وقتی از جنگ، عوامل جنگ و عُمال جنگ در افغانستان سخن می‌رود، بسیاری از اهل سیاست و صاحبان حاکمیت به شمول اشرف‌غنی و شریکان سفرۀ حکومتش، این جنگ را جنگ بین‌الافغانی نمی‌خوانند و ده انگشتِ دستانِ خود را به سوی پاکستان، ایران، کشورهای منطقه و جهان و به‌خصوص سازمان‌های استخباراتی‌شان نشانه می‎‌گیرند. رییس‌جمهور غنی و مسوولین دستگاه اطلاعاتی و استخباراتی‌اش بارها گفته‌اند که در افغانستان بیست گروه تروریستی مشغول دهشت‌افگنی و جنگ‌اند که طالبان یکی از این بیست گروه است.

بسیاری از این گروه‌ها و یا تمام‌شان به استثنای آن بخش از طالبان افغانی، همه خارجی و تروریستان خارجی اند. اما وقتی از مذاکرات صلح سخن می‌رود، غنی و شریکانِ حکومتش بر مالکیت افغانی این مذاکرات تأکید می‌کنند. عجب تناقضی! حامی جنگ و هزینه‌پرداز جنگِ دهشت‌افگنان در افغانستان، استخبارات خارجی، ۱۹ گروه تروریستی جنگجو همه دهشت‌افگنان خارجی، اما دولت و زمام‌دار آن و حتا مخالفان و منتقدان غنی و حکومتش برای مذاکرات صلح و پایان جنگ، نسخۀ مذاکرات بین‌الافغانی را تجویز می‌کنند و گویا از مالکیت افغانی مذاکرات صلح سخن می‌گویند و خود را عاشق و شیدای مذاکره با طالبان نشان می‌دهند و چنان فهرست طولانی برای مذاکره ترتیب می‌کنند که فکر می‌شود صدها گرسنه می‌خواهند برای خوردن نان خیرات بروند.
وقتی به مذاکرات صلحِ ده‌ها منازعه و جنگ کشورهای مختلف دنیا در صد سال اخیر نگاه شود، می‌بینیم که تمام این گفت‌وگوها در حلقۀ محدود و انگشت‌شمار چند نفری طرف‌های مختلف دخیل و درگیر آغاز می‌شود و پس از رسیدن به مراحل نهایی توافق بر سر صلح در جهت تأیید و تطبیق به حلقه‌های بزرگتر سیاسی و اجتماعی و دولتی اعم از گروه‌ها، حکومت و پارلمان می‌رسد. اصول مذاکره و رسیدن به یک راه‌حل در جنگ‌های پیچیده با عوامل مختلف همین است. اما در افغانستان مذاکرات صلح به‌صورت سرچپۀ آن نمایش داده می‌شود.
جنگ افغانستان یک جنگ پیچیدۀ استخباراتی منطقه‌یی و بین‌المللی است. دل بستن به مذاکرات بین‌الافغانی و اشتیاق زیاد به مالکیت افغانی این مذاکرات، راه پایان دادن به این جنگ نیست. هنوز ارگ و دولت افغانستان در حسرت مذاکرات بین‌الافغانی و نشستن با طالبان پیچ‌وتاب می‎خورند که صدای تقویت و گسترش داعش به گوش می‌رسد و صحبت ویدیویی ابوبکر بغدادی را با شیوۀ نشستن افغانی بر روی دوشک و پشتی مروج در افغانستان به نمایش می‌گذارند.