سازمان عفو بین‌الملل روز سه‌شنبه گزارش داده است که آب و هوای بی‌اندازه سرد در کمپ‌های بیجاشده‌گان داخلی جنگ در افغانستان، سبب مرگ ۱۷ تن شده است که بیشترشان کودکان می‌باشند.
این بیجاشده‌گان داخلی در دو هفته اول ماه جنوری در ولایت‌های کابل و هرات جان داده‌اند. کابل و هرات میزبان بیشترین شمار مهاجران داخلی می‌باشند و حدود نیم میلیون در کمپ‌هایی در این شهرها زنده‌گی می‌کنند.
پولی تراسکات، معاون مدیریت بخش آسیا در عفو بین‌الملل در اعلامیه‌یی گفته است: «این مرگ و میرها یک تراژیدی قابل پیشگیری بودند».
در زمستان گذشته نزدیک به ۱۰۰ تن که بیشترشان کودکان و سالمندان بودند، جان‌شان را در کمپ‌ها از دست دادند. پیش از فرا رسیدن زمستان، از حکومت افغانستان و کمک دهنده‌گان بین‌المللی تقاضا شده بود تا از تکرار این تراژیدی جلوگیری شود.
تراسکات گفته است آخرین مرگ و میرها «بیانگر همآهنگ‌سازی نامناسب کمک‌های زمستانی برای صدها هزار انسانی است که در کمپ‌های بیجا شده‌گان داخلی در سرتاسر کشور زندگی می‌کنند».
به گفته او، «این واقعیت که کودکان و سالمندان در بین جان باختگان می‌باشند، بیانگر ضرورت حفاظت از این گروه‌های بسیار آسیب‌پذیر در شرایط بسیار شدید زمستان است».
عفو بین‌المللی با نماینده‌گان بیجاشده‌گان داخلی در اماکن مسکونی‌شان در ولسوالی بلخ ولایت بلخ، منطقه مسکونی «مسلخ» در ولایت هرات و چندین منطقه مسکونی بیجاشده‌گان داخلی در کابل صحبت کرده است. این کمپ‌ها در کل محل اقامت هزاران نفر اند.
ساکنان کمپ های بیجاشده‌گان در ولایت بلخ گفته اند که آن‌ها با وجود تقاضاهای مکرر از حکومت و موسسات بین‌المللی هیچ گونه کمکی به دست نیاورده اند. آن‌ها از شرایط زمستان نهایت سرد، برفباری‌های سنگین و فقدان وسایل گرمایش و غذای کافی برای خوراک شان سخن به میان آورده‌اند.
عفو بین‌الملل گفته است در ولایت هرات کمک به آن مهاجرانی صورت می‌گیرد که از خارج به کشور بر می‌گردند و به نظر می‌رسد که کمک‌ها به بیجاشده‌گان داخلی بنا بر فشار اداره ولایت مربوطه قطع شده است.
مقام‌های محلی گفته اند از آن هراس دارند که عرضه کمک‌ها به بیجاشده‌گان مبادا آن‌ها را ترغیب کند که به جای برگشت به ولایات شان به طور دایمی در این کمپ ها باقی بمانند.
تراسکات می گوید: «این مرگ و میرها ضرورت عاجل حفاظت از همه بیجاشده‌گان داخلی، بهبود بخشیدن به همآهنگ سازی و کمک‌رسانی و تشخیص ساحاتی را نشان می‌دهد که بیجاشده‌گان خود بدون کمک می‌توانند به آنها رسیده‌گی کنند. کمک‌ها در سر تا سر کشور به صورت نامتوازن توزیع شده اند، به این معنی که آن بیجاشده‌گانی که در ولایت‌های بلخ و بعضاً در هرات قرار دارند، از این عدم توازن رنج می‌برند».
رهبران جماعت‌های بیجاشده داخلی نیز گفته اند که در بسته‌های کمک‌های زمستانی غذا شامل نبوده است، و مواد سوختی که توزیع شده است، برای زمستان کافی نمی‌باشد. از آن جایی‌که کمتر امکان کاریابی و سایر منابع عایداتی وجود دارد، خانواده‌های بیجاشده پول کافی برای خریداری غذا و مواد سوخت ندارند.
چندین دهه جنگ، افغانستان را به کشوری دارای بیشترین جمعیت بیجاشده داخلی در جهان تبدیل کرده است. کمیشنری عالی ملل متحد در امور مهاجران شمار این بیجاشده‌گان را ۴۵۰ هزار نفر تخمین می‌کند، اما عفو بین‌الملل می‌گوید که شمار آن‌ها احتمالاً خیلی بیشتر از این است.
تراسکات گفت: «نیاز شدید وجود دارد که اکنون از مرگ و میر بیشتر در زمستان جلوگیری شود. افغانستان و شرکای کمک دهنده‌اش باید به یاد آوردند که حفاظت از جان انسان‌ها در این اماکن مسکونی مطابق به قانون بین‌المللی یک مکلفیت است».