هرچند ولایت بدخشان در این ده سال، از جمله ولایاتِ امنِ کشور محسوب می‌شد، اما در این اواخر، درگیری‌ها و ناامنی‌ها بر این دیار نیز سایه گسترانده و از چندی بدین‌سو، حرف و حدیث‌های ناخوشایندی از این خطه به گوش می‌رسد.
مردم بدخشان می‌گویند که مقام‌های درجه‌اول امنیتی در شمال کشور که مسوولیت تأمین امنیت مردم را بر عهده دارند، در راستای مهار بحران امنیتی بدخشان، سهل‌نگاری و بی‌اعتنایی می‌کنند و با وجود این‌‌که با گذشتِ هر روز بحران امنیتی در این ولایت فراگیر می‌‌گردد، حکومت هیچ برنامۀ دفاعی و پیش‌گیری‌کننده‌یی را روی دست ندارد.
بیش از دو سال است که گروه‌های مسلحی زیر نام طالب، آرامش مردم را برهم زده‌اند و چندین نوبت سربازان ارتش ملی را مورد حملۀ مرگ‌بار قرار داده‌اند، شماری از سربازان ارتش را اسیر، کشته و زخمی کرده‌‌اند و در کل، به مردم و نیروهای دولتی به‌شدت آسیب وارد نموده‌اند.
پرسش اساسی این‌جاست که چرا دولت و حکومت در برابر عمل‌کردِ مخالفان مسلح در بدخشان، سکوت اختیار کرده و فقط به گونۀ سمبولیک، به ارگان‌های امنیتی دستور می‌دهند علیه طالبان عملیات کنند، و بعد که آن‌ها تا آستانۀ نابودیِ پایگاه‌های شبکه‌های دهشت‌افکن پیش می‌روند، به آن‌ها فرمانِ بازگشت داده می‌شود؛ و یا هم این‌که مدتی در اطراف گروه‌های مسلح، سپری دفاعی ایجاد می‌کنند؟
اگر پشت آتش افروخته‌شده در بدخشان، دست‌های مرموزی وجود نداشته باشد، چه‌گونه طالبان هر روز نسبت به گذشته، تقویت شده و به یک تهدید جدی در این ولایت مبدل می‌‌گردند؟
با آن‌که مقام‌های امنیتی می‌دانند اگر شمال کشور ناامن شود، دولت در دو جبهۀ جنوب و شمال گیر می‌‌افتد و دیگر توان مهار و کنترول شورشیان را نخواهد داشت؛ اما با این‌همه، در برابر فعالیت گسترده و روز افزون مخالفان مسلح، سکوت اختیار کرده‌اند.
این سکوت، از دو حالت خالی نیست؛ یا آقای کرزی همان ملا عمر افسانه‌یی است که می‌خواهد در واپسین لحظه‌های حکومتش، هویت حقیقیِ خویش را آشکار و همه‌گان را شگفت‌زده سازد، و یا هم این‌که دولت واقعاً کالبد بی‌روحی‌ست که تا کنون بر شانه‌های جامعۀ جهانی حمل ‌شده و به تنهایی قادر به انجامِ عملیات در برابر مخالفانِ مسلح نمی‌باشد.
به هر رو، مسوولان امنیتی با این عمل‌کردشان، به مردم نشان می‌دهند که با این‌همه شعارهای پرطمطراق، توان مبارزۀ قاطع در برابر طالبان و تأمین امنیت سرتاسری در کشور را ندارند.
در همین حال، یک کارشناس نظامی که نخواست نامش فاش شود، ضمن این‌که زلمی ویسا فرمانده قول اردوی۲۰۹ شاهین در شمال کشور را متهم به دست داشتن در ناامنی‌های پسینِ بدخشان می‌کند، می‌گوید: سکوت آقای ویسا می‌نمایاند که او خواهانِ ناامنی در شمال کشور است.
مردم محل می‌گویند، از وقتی که سروصداها مبنی بر ناامنی در بدخشان از رسانه‌ها بازتاب یافته، فرمانده قول اردو هیچ‌گونه اقدامی در زمینۀ مهار طالبان و جلوگیری از فعالیت‌های‌ آن‌ها نکرده است.
با این وجود، هم‌چنان پرسش‌های زیادی وجود دارند که به‌راستی دلیلِ ناامنی‌های بدخشان چیست و چه کسانی از رخدادهای ناگوارِ پسین در این ولایت سود می‌برند؟
آقای کرزی باید بداند که آتشِ خشم را نمی‌توان با شبنم فرو نشاند. بهتر است راه و چاره‌یی در نظر گیرد پیش از این‌که در بدخشان فاجعۀ انسانی به‌وقوع بپیوندد. حکومت کرزی باید هرچه عاجل، عوامل ناامنی‌ها در آن ولایت را شناسایی و دست‌گیر کند؛ در غیر آن، این آتش تمام افغانستان را می‌سوزاند.