آنچه که این روزها پیـرامون انتخابات ششم میزان جریان پیدا کرده، واقعاً نگران‌کننده و تشویش‌برانگیز است. مسایل پیرامونی انتخابات عمدتاً به موضع‌گیری‌ها و اعلامیه‌هایی مربوط می‌شود که در اعتراض به عملکرد غیرقانونیِ کمیسیون در حمایت آشکار از یک دستۀ انتخاباتی صورت می‌گیرد. شورای نامزدان انتخابات ریاست جمهوری و شماری از نامزدانِ دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری به شمول عبدالله عبدالله، رحمت‌الله نبیل و گلبدین حکمتیار نسبت به آغازِ روند شمارش آرا که از سوی کمیسیون انتخابات آغاز شده، اعتراض دارند و خواهان توقفِ این روند تا زمان مشخص شدنِ سقفِ شرکت‌‌کننده‌گان در انتخابات و سرنوشت سیصدهزار رایی هستند که به ادعایِ آن‌ها به صورتِ تقلبی در انتخابات به کار گرفته شده است. به نظر می‌رسد که این بار نیز چون سالِ ۲۰۱۴ انتخابات به بُن‌بست خواهد خورد، در حالی که هیچ یک از متحدان خارجیِ افغانستان تا هنوز تمایلی به پادرمیانی در این مورد از خود نشان نداده‌اند.
برخی آگاهانِ سیاسی باور دارند که امریکا به عنوان مهم‌ترین و اصلی‌ترین بازیگر مسایل سیاسی افغانستان، این ‌بار چندان تمایلی به نتیجۀ انتخابات ریاست‌ جمهوری ندارد و بیشتر در پی به ثمر رساندنِ روند گفت‌وگوهای صـلح و ایجاد یک حکومتِ موقتِ فراگیر با شرکت تمام جناح‌های ذیدخل در مسالۀ افغانستان است، تا موفق شود که پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در امریکا، معضل جنگ با طالبان را به پایان نزدیک کند. در این خصوص با وجود این‌که گام‌های زیادی برداشته شده، ولی هنوز کاخ سفید موفق نشده است که گره گفت‌وگوهای صلح را باز کند.
حکومت افغانستان و شخص اشرف‌غنی رییس ادارۀ به پایان رسیدۀ حکومت که همواره به دلیل اتکای بیش از حد به کشورهای خارجی قربانی تصمیم‌های خود و آن‌ها بوده است، در یک تصمیم عجولانه، غیرمنطقی و مخالفِ منافع ملی کشور، حاضر به رهایی سه تن از مشهورترین و قسی‌القلب‌ترین جنایت‌کاران شبکۀ حقانی و طالبان شد، اما حتا اعلام رهـایی این زندانیان به موفقیت نینجامید و لکۀ ننگِ تعامل با گروه جنایت‌کارِ طالبان بر دامنِ آقای غنی باقی ماند.
حالا با سرنوشت انتخابات نیز همین بازیِ گفت‌وگوهای صلح آغاز شده است تا با استفاده از نفوذ، تهدید و تطمیع کمیسیون‌های انتخاباتی در نتیجۀ انتخابات دستبرد زده شود. متأسفانه کمیسیون انتخابات نیز به جای این‌که جانبِ قانون و کارشیوه‌هایِ انتخاباتی را بگیرد، عملاً به دامنِ یک دستۀ انتخاباتی سقوط کرده و به سازِ آن می‌رقصد.
آنچه را که نامزدان انتخابات ریاست ‌جمهوری کشور از کمیسیون های انتخاباتی انتظار دارند، نه غیرقانونی است و نه با مصالحِ ملی و ارزش‌هایِ مردم‌سالارانه مغایرت دارد. خواست شورای نامزدان کاملاً مشخص و عادلانه است و آن این‌که: نتیجۀ انتخابات به نفعِ هر دستۀ انتخاباتی‌یی که تمام می‌شود، باید برآمده از آرای پاکِ مردم افغانسـتان باشد. به نظر نمی‌رسد که این خواست، زیاد از حد بزرگ و غیرمنطقی جلوه کند تا کمیسیون انتخابات را به توجیه‌های سراسر جانب‌دارانه سوق دهد.
چرا کمیسیون انتخابات با در نظرداشت فیصلۀ نخستینِ خود در مطابقت به قانون انتخابات، وضعیت آرای بایومتریک‌نشده را مشخص نمی‌کند؟ چرا می‌خواهد که این رای‌ها که بدون کمترین تردید رای‌هایِ تقلبی اند، در روند بازشماری اعتبار داده شوند؟ چرا کمیسیون انتخابات در مخالفت با دسته‌های انتخاباتی، بازشماری آرا را در ولایت‌های افغانستان از سر گرفته است؟ چرا یک دستۀ انتخاباتی اصرار می‌کند و مدام بر اعلامِ فوری نتیجۀ انتخـابات با رای‌هایِ مشکوک و غیرقابل اعتبار تأکید می‌ورزد؟
این‌ها همه بیانگر این اند که انتخابات از مسیرِ درست و اصلیِ آن منحرف شده و به سمتِ بحران در حرکت است. متأسفانه کمیسیون انتخابات و دستۀ انتخاباتی متقلب، تصور روشنی از وضعیتِ کشور ندارند. آن‌ها بدون آن‌که به پیـامدهای اعمالِ خود بیندیشند، می‌خواهند افغانستان را دچار وضعیتی سازند که نتیجۀ آن باختِ تمام دسته‌های انتخاباتی و مردم خواهد بود. این‌بار به وضوح دیده می‌شود که مردم افغانستان هرچند که در انتخابات نسبت به گذشته کمتر شرکت کردند ولی نتیجۀ تقلب را به هیچ صورت نمی‌پذیرند. همین حالا مقاومتِ قانون‌مند در برابر بازشماری آرا و عملکردهای کمیسیون انتخابات در سراسر کشور آغاز شده و نشان می‌دهد که این ‌بار تقلب به کرسی نخواهد نشست.
کمیسیون انتخابات به جای سقوط به دامنِ یک دستۀ مشخص انتخاباتی و بدنام ساختن مردم‌سالاری در کشور بهتر است که دست از لجاجت بردارد و در تفاهم با اکثریتِ دسته‌های انتخاباتی و در پرتو قوانین انتخابات، به گونه‌یی رفتار کنـد که نتیجۀ انتخابات به نفعِ تقلب و جعل‌کاری تمام نشود. حداقل برای یک بار هم که شده، بگذارند که انتخابات به نتیجۀ درست و واقعیِ خود منجر شود و مردم احساس کنند که به رای و امانتِ آن‌ها خیانت صورت نگرفته است.
نجات دموکراسی و انتخابات این بار به تصمیم و عملکردِ کمیسیون انتخابات بسته‌گی دارد. دیده شود که این کمیسیون چقدر به این ارزش‌ها و رسالتِ بزرگِ خود ارج قایل می‌شود.