کاخ سفید آب سردی بر دست‌های آقای کرزی ریخت و تمام معادلاتِ او را نه تنها نقش برآب ساخت که عملاً از او در انظار عمومی، یک دروغ‌گو و فریب‌کار درست کرد.
به دنبال سخنانِ هیجان‌آمیز و توام با نخوتِ آقای کرزی مبنی بر این‌که امریکایی‌ها از «ما خواهان ایجاد ۹ پایگاه نظامی شده‌اند و ما این پایگاه‌ها را در اختیارشان می‌گذاریم به این شرط که به خواست‌های ما پاسخ دهند»، سخن‌گوی کاخ سفید اعلام کرد که «امریکا به دنبال ایجاد پایگاه‌های دایمی در افغانستان نیست و حتا این کشور نمی‌خواهد که در افغانستان حضور نظامی داشته باشد مگر به درخواستِ دولت این کشور».
حالا مشخص نیست که در این میان کی راست می‌گوید و کی دروغ؛ ولی در این‌که آقای کرزی آب را نادیده موزه را از پا بیرون کرده است، هیچ جای تردیدی نیست. شاید هم امریکایی‌ها عمداً خواستند که از رییس‌جمهوری افغانستان، چنین چهره‌یی برای جهانیان و مردم افغانستان نشان دهند؛ مردی که از سیاست فقط چند ژست را بلد است و می‌داند که چه‌گونه در کنفرانس‌های خبری در داخل کشور با خبرنگاران شوخی کند، و کسی که دم‌دمی مزاج است و روی حرفش نمی‌توان حساب کرد. این چهره‌یی است که امریکایی‌ها از آقای کرزی با اظهارات اخیرِ او نشان دادند. زیرا پیش از این، همواره آقای کرزی تلاش می‌کرد که نشان دهد این امریکایی‌ها استند که در ایجاد پایگاه نظامی و حضور دایمی در افغانستان اصرار دارند و از این مسأله سود می‌برند و او به این دلیل در امضای توافق‌نامۀ امنیتی با این کشور هیچ عجله‌یی ندارد.
آقای کرزی حتا برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکا، از برگزاری لویه‌جرگه سخن می‌گفت و می‌خواست موضوع را چنان بزرگ و حساس نشان دهد که مردم به جز از خودش، به هیچ فردِ دیگری اعتماد نکنند. اما حالا که معادلات برهم خورده و مشخص شده که این آقای کرزی بوده که می‌خواسته از آب گل‌آلود ماهی بگیرد، چه حرفی برای گفتن و چه پاسخی به پرسش‌های مردم دارد؟
بدون شک بار اول نیست که آقای کرزی مرتکبِ این‌گونه خبط‌های سیاسی می‌شود و به همین دلیل هم نگرانِ پیامدها و واکنش‌های مثبت و منفیِ آن نیست. اما مسالۀ اساسی این جاست که چرا آقای کرزی این‌همه تلاش داشت که از امضای توافق‌نامۀ امنیتی بهره‌برداری کند و واقعاً چه منافعی را او برای خودش در این بازی خطرناک، محاسبه کرده بود. چون به هر حال، او از این‌همه چانه‌زنی و مغلق کردنِ موضوعِ توافق‌نامۀ امنیتی، پیام‌های خاصی را می‌خواست صادر کند و به نتایج مشخصی هم دست بیابد. شاید او می‌خواست به مردم افغانستان بگوید که در آخرین ماه‌های حکومت‌داری‌اش، از یادِ آن‌ها غافل نبوده و کاری کرده است کارستان. به این معنی که توافق‌نامۀ امنیتی را با امریکا در بدل امنیتِ سراسری و کمک‌های هنگفت اقتصادی این کشور، به‌دست آورده است و این دستاوردی نیست که بتوان از آن چشم پوشید و یا آن را کوچک جلوه داد.
از سوی دیگر، شاید به کشورهای همسایه گفته باشد که او برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی در برابر بسیاری از خواست‌های امریکا مقاومت کرده است و حالا توافق‌نامه‌یی را امضا خواهد کرد که از آن کشورهای همسایه هرگز متضرر نمی‌شوند. شاید او به جهانیان هم این پیام را رسانده باشد که متحدی بهتری از او در افغانستان نخواهند یافت و اگر می‌خواهند که در افغانستان و منطقه حضورِ درازمدت داشته باشند، خوب است که در پی جلبِ همکاری‌های او برآیند.
اما حالا همۀ این معادلات نقش برآب شده و آقای کرزی شرمنده‌تر از گذشته در صحنۀ سیاست دستِ خالی باقی مانده است.