آقای کرزی در حالی بر تصویب قانون انتخابات در کشور تأکید می‌ورزد که نه اراده‌یی برای این کار را دارد و نه عملاً خواهانِ برگزاری انتخاباتِ ریاست‌جمهوری در کشور است. او در ماه‌های اخیر، دچار این توهمِ بیمارگونه شده که برگزاری انتخابات، به نفعِ او نیست و احتمال دارد که در نتیجۀ انتخابات، برای وی و متحدانش اتفاق‌های خطرناکی به‌وقوع بپیوندد.
سفر آقای کرزی به هند در همین راستا صورت گرفت و هدف اصلی آن، نه تحکیم مناسبات با این کشور، بل ایجاد تنش‌های بیشتر در منطقه است. آقای کرزی می‌داند که نزدیکی با هند، به معنای تشدید دشمنی با پاکستان می‌تواند به شمار رود. به همین دلیل، او تلاش می‌ورزد که در آستانۀ انتخابات ۲۰۱۴، شک‌وگمان‌های پاکستانی‌ها را نسبت به آن‌چه در افغانستان می‌گذرد، افزایش دهد و از سوی دیگر، هند را در موقعیتِ خطرناکِ سیاسی قرار دهد که نه بتواند به افغانستان کمک نظامی انجام دهد و نه هم از حمایتِ آن به یک‌باره‌گی دست بردارد.
آقای کرزی فکرهای خطرناکی برای افغانستان در سالِ ۲۰۱۴ دارد. او که تا چند روز پیش دم از امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکا می‌زد، حالا می‌گوید که این توافق‌نامه را تا زمانی که امریکایی‌ها ضمانتِ صد در صدی در مورد تأمین امنیت افغانستان ندهند، امضا نخواهد کرد. اما برای این‌که امریکا بتواند امنیتِ صد در صدی را در افغانستان تأمین کند، حداقل به وارد کردنِ نزدیک به یک میلیون سرباز و مصارف هنگفتِ نظامی دارد که احتمالاً از عهدۀ هیچ کشوری در جهان برنمی‌آید. آقای کرزی چرا چنین شرط دشواری را در برابر امریکایی‌ها قرار داده است؟
به دو دلیل:
دلیل نخست این‌که اگر خودش پس از ۲۰۱۴ در قدرت سیاسی نبود و با مشکلات حقوقی در مسایل افغانستان روبه‌رو شد، به مردم افغانستان بگوید که او فکرِ همه‌چیز را کرده بود و از امریکایی‌ها قول گرفته بود که امنیت سراسری کشور را تأمین کنند و اگر این کشور چنین نمی‌کند، پس گناهِ او نیست، بل از یک‌سو گناه به گردنِ کسانی است که قدرت سیاسی در افغانستان را به عهده دارند و از سوی دیگر، گناه متوجه امریکایی‌هاست که در توافق‌های‌شان صداقت به خرچ نمی‌دهند.
دوم این‌که با این پیش‌شرط‍‌ها آقای کرزی می‌خواهد از امریکایی‌ها این ضمانت را بگیرد که توافق‌نامۀ امنیتی را حتماً باید با او امضا کنند و در قبالِ آن بگذارند که او در قدرت باقی بماند. باقی ماندن در قدرت هم به معنای این نیست که از راه مشروع صورت گیرد، بلکه امریکایی‌ها در تبانی با آقای کرزی، شرایطی را فراهم کنند که در افغانستان عملاً انتخابات برگزار نشود. از این‌جاست که آقای کرزی تلاش می‌کند که چیزی به نام قانون انتخابات در افغانستان از سوی شورای ملی تصویب نشود.
هرچند که مجلس نماینده‌گان این حق را دارد که با اتکا به صلاحیت‌های قانونی خود، با دو ثلثِ آرا قانونِ انتخابات را سرانجام بدون توشیحِ رییس‌جمهوری تصویب کند؛ ولی آن‌گونه که گفته می‌شود، آقای کرزی تمهیداتِ لازم را در نظر گرفته و بخشی از نماینده‌گان مجلس را با خود هم‌رأی کرده است که قانون انتخابات را هم‌چنان بدون تصویب به ریاست‌جمهوری بفرستند. از آن‌جا هم آقای کرزی که قبلاً با کمیسیون‌های ذیربط و دادگاه عالی به تفاهم رسیده، با اشکال‌تراشی جلو توشیحِ آن را سد می‌شود. پس می‌توان گفت که نباید هیچ انتظاری برای تصویب قانون انتخابات در روزهای آینده داشت.
از سوی دیگر، اگر مجلس نماینده‌گان سرانجام مجبور شود که قانون انتخابات را با دو ثلثِ آرا تصویب کند، آن‌گاه آقای کرزی برگ‌های دیگری را که در آستین دارد، رو می‌کند و شرایطی را ایجاد می‌کند که از نظر امنیتی، عملاً انتخابات در کشور قابل اجرا نباشد. از مدت‌ها به این‌سو برخی اقدام‌ها در بخش‌های جنوبی، شرقی و شمالی کشور آغاز شده که نشان از تغییر وضعیت امنیتی در این مناطق دارد. برخی آگاهان که مسایل را از نزدیک زیر نظر دارند، به این باور هستند که در بخش‌های نسبتاً آرام کشور، اقدام‌هایی در حال انجام است که شرایط امنیتی را به گونۀ عمدی به وخامت سوق می‌دهد. وخامت اوضاع در بخش‌های مهمی از کشور، عملاً به معنای توقف عملیۀ انتخابات و یا ایجاد شرایط تقلب به نفع نامزدهای خاصی خواهد بود.
اما آقای کرزی آخرین گزینه را هم نمی‌خواهد از دست بدهد و آن حمایت از نامزدی‌ست که از گروه خودش باشد. آقای کرزی متأسفانه به این نتیجه رسیده که باخت در انتخابات، به معنای باخت در تمامِ ساحات و زمینه‌ها خواهد بود. آقای کرزی می‌داند که با کنار رفتن از قدرت، زمان تسویه‌حساب‌ها آغاز می‌شود؛ به‌خصوص تسویه‌حساب‌های مالی که همواره و در همه‌جای دنیا رسواکننده و افتضاح‌آمیز بوده است.