شماری از مدافعان حقوق زن در همایشی در کابل خواستار شمولیت بیشتر زن‌ها در پست‌های ارشد قضایی شدند. به گفتۀ آن‌ها، یکی از مشکلات اصلی زنان این است که به مشکلات حقوقی شان در ادارات دولتی رسیدگی نمی شود.
فعالان حقوق زن در افغانستان می‌گویند که زنان نمی‌توانند مشکلات‌شان را در ادارات مسوول به مردها بازگو کنند و در بسیاری موارد آنها قربانی فیصله‌های یکجانبه می‌شوند. سازمان‌های مدافع حقوق زنان در کابل روز پنج شنبه از رییس‌جمهور خواستند که زنان بیشتری را در کرسی‌های قضایی منصوب کند.
ثریا انصاری، معاون اجتماع زنان افغان در این نشست گفت: «ما می‌خواهیم که یکی از قاضیان ستره محکمه(دادگاه عالی) یک زن باشد. ما پیشنهاد کرده ایم که معاون لوی سارنوال (دادستانی کل) یک زن باشد، یا مثلاً قاضیان بیشتری در محاکم افغانستان زن باشند. به خاطر این که این‌ها بتوانند صدای زن افغان را بلند کنند».
بدرفتاری با زنان در افغانستان به محیط خانه و روی جاده‌ها خلاصه نمی‌شود، بلکه بسیاری زنان کارمند در ادارات نیز از برخورد ناشایسته شکایت دارند. ناجیه اتمر، کارمند ریاست امور زنان در ولایت شرقی ننگرهار تجربه کرده است که چگونه زنان از مراجعه به ادارات دولتی هراس دارند.
ناجیه اتمر می‌گوید: «بسیاری زنان از ترس و هراس نمی‌توانند به دفاتر بیایند، زیرا کسی باید امنیت آن‌ها را بگیرد. زنان خودشان تفنگ ندارند تا از خود محافظت کنند. بنابراین، حکومت باید از آنها محافظت کند که نمی‌کند».
از حدود ۲۰۰ زنی که در زندان بادام باغ کابل زندانی می‌باشند، حدود یک سوم آنها به دلیل ارتکاب “جرایم اخلاقی” زندانی اند. برخی آنها می‌گویند وقتی به دلیل فرار از خشونت به نهادهای دولتی مراجعه کرده اند، به جای این که به شکایت‌شان رسیده‌گی شود، به زندان انداخته شده اند.
در ۱۲ سال گذشته زنان افغان در بخش‌‍های سیاسی و جامعه مدنی فعالیت گسترده داشته اند. حدود ۳۰ درصد نماینده‌گان پارلمان را زنان تشکیل می‌دهند. دو وزیر کابینه و دادستان ولایت هرات نیز زن می‌باشند. زنان در انتخابات‌های گذشته نیز سهم فعال گرفته اند، اما این حضور اجتماعی و سیاسی تاثیر چشمگیری در بهبود وضعیت زنان نداشته است.
زنان افغان شکایت دارند که حمایت از حقوق آنها جنبه سمبولیک دارد. برخی از آن‌ها ماه‌ها انتظار می‌کشند، اما به دوسیه حقوقی شان رسیده‌گی صورت نمی‌گیرد. خانمی به نام عایشه در یک “خانه امن” در کارته سه کابل به سر می‌برد که مدعی است از دست یک فرد زورمند از ولایت قندوز فرار کرده است.
عایشه که همراه با دختر و نواسه اش در این “خانه امن” به سر می‌برد، ناامید به نظر می‌رسد. او می‌گوید: «کجاست حقوق بشر و دیگرانی که می‌گویند از حقوق زن دفاع می‌کنیم؟ از روز جهانی زنان تجلیل می‌کنند، من که کسی را ندیدم تا به من کمک کند».
زنان افغان در حالی خواستار افزایش نقش شان در نهادهای عدلی و قضایی می شوند که نگرانی نسبت به وضعیت آنها در آینده افزایش یافته است. زیرا تصور می شود با خروج نیروهای خارجی حمایت بین المللی از زنان افغان نیز کاهش بیابد. با وجود برخی تضمین‌های حقوقی، عدم تطبیق قانون بر مشکلات زنان افزوده است. فتانه گیلانی، یکی از مدافعین حقوق زن می‌گوید: «تا حالا در اینجا قانون حاکمیت پیدا نکرده است و نظام بی‌نهایت ضعیف است. با وجود این که علیه زنان خشونت می‌شود، زنان و برخی نهادها صدای‌شان را بلند می‌کنند و برضد خشونت کار می‌کنند، اما متاسفانه حکومت و دولت اصلاً در موردش فکر هم نمی‌کنند، احساس مسوولیت نمی‌کنند».
مخالفت با تصویب قانون منع خشونت علیه زنان در پارلمان افغانستان نشان داد که بهبود وضعیت زنان این کشور با مشکلات بنیادی رو به رو است. برخی نماینده‌گان محافظه‌کار پارلمان، این قانون را که برای موارد مشخص خشونت علیه زنان، مجازات تعیین کرده است، “غیراسلامی” خواندند.