بامداد روز گذشته، بیش از ده انفجار در نزدیکیِ ارگ ریاست‌جمهوری به‌وقوع پیوست. گزارش‌های منتشرشده از این رویداد بسیار متناقض بودند؛ به گونه‌یی که از چشم‌دیدها و اظهاراتِ شاهدانِ صحنه تا گزارش نیروهای امنیتی، تفاوت‌های بسیار وجود داشت. اما همه‌گان بر یک نکته توافق داشتند و آن این‌که: دو عراده موترِ حامل افراد انتحاری، با کارت‌های جعلیِ آیساف می‌خواستند که وارد ارگ ریاست‌جمهوری شوند که مأموران امنیتی، آن‌ها را شناسایی کردند.
درگیری میان نیروهای طالبان و نیروهای امنیتی تا ساعت‌های بعد ادامه یافت و در نهایت، ذبیح‌الله‌ مجاهد سخن‌گوی طالبان اعلام کرد که این حمله کارِ آنان بوده و در پی آن، تلفات سنگینی به نیروهای امنیتی افغانستان رسیده است.
این کنش درست زمانی از سوی طالبان صورت می‌گیرد که آقای کرزی در تلاش است که شماری از نماینده‌گان شورای عالی صلح را به قطر بفرستد و طالبان هم اعلام کرده‌اند که به‌رغم پایین شدنِ پرچم‌شان از دفتر قطر، سعی خواهند کرد تا راه‌های رسیدن به صلح را جست‌وجو کنند.
روی این ملحوظ، نخستین پرسشی که مطرح می‌شود این است که آیا پس از این حمله، گفت‌وگوهای صلح ادامه خواهد یافت و یا دفتر سیاسی طالبان در قطر، کار مثمری را در این راستا انجام خواهد داد؟
هرچند در گذشته در رویدادهای این‌چنینی، حکومت افغانستان برخی موضع‌گیری‌های شتاب‌زده‌ داشته و سریعاً این گفت‌وگوها را پایان بخشیده؛ اما بعد از چندی دوباره همه‌چیز از سر گرفته شده است. تا کنون موضع حکومت افغانستان در پیوند با این قضیه روشن نیست، اما به نظر می‌رسد که این حمله تأثیر چندانی بر موقف افغانستان در پیوند با ادامۀ این گفت‌وگوها نداشته است. زیرا در جریان گشایش دفتر قطر و نیز مذاکرات این دور، چندین حملۀ مرگ‌بارِ دیگر از سوی طالبان انجام شده که هیچ تغییری در مسیر گفت‌وگوها ایجاد کرده نتوانسته است.
اما مهم‌تر از همه این‌که، طالبان در جریان مذاکرات‌شان گفته بودند که آنان گفت‌وگوهای صلح را هم‌زمان با جنگ‌های نظامی ‌به پیش خواهند برد. این اعلام به این معناست که طالبان تا زمانی که داخل نظام سیاسی کشور نشوند، به حملات‌شان ادامه خواهند داد. آقای کرزی نیز این مسأله را به‌خوبی می‌داند و نسبت به آن اعتراضی ندارد.
بنابراین، به نظر نمی‌رسد که به این گفت‌وگوها خاتمه داده شود. اما ادامۀ رفتار خشونت‌بار طالبان پابه‌پای مذاکرات‌شان، نتایج مثبتی را به سود آن گروه در پی خواهد داشت. چون فشارهای جنگی و درگیری‌های نظامی، ‌هم ایالات متحده و هم دولتِ آقای کرزی را خسته کرده و طالبان این را می‌دانند که در پی همین فشارها بوده که ایالات متحده و دولت افغانستان، بحث مذاکره با آن گروه را پیش کشیده‌اند. از این‌رو، حمله بر ارگ ریاست‌جمهوری با توجه به این‌که دفتر محلی سازمان مرکزی اطلاعات امریکا (سیا) نیز در آن‌جا واقع است، عبور از خط قرمز و نهایت فشاری‌ بوده که زنگ خطر را هم برای ایالات متحده و هم برای حکومت افغانستان به صدا درآورده. زیرا طالبان با این رفتارشان نشان داده‌اند که آن گروه توانایی‌های بیشتری برای زیر فشار قرار دادنِ حکومت افغانستان و ایالات متحده دارد.
از آن‌جایی که ایالات متحده و دولت افغانستان مخالفتِ صریح‌شان را با پرچمِ برافراشتۀ طالبان در قطر اعلام کرده بودند، به‌طور قطع می‌توان گفت که این حرکت طالبان، نوعی نشان دادن ضربِ شست بود تا مذاکره‌کننده‌گانِ قطر بدانند که امتیاز طالبان بیشتر از آن‌چه است که آن‌ها برای‌شان قایل شده‌اند. اما در نهایت، این حمله و به احتمال قوی حملات بعدی، این نتیجه را در پی خواهد داشت که در جریان مذاکرات قطر ـ البته اگر به نتیجه‌ برسد ـ سود بیشتر از آنِ طالبان خواهد بود.