انتخابات چنین تغییری را که بیرون از صلاحیت‌هایش است، نه برای برگزاری چهار انتخابات، بل برای مهندسی و زمینه‌سازی برای تقلب در انتخاباتِ ریاست‌جمهوری اتخاذ کرده است. کمیسیون فعلیِ انتخابات قادر نشد برگزاریِ یک انتخابات را به‌درستی انجام دهد، آن‌گاه پس از سه ماه چه معجزه‌یی به وقوع خواهد پیوست که موفق به برگزاری چهار انتخابات آن‌هم در یک روز به‌صورتِ عادلانه و شفاف می‌شود؟
مسلماً بحث تنها بر سرِ برگزاری انتخابات نیست، مسالۀ مهمِ دیگر پیامدهای این انتخابات است که می‌تواند کشور را به سمتِ یک بحران کاملاً خونین بکشاند. آنانی که طراح برنامۀ تعویقِ انتخابات بوده‌اند که بدون شک آدرس‌های‌شان مشخص است، هیچ پروایِ چنین بحرانی را ندارند. آنان می‌گویند بگذارید که چندهزار نفر کشته شوند، کشور ناامن‌تر از اکنون شود و رویارویی‌های ویران‌گر شکل بگیرد، اما «ما» به خواسته‌ها و هدف‌هایِ خود برسیم.
متأسفانه افغانستان به دستِ زمام‌دارانی قسی‌القلب و به‌شدت خودخواه افتاده که ویرانیِ کشور برای‌شان هیچ معنایی ندارد. اما مردم افغانستان که نگران جان و مالِ خود هستند، نمی‌توانند در برابر چنین وضعیتی بی‌تفاوت باشند؛ زیرا قرار است که در چنین برنامه‌یی آن‌ها قربانی شوند و این چیزی نیست که مردم افغانستان، از هر نژاد و مذهب، خواهانِ آن باشند.
امروز اگر از مردم پرسیده شود که برای کشورشان چه می‌خواهند، می‌گویند زعامتی که آن‌ها را از شرِ تعصب، نفاق‌افکنی، فقر، بی‌عدالتی و ناامنی نجات بخشد. حکومت وحدت ملی و رهبرانِ آن اگر توانایی اداره و مدیریتِ کشور را می‌داشتند، افغانستان به چنین روزهایِ سیاهی گرفتار نمی‌شد. آن‌ها در طی پنج سالِ گذشته، به اندازۀ کافی فرصت و شانس داشتند تا در صحنۀ عمل خود را نشان دهند. اما در کارنامۀ این حکومت حتا یک نقطۀ برجسته و قابل درنگ را نمی‌توان یافت. حالا نیز سران حکومتِ فعلی با کارنامۀ ناکامِ خود در تلاش حفظ قدرت از راه‌های نامشروع و بحران‌زا هستند.
تأخیر تاریخ برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری به همین دلیل صورت گرفته است. کمیسیون انتخابات به بهانۀ برگزاری چهار انتخابات عملاً در پی اغوایِ مردم و عملی کردنِ برنامه‌های قدرت‌طلبان و تمامیت‌خواهان است. این کمیسیون با رهبریِ خود حتا توان برگزاری یک انتخاباتِ نسبتاً موفق را ندارد. زمانی که انتخابات پارلمانی برگزار می‌شد، قرار بود هم‌زمان با آن انتخابات شوراهای ولسوالی‌ها نیز برگزار شود، ولی کمیسیون انتخابات به دلیل ناتوانی از برگزاری آن صرف‌نظر کرد. حالا نیز در شش‌ماهِ باقی مانده به برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، این کمیسیون به هیچ صورت موفق نخواهد شد که چهار انتخابات را هم‌زمان برگزار کند.
طرح برگزاری چهار انتخابات هم‌زمان، بسیار فریب‌کارانه است. کمیسیون انتخابات در انتخاباتِ ماه میزان نتوانست که یک انتخابات را در یک روز برگزار کند، حالا چگونه وعدۀ برگزاری چهار انتخابات در یک روز را می‌دهد؟ همین حالا پس از گذشتِ نزدیک به سه ماه از انتخابات پارلمانی، نتایج ابتدایی کُلِ ولایت‌ها اعلام نشده و معلوم نیست که پس از اعلام نتایج ابتدایی، چه زمانی نتایج نهاییِ آن اعلام خواهد شد. آیا می‌توان با چنین تجربه‌یی از کمیسیون انتخابات باور کرد که این کمیسیون راست می‌گوید و چهار انتخابات را هم‌زمان برگزار خواهد کرد؟
بیشتر اعضای رهبری کمیسیون انتخابات، با برگزاری انتخابات پارلمانی، خود را به میلیونرهای آیندۀ کشور مبدل کرده‌اند. آن‌ها به جای این‌که نگران شفافیت و سالم برگزار کردنِ انتخابات بوده باشند، نگران جیب‌های خود بوده‌اند. اگر امروز اکثر کمیشنران کمیسیون انتخابات از کارهای خود سبک‌دوش شوند، بدون کمترین شک و شبهه‌ می‌توان ادعا کرد که فردای آن به عنوان تجارِ فعال وارد عرصۀ تجارت خواهند شد. با این حساب، قبل از برگزاری انتخابات باید به فکر اصلاحِ کمیسیون انتخابات بود؛ زیرا در موجودیت کمیشنرانِ فعلی به هیچ صورت نباید انتظار برگزاری انتخاباتِ سالم و عادلانه را داشت!