نجیب‌لله دلاور ـ مزار شریف

به تازه‌گی در وزارت تحصیلات عالی، لایحۀ جدیدی تشکیل شده که ماده چهارم این لایحه موضوع تبدیل شدن محصلان را در خود جای داده است و طبق ماده چهارم این لایحه، هر محصل در صورتی مستحق تبدیلی می‌باشد که معیار نمرات آن بر اساس ولایتی باشد که می‌خواهد خود را تبدیل کند. این در حالی‌ست که سال‌های قبل بعد از سپری کردن یک سال تحصیلی، هر محصل بدون در نظر داشت معیار نمرات، مستحق یک تبدلی بود و می‌توانست خود را به همان رشته تحصیلی خود از یک ولایت به ولایت دیگر تبدیل نماید و ادامه تحصیل دهد.
عملی کردنِ چنین قوانینی در وزارت تحصیلات عالی، بدون شک قابل ستایش است و بدون شک مورد استقبال تمام محصلان قرار خواهد گرفت و ما امیدواریم که کارهای بیش‌تری در جهت بهتر شدن و بهبود یافتن سیستم وزارت تحصیلات عالی انجام شود تا باشد کشور ما هم دارای یک نظام و قوانینی در سیستم تدریسی خود باشد و با معیارهای جدید درسی جهان، خود را عیار سازد تا محصلان ما افسوس دانشگاه‌های بیرون از مرزهای کشور را نخورند و همیش دغدغۀ تحصیل در خارج را نداشته باشند و به دنبال این نباشد که چه‌گونه راهی پیدا کنند تا یک بورسیه تحصیلی به‌دست آورند و در جایی که دارای یک سیستم استاندارد است، تحصیل کنند.
بدون شک تصمیماتی که اخیراً از طرف وزارت تحصیلات عالی گرفته می‌شود، به‌خاطر نداشتن ظرفیت و امکاناتی است که از توان این وزارت خارج است. سالانه بی‌نتیجه شدن و بی‌سرنوشت شدن هزاران محصل یکی از این دلایل می‌باشد. هم‌چنان لایحه جدید این وزارت به‌خاطر تبدیل شدن محصلین از یک ولایت به لایت دیگر، شاید کاپی از سیستم کشورهای دیگر باشد و شاید هم از شاهکارهای وزارت تحصیلات عالی. تصویب این لایحه هم به‌خاطر مشکلاتی است که وزارت در سیستم خود دارد و مثل همیشه تاوان این را هم جبراً باید محصلین بیچاره بپردازند. البته محصلینی که همیشه زحمت‌کش و درس‌خوان هستند و فقط لقمه‌نانی دارند برای زنده ماندن، محصلینی هستند که صدای‌شان به خانۀ ملت نمی‌رسد، و محصلینی هستند محروم از بورسیه و امتیازات دیگری که دو دسته و بااحترام به برخی هم‌سن‌وسالانِ‌ هم‌دورهشان با یک پاسپورت و ویزا تقدیم می‌شود.
از این‌ها که بگذریم، پرسش اصلی این‌جاست که آیا برای تأمینِ امنیت محصلینِ ولایات دوردست توجه شده است تا محصلین آسوده‌خاطر از یک ولایت به ولایت دیگر سفر کنند. آیااز محصل بی‌چاره‌یی که دوازده سال مکتب را با رنج و مشقت زیاد پشت سر گذاشته، نان‌آور خانه خود بوده و امتحان کانکور را سپری کرده و بالاخره در یکی از ولایات دوردست ـ غیر از ولایت خودش ـ به دانشگاه راه یافته، پرسیده شده است که با کدام امکانات و کدام پول از ولایت خود به ولایت دیگر سفر می‌کند و با کدام پول و امکانات ادامه تحصیل می‌دهد، با کدام پول و امکانات مشکلاتی را که دارد، حل می‌سازد؟