احمد مسعود: طالبان به هیچ تعهد خود به غیرقرارداد خود با آمریکا عمل نکرده‌اند.





بحـران انتخابات و گـزینۀ سـوم

گزارشگر:روح‌الله بهزاد - ۱۳ میزان ۱۳۹۸

وضعیت سیاسی پس از ششم میزان آهسته‌آهسته به سوی بحرانی شدن روان است. برخی از نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری که تا هنوز پیشتازی‌شان هم در انتخابات چندان مشخص نشده، ادعای پیروزی می‌کنند. داکتر عبدالله و محمداشرف غنی هر دو یک روز پس از انتخابات دهل پیروزی نواختند و ادعای تشکیل حکومت آینده را کردند. ادعای پیروزی در انتخابات در میان هواداران و اعضای ستاد این دو نامزد نیز بسیار شدید است. تا جایی که برخی از هواداران و اعضای ستادهای انتخاباتی هر دو تیم در محافل سیاسی و در شبکه‌های اجتماعی از آغاز mandegarکارشان برای تشکیلات آیندۀ کابینۀ جدید خبر می‌دهند! ادعای پیروزی در انتخابات از سوی این دو تیم، بیش از هر تیم دیگری مطرح می‌شود. نامزدان در مجموع، اما این دو نامزد یکدیگر را به تقلب در انتخابات نیز متهم می‌کنند.
نامزدان دیگر نیز در برابر این ادعاها خاموش ننشسته اند. گلبدین حکمتیار، نامزد انتخابات نیز خود را پیروز میدان می‌داند، اما در صورتی که به گفتۀ او، رأی‌ها سیاه از رأی‌های سفید جدا شود. او مدعی است که دو نامزد حکومتی علی‌الرغم استفاده از منابع و امکانات دولتی در دورۀ کمپاین، با تکیه بر پشتوانۀ این منابع و امکانات، در انتخابات نیز به نفع خود تقلب کرده‌اند. در این میان، رحمت‌الله نبیل اما مدعی است که انتخابات در دور نخست پیروز نداشته و باید به دور دوم برود. نبیل هم مدعی است که دو نامزد حکومتی به ویژه محمداشرف غنی در این انتخابات به نفع خود تقلب کرده‌اند.
نامزدان دارای اهمیت سیاسی در روزهای اخیر سندهای فراوانی از تقلب در انتخابات بیرون داده‌اند. کمیسیون رسیده‌گی به شکایت‌های انتخاباتی اعلام کرده که بیش از چهارونیم هزار شکایت در این نهاد ثبت شده که بخشی از این شکایت‌ها را نامزدان علیه هم‌دیگر ثبت کرده‌اند. هواداران و اعضای ستادهای انتخاباتی همه‌روزه سندهای تازه‌یی از تقلب و تخطی رقیبان‌شان را در شبکه‌های اجتماعی نشر می‌کنند. آمار رسمی رأی‌دهنده‌گان در روز انتخابات هم مورد قبول برخی از نامزدان نیست. برخی از حامیان و اعضای ستادهای نامزدان از کارکرد کمیسیون‌های انتخاباتی نیز ناراض اند. در یک مورد رییس مجلس سنا که از هواداران محمداشرف غنی است، اعضای کمیسیون را تهدید کرد تا رأی‌های بدون بایومتریک را نیز شمارش کند. سفارت امریکا در کابل، سازمان ملل، اتحادیۀ اروپا و نهادهای خارجی و نهادهای ناظر بر انتخابات نیز از وجود تقلب در انتخابات انتقاد کرده، بر شفافیت در روند بررسی آرا تأکید ورزیده‌اند و خواهان پذیرفته شدن نتیجۀ انتخابات از سوی نامزدان هستند.
گذشته از تمام این موارد، ظاهراً امریکایی‌ها بار دیگر گفت‌وگوهای‌شان با طالبان را از سر گرفته‌اند. در هفتۀ پیش یک هیأت از طالبان و امریکایی‌ها به پاکستان سفر کردند؛ گزارش‌ها می‌رساند که احتمالاً دو طرف در این سفر با هم‌دیگر و مقام‌های پاکستانی دیدار و گفت‌وگو خواهند داشت. انتظار می‌رود در هفته‌ها و یا ماه‌های آینده امریکایی‌ها گفت‌وگوهای متوقف شدۀشان با طالبان را به صورت رسمی از سر بگیرند. در این شکی نیست که آغاز دوبارۀ این گفت‌وگوها نیز بر روند انتخابات افغانستان تأثیر خواهد گذاشت. تمام قراین دال بر این است که فاز جدیدی از بحران در حال سربرآوردن است. اگر فرضاً دو نامزد حکومتی را نامزدان پیشتازِ انتخابات در نظر بگیریم، با توجه به پنج‌سال تنش و عدم تعامل این دو تن در حکومت، اگر کمیسیون انتخابات یکی از آن‌ها را برنده اعلام کند، طرف دیگر آن را نخواهد پذیرفت و بن‌بست سیاسی شکل خواهد گرفت. مطمیناً نامزدان دیگر نیز به این نتیجه اعتراض خواهند کرد.
در چنین وضعی، نیاز به راه سوم شدیداً محسوس است. جریان‌ها و چهره‌های سیاسی زیادی برای جلوگیری از این بحران راه‌حل‌های را مطرح کرده‌اند. در این میان اما راه سوم حکومت سرپرست بوده می‌تواند. این طرح نخستین‌بار در آستانۀ برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری از سوی احمدولی مسعود در شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری مطرح شد. نامزدان آن زمان نیز به این طرح روی خوش نشان داده بودند. بربنیاد این طرح، گروهی از نخبه‌گان بی‌طرف حکومت سرپرست را روی دست بگیرند تا زمینۀ برگزاری انتخابات شفاف را فراهم کنند. بسیاری از چهره‌های حکومت کنونی و حکومت پیشین برای مردم بحران‌زا تلقی می‌شود. حتا برخی از نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری چهره‌های بحران‌زا و غیرقابل اعتماد اند. از جمله دو چهرۀ حکومت وحدت ملی. یک مسأله در سال‌های حاکمیت حکومت وحدت ملی مشخص شد که کسی به برگزاری انتخابات شفاف، عادلانه و بی‌طرف در حضور و مدیریت رهبران این حکومت باور نخواهند کرد و در صورتی که انتخاباتی با مدیریت آنان برگزار شود، کسی نتیجۀ آن را نخواهد پذیرفت. حضور به شدت کمرنگ مردم در انتخاباتِ ۶ میزان، نوعی بی‌باوری و اعتراض مدنی مردم در برابر حکومت بود. حال دیده شود که گزینۀ سوم تا چه حد مورد بحث قرار خواهد گرفت و عملی خواهد شد.

اشتراک گذاري با دوستان :

Comments are closed.