معاونِ بان‌کی‌مون دبیر کل سازمان ملل گفته است که اگر روند صلحِ افغانستان با مشکل روبه‌رو شود، در صورت تقاضا، این سازمان حاضر است به این روند کمک کند.
یان الیاسون معاون بان‌کی‌مون، در یک نشست خبری در کابل گفت که هرچند تا حال از این سازمان خواسته نشده که در پروسۀ صلحِ افغانستان میانجی‌گری کند؛ اما اگر هر دو جناح و به‌ویژه دولت افغانستان درخواست کند، سازمان ملل حاضر به میانجی‌گری است.
در همین حال گفته می‌شود که پاکستان طرحی را به حکومت افغانستان پیش کرده است که به باور آن کشور، می‌تواند ثبات را در افغانستان حاکم سازد.
اظهارات معاون سازمان ملل نشان می‌دهد که حکومت افغانستان در ۱۲ سال گذشته، هیچ تلاشی برای کشاندنِ پای سازمان ملل به حل مسالۀ افغانستان نداشته است.
اگرچه ما بارها در این روزنامه و در همین ستون مطرح کرده‌ایم که یگانه راه تأمین صلح در افغانستان، درخواست از سازمان ملل برای نقش‌آفرینی در حل مسالۀ افغانستان به‌خصوص با جانب پاکستان است؛ اما حکومت افغانستان هیچ‌گاه این تلاش را در هیچ زمینه‌یی به خرچ نداده است.
این‌که چرا حکومت افغانستان در این ۱۲ سال به این مهم توجه نکرده و پای این سازمان جهانی را به میدانِ صلحِ افغانستان نکشیده است، جای بسی پرسش دارد؛ اما ساده‌ترین دلیلِ آن می‌تواند این باشد که حکومت آقای کرزی در روند مبارزه با تروریسم و ختم جنگ، صادق نبوده و همۀ امکانات و منابع را در این مورد به گونۀ نادرست به مصرف رسانده است و جامعۀ جهانی به‌خصوص امریکا نیز بیشتر مصروفِ اهداف و راهبرد سیاسیِ خودش در افغانستان و منطقه بوده و از وضعیت جنگ افغانستان به عنوان ابزار سود برده است.
در همین حال، این پرسش نیز مطرح می‌شود که چرا سازمان ملل در این ۱۲ سال، تماشاچیِ اوضاعِ کشورمان بوده و حالا در پایانِ مأموریتِ دولت و حاکمیت موجود، می‌خواهد از ظرفیتِ این سازمان برای حل مسالۀ افغانستان سخن بگوید؟
هرچند به نظر نمی‌رسد که حکومت آقای کرزی در این فرصت‌های پایانی بتواند به کمکِ سازمان ملل متحد، خشونت در افغانستان را مهار و کشور را به سوی صلح و ثبات رهنمون شود؛ اما نفسِ پیشنهاد و علاقه‌مندیِ سازمان ملل برای حل مسالۀ افغانستان، به عنوان یک عنصر موثر در حل مسایل کشور، حایز اهمیت است و باید جریان‌های سیاسی و نهادهایی که خواهانِ حل مسأله افغانستان‌اند، از این علاقه‌مندی نهایتِ استفاده را ببرند.
سازمان ملل باید این نکته را درک کند که حکومت آقای کرزی در پایانِ راه قرار داد و نیز طرح‌هایی مثل طرح پاکستان به حکومت افغانستان، هرگز نمی‌تواند راه‌گشای صلح در افغانستان باشد. بنابرین خوب است که سازمان ملل متحد اگر قصدی و برنامه‌یی برای حل مشکل افغانستان و آوردن صلح به این کشور دارد، از طرح‌های مکتوبی حمایت کند که در داخل افغانستان برای حل مسایلِ این کشور ترتیب شده و کار علمی و منظم روی آن جریان دارد.
دو روز پیش به همتِ بنیاد شهید مسعود، طرح آجندای ملی طی یک نشست مشورتی، به مشورۀ نخبه‌گانِ کشور و فعالان و جریان‌های سیاسی مدنی گذاشته شد که مورد حمایتِ نهادهای داخلی قرار گرفت و توجه نهادهای بیرونی را نیز به خود معطوف داشت. خوب است که سازمان ملل با حمایت از این طرح مدون، افغانستان را در ساخت یک بستر جدید سیاسی برای پس از سالِ ۲۰۱۴ حمایت کند. حمایت صادقانۀ سازمان ملل از این طرح و اجرای آن، می‌تواند بسیاری از مسایل که پهلو‌های بحران در کشور را فربه کرده‌اند، حل سازد؛ همان مسایلی که نخبه‌گانِ مردم افغانستان آن‌ها را شناسایی و تحلیل کرده‌اند و حکومت در این ده ـ دوازده سال هیچ توجهی به آن‌ها نداشته است.