اخیراً شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری تهـدید کرده‌ که به دلیل ادامۀ کارِ غیرقانونیِ آقای غنی در مقام ریاست‌جمهوری و عدم اعتنایِ او به پایان مهلتِ کاری‌اش، این شورا انتخابات ریاست‌جمهوری‌یی را که در چنین وضعی دایر شود، تحریم می‌کنـد. بیشتر نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۸ در شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری جمع شده‌اند و حتا داکتر عبدالله رییس اجرایی حکومت وحدت ملی نیز بر ادامۀ کارِ آقای غنی پس از اول جوزا اعتراض کرده و در این خصوص خود را در موضعی نزدیک به موضعِ شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری قرار داده است.
اما حالا که نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری تهدید به تحـریم انتخابات کرده‌اند، روند تقویتی ثبت‌نام نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری در کشور آغاز شده است. این نشـان می‌دهد که غنی همان‌گونه‌یی که فراتر از زمانِ قانونی و علی‌رغمِ هشدارهای عمومی، به کارش پس از اول جوزای سالِ روان ادامه داده، در عین حال می‌تواند بی‌توجه به هر هشدارِ دیگر انتخابات را مطابق میل و هوسِ خویش برگزار کند. اکنـون یک نظر این است که نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری با تحریم انتخابات به خیالِ وارد کردنِ فشار سیاسی، در واقع فرصت را برای غنی بیشتر مساعد می‌سازند که انتخابات را مهندسی کند و خود با یکی ـ چند نامزدِ دیگر به رقابت پرداخته و به‌ساده‌گی نتیجۀ بُرد را حاصل فرماید.
با این حساب، نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری در واقع زمینه‌سازِ پیـروزی آقای غنی می‌شوند. اما دیدگاهی درست‌تر نیز وجود دارد و آن این‌که: اگر نامزدان انتخابات ریاست ‌جمهوری بتوانند انتخابات را به تحریم بکشانند، در حقیقت می‌توانند خویِ خودکامه و متقلبِ غنی را عریان سازند. زیرا رفتن بیش از پانزده نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری به تحریمِ انتخاباتی که قرار است آقای غنی مطابق میلِ خویش دایر کند، صحت و اعتبار و مشروعیتِ آن انتخابات را زیر سؤال می‌برد و اگر آقای غنی چنان انتخاباتی را که از طرف بیشتر نامزدان تحریم شده، دایر کند؛ نتیجۀ آن هیچ ارزش و وجاهتی نزد مردم و جامعۀ جهانی نخواهد داشت. و اگر آقای غنی بر اساس چنان انتخاباتی به قدرت برسد، به عنوان رییس جمهور یا رییس حکومت نه، بل به عنوان یک «غاصب قدرت» شناخته می‌شود و حتا نامِ نمایندۀ منتخب را نمی‌تواند به دروغ هم که شده با خود یدک بکشد.
تحریم انتخابات کارِ کوچک و ساده‌یی نیست. این گزینه اگر توسط نامزدان انتخابات ریاست ‌جمهوری عملی گردد، آقای غنی را سبک و ماهیتِ دموکراتیکِ نظام را به چالش می‌کشد. بنابرین پیشنهادِ ما همچنان این است که آقای غنی از ادامۀ کار به گونۀ فراقانونی انصراف دهد و به هر شکل ممکن اعتـماد را به پروسۀ انتخابات اعاده سازد. او باید انعطاف نشان دهد و به گزینۀ محدود شدنِ صلاحیت‌هایش و یا انصراف از چوکی ریاست‌جمهوری تن بدهد. چرا که با اصرار بر حضورِ غیرقانونی در قدرت، اوضاع بحرانی افغانستان را به بحـرانی غیرقابلِ بازگشت سوق خواهد داد.
اگر آقای غنی هیجان و علاقۀ خود را به ادامۀ قدرت مهـار کند، می‌فهمد که گزینۀ تحریم انتخابات ریاست ‌جمهوری توسط شورای نامزدان انتخابات ریاست جمهوری یعنی تهی‌ساختنِ حکومت از هر آن وسیله‌یی که به‌واسطۀ آن به انتخابات صحت و اعتبار می‌بخشد و اگر این گزینه عملی و انتخابات با لحاجتِ حکومت منهای نامزدانِ رقیب و مطرح برگزار گردد، نتیجۀ آن هیچ الزامی را برای رقبا برنمی‌تابد و حکومتِ بعدی نمی‌تواند انتظارِ تبعیت از جریان‌های بزرگِ سیاسی کشور داشته باشد.