دو روز قبل، اعضای ارشد کمیسیون مستقل انتخابات تعیین شدند. یوسف نورستانی به عنوان رییس، عبدالرحمان هوتکی به‌ حیث معاون، و گلالی اچکزی به حیث منشی این کمیسیون، به وظایف‌شان آغاز کردند. اما انتخابِ این سه عضو ارشد کمیسیون مستقل انتخابات، سروصداهایی را مبنی بر دست‌کاری در انتخابات برانگیخته است؛ طوری که شمار زیادی از آگاهان، انتخابِ این سه تن را دال بر مهندسی انتخاباتِ پیش رو تلقی کرده‌اند.
آگاهان بر این نکته تأکید دارند که رییس کمیسیون مستقل انتخابات، یکی از همراهان و سرسپرده‌گانِ معلوم‌الحالِ آقای کرزی به شمار می‌رود. او در یازده سال گذشته، دوشادوشِ آقای کرزی و موازی با سیاست‌های او، پست‌های گوناگونی را تجربه کرده است و بیشتر به عنوان یکی از مجریان خوبِ سیاست‌های آقای کرزی محسوب می‌شود.
نکتۀ دیگر دربارۀ این اعضای انتخاب شده، پشتون بودنِ آن‌هاست که مربوط به قومیتِ معاون و منشیِ این کمیسیون می‌گردد. این نکته با توجه به سیاست‌های فوق‌العاده قومیِ ‌ارگ ریاست جمهوری، قابل توجه می‌نماید. زیرا در سال‌های پسین، اغلبِ برنامه‌های آقای کرزی و همراهانش، متکی به منافع پشتون‌ها بوده است. مهندسی انتخابات و دست‌کاری در آرای مردم، تنها با نصب کردنِ شماری از همفکران در کمیسیون مستقل انتخابات، میسر است که به نظر می‌رسد جناب کرزی در این امر موفق شده است.
هرچند شماری از آگاهان، این مسأله را منتفی دانسته و باتوجه به انتخاباتِ دور اول و پیروزی آقای کرزی، گفته‌اند که اگر احیاناً اعضای کمیسیون مستقل انتخابات از اقوام دیگر هم انتخاب می‌شدند، بازهم این مهندسی صورت می‌گرفت. اما این سخن از آن‌جا پذیرفتنی نیست که در انتخابات سال ۱۳۸۳، شرایط افغانستان فرق می‌کرد به‌ویژه این‌که دربارۀ آقای کرزی خوش‌بینی زیادی وجود داشت.
گمانِ مهندسی و دست‌کاری در انتخابات را ـ افزون بر انتصاب مأموران حکومتی بر رهبری کمیسیون ـ مسالۀ امنیت نیز برجسته می‌سازد. امنیت از مهم‌ترین سازه‌های یک انتخاباتِ شفاف است که تا کنون هیچ نشانه‌یی از آن دیده نمی‌شود. با توجه به تجربۀ انتخابات سال ۱۳۸۸، می‌توان گفت که عدم تأمین امنیت در سراسر کشور، ممکن بسیاری از ولایات را از حقِ رای محروم سازد و این محرومیت، زمینۀ تقلبِ گسترده را مهیا کند. به این معنا که صندوق‌های پُر از آرای تقلبی، از ولایات ناامن به‌دست آید و با توجه به رهبری کنونی کمیسیون انتخابات، به نظر می‌رسد که این کار خیلی دشوار نیست و حتا می‌تواند به وسیلۀ مأمورین کمیسیون انتخابات صورت پذیرد.
از سوی دیگر، دیده می‌شود که مأموران کنونی آقای کرزی به‌شدت در پی ادامۀ کار اویند؛ طوری که آقای توریالی ویسا والی کندهار گفته است که طبق صحبتی که او با بزرگان کندهار داشته، آقای کرزی تا دو سال دیگر می‌تواند به کارش ادامه دهد. هم‌چنان قبل بر این، بزرگانِ برخی از ولایت‌های دیگر مثل هلمند نیز خواسته‌های مشابهی را بیان کرده بودند.
قانوناً این خواسته‌ها به جایی نمی‌رسند و نیز امکان برگزاری انتخابات، بسیار قوی‌تر از سایر گمانه‌هاست؛ اما این نکته نیز قابل توجه است که چنین خواسته‌هایی، انجامِ تقلب در انتخابات را پیش‌بینی می‌کنند؛ به گونه‌یی که ذهنیت ابقای آقای کرزی بر قدرت، طرف‌دارانِ او را تا آن‌جا تهییج خواهد کرد که وقتی ببینند بقای جناب کرزی ممکن نیست، به گونۀ خودکار از نامزد مورد تأیید او حمایت می‌کنند. حتا این مسأله می‌رساند که آقای کرزی و همراهانش، برای انتخابات خواب‌های بسیار دیده اند. اگر چنین نیست، پس چرا یک والی برحال، از ادامۀ کار رییس‌جمهوری گپ می‌زند؟
در این حال، آن‌چه بسیار نگران کننده به نظر می‌رسد، سکوت گروه‌های اپوزیسیون و احزاب مخالفِ آقای کرزی است که احتمالِ این تقلب را تقویت می‌نماید. با آن‌که چنین نشانه‌هایی حاکی از تقلب‌اند، اما به جز از رسانه‌ها کسی دربارۀ آن موضع نگرفته است. اگر این گروه‌ها به‌راستی خواهان یک انتخابات شفاف اند، باید از همین اکنون جلو حرکت‌های معنادارِ آقای کرزی را بگیرند. شاید فرضِ این گروه‌ها آن است که در موقع لازمش، از این طرز کار ارگ ریاست جمهوری انتقاد کنند؛ ولی این عقلانی نخواهد بود که وقتی همۀ برنامه‌های تیم بر سر اقتدار برای یک تقلب گسترده جریان دارد، گروه‌های مخالف منتظر موقعِ مناسب بمانند. می‌طلبد که ما شاهد اعتراضِ گروه‌های مخالفِ آقای کرزی در پیوند به گزینش و اعضای کمیسیون انتخابات باشیم و نیز طالبِ ضمانت‌هایی که می‌توانند از تأمین امنیت سراسری در هنگام انتخابات، عدم دخالت تیم بر سر اقتدار در انتخابات، عدم حمایت حکومت از یک نامزد مشخص و… برای همۀ مردم افغانستان خبر بدهند.