معاون فرمانده ناتو عنوان داشت، غرب باید همان یک دهه قبل که حکومت طالبان در افغانستان سقوط کرد، با رهبران این گروه شبه‌نظامی به توافق می‌رسید و مذاکره می‌کرد.
جنرال نیک کارتر، معاون فرمانده ناتو در افغانستان یک هفته پس از آخرین تلاش ناکام برای آماده‌سازی مقدمات مذاکره با طالبان به روزنامه گاردین گفت: کشورهای غربی باید همان یک دهه پیش و پس از سرنگونی طالبان از قدرت با این گروه شبه‌نظامی به گفت‌وگو می‌پرداختند.
وی افزود: نیروهای افغان نیازمند حمایت نظامی و مالی غرب برای چندین سال دیگر پس از خروج نیروهای خارجی در سال ۲۰۱۴ میلادی از افغانستان هستند. دولت کابل ممکن است این مساله را بپذیرد که برای چندین سال تنها کنترل مناطق دور دست افغانستان را بر عهده بگیرد.
این مقام مسوول ناتو گفت: به سال ۲۰۰۲ بازگردید؛ زمانی که طالبان در افغانستان حکومت می‌کرد. گمان می‌کنم که در آن مرحله، اگر ما موقعیت را می‌سنجیدیم، ممکن بود راهی که در سال ۲۰۰۱ میلادی آغاز کرده بودیم، در پیش بگیریم و تمام مردم افغانستان را بر سر میز مذاکره بیاوریم و در مورد آینده‌شان به بحث بنشینیم.
وی با بیان این مساله که بسیار آسان است تا با استفاده از فواید بازنگری بر مسایل اشراف پیدا کنیم، گفت: این مشکلات که در این برهه زمانی با آن مواجه شده‌ایم، مشکلات سیاسی بسیار مهمی هستند و این مشکلات سیاسی تنها از راه مذاکره مردم با یکدیگر حل می‌شوند.
این مقام ارشد ناتو همچنین معتقد است پولیس و ارتش درون موقعیت‌هایی بادوام و باثبات شکل گرفته‌اند که به قدر کافی برای حفاظت از انتخابات حساس ریاست جمهوری سال آیندۀ میلادی و تضمین ثبات در اکثر نقاط افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی در ۲۰۱۴ قدرتمند هستند.
دولت‌های افغانستان و امریکا تلاش فراوانی به خرج می‌دهند تا مذاکرات صلح با طالبان را برگزار کرده و به درگیری‌های ۱۲ ساله در این کشور پایان دهند. با این حال، منتقدان برای چندین سال این مساله را مورد بحث قرار داده‌اند که کشورهای غربی باید پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی با رهبران میانه‌روی این گروه به توافق می‌رسیدند و با این کار جان هزاران غیرنظامی را نجات داده و میلیاردها دالر را بیهوده صرف نمی‌کردند.
یکی از محققان که در مورد طالبان تحقیق می‌کند، گفت که این گروه تلاش کرد تا در میان اعضا و رهبران و همچنین با مقام‌های دولت امریکا تا سال ۲۰۰۴ میلادی به توافق برسد و دستاوردهایی هم در این مدت کسب کند، اما مذاکرات زیادی صورت نگرفت و تنها در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ مقام‌های دو طرف گفت‌وگوهایی با هم داشتند چرا که رهبر ارشد طالبان رویکردی را در پیش گرفت که با پیش شرط ها و خواسته‌هایی همراه بود.
امروزه این گروه شبه‌نظامی بر قسمت‌هایی از افغانستان تسلط دارد و به نظر می‌رسد که در مورد مذاکره پیش از خروج نظامیان خارجی دچار تردید است. به طوری که این تردیدها باعث شد تا تلاش‌های اخیر از راه دیپلماتیک به منظور برگزاری مذاکره هفته گذشته ناکام بماند.
طالبان دفتری در قطر افتتاح کرده است تا پایگاهی رسمی برای برگزاری نشست‌ها و مذاکرات باشد. این اقدام با استقبال واشنگتن همراه شد، اما حامد کرزی، رییس‌جمهوری افغانستان چندان خشنود به نظر نمی‌رسید.
معاون فرمانده ائتلاف تحت رهبری ناتو گفت که از این موضوع مطمین است، واگذاری کنترل امنیتی افغانستان به نیروهای این کشور هفته گذشته نهایی شد و سرانجام طالبان به سر میز مذاکره می‌آید.
وی افزود: آنچه که مخالفان دولت کابل هم‌اکنون به آن پی برده‌اند، این است که آنها احتمالاً نظر مساعدی به ظرفیت و توانایی نیروهای امنیتی افغان ندارند.
با توجه به این مساله که یک راه حل سیاسی بالقوه دور از دسترس است، سال ۲۰۱۳ میلادی سالی پر از خشونت بوده است. تلفات غیرنظامیان در افغانستان در حال افزایش است و مجموعه‌یی از حملات علیه مقام‌های ارشد دولت کابل را شوکه کرده که از جمله آنها می‌توان به حمله به فرودگاه کابل و انجام حملات گسترده در مناطق نظامی و دیپلماتیک اشاره کرد.
بعید به نظر می‌رسد که از شدت این حملات پیش از خروج نیروهای خارجی کمتر شود در حالی که طالبان تلاش کرده است تا به حفظ موضع خود برای مذاکرات احتمالی بپردازد.
معاون فرمانده ناتو گفت: در ابتدا باید بگویم مردم تمایل به برگزاری مذاکره از موضع قدرت دارند. دوم اینکه گمان می‌کنم مخالفان دولت افغانستان تمایل دارند تا نیروهای خارجی را مجبور به خروج از این کشور کنند. بنابراین، باید بگویم که انجام حملات در مناطق مختلف افغانستان و تداوم آنها عجیب نیست چرا که برای مجبور ساختن نیروهای خارجی برای خروج از افغانستان صورت می‌گیرند.
کارتر با اعلام اینکه، تداوم فعالیت‌های شبه‌نظامی به این معناست که کابل نمی‌تواند کنترل تمام کشور را برای چند سال بر عهده بگیرد، اوضاع افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ میلادی را «بی‌ثبات» توصیف کرد.
وی گفت: بخش‌هایی از افغانستان هستند که الزامی نخواهد داشت به طور محسوسی با دولت مرکزی در ارتباط باشند. برخی راه حل‌های سیاسی محلی هستند که خطری برای دولت مرکزی ایجاد نمی‌کند. ناتو در سال ۲۰۰۹ تنها به ایجاد پولیس و ارتش افغانستان در شرق این کشور مبادرت ورزیده و اقدام سریع برای آموزش و استقرار ۳۵۰ هزار نیرو به این معناست که پولیس و ارتش افغانستان برای چندین سال آینده نیازمند کمک به ویژه در زمینه مهارت‌های خاص چون خنثی‌سازی بمب، خروج اضطراری و حمایت‌های لجستیکی هستند.
جنرال نیک کارتر افزود: نیروهای امنیتی نیازمند پیشرفت هستند چرا که آنها به سرعت ایجاد شده‌اند. یکی از مهمترین بن‌بست‌ها در این مورد، کاستی در زمینه هواپیما و هلی‌کوپتر است اما برنامه تقویت نیروی هوایی افغانستان چندین سال زمان نیاز دارد و احتمالاً تا سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به طور کامل محقق نخواهد شد.