بیست‌وهشـتمِ اسدِ سال جاری برابر بود با نودوسومین سالروز استرداد استقلال کشور که تقویم رسمی ‌افغانستان، این روز را به پاسِ رشادت‌ها و شهادت‌های قهرمانان جنگ استقلال، رخصتی اعلام کرده است.
در تقریباً یک سدۀ گذشته، حکومت‌های گوناگون این روز را گرامی ‌داشته‌اند و فارغ از این‌که آن حکومت‌ها یک حکومت کمونیستی بوده‌اند یا طالبانی؛ همه سعی کرده‌اند این روز را منسوب به خود بدانند و از این نماد به سود رژیم‌شان استفاده کنند.
هرچند در پیوند به این روز، تردیدهایی هم وجود دارد و گاهی نقدونظرها این بوده که ۲۸اُم اسد روز استقلال کشور نیست و این روز به‌اشتباه در تاریخ قید شده است؛ اما در هر حال تا کنون این روز در تقویم‌ها به عنوان روز استقلالِ کشور ثبت شده و هرگونه تردید و یقین در این روز، بحثی جداگانه می‌باشد.
بحث این‌جاست که همه توقع دارند که حکومت به عنوان مسوول درجه یک، از نمادها و روزهای ملی تجلیل کند، چنان‌که در هر کشوری این رسم معمول است؛ اما در سال‌های پسین، حکومت افغانستان کمتر به چنین روزهایی ارج قایل شده است. حکومت نه تنها به روز استقلال کشور، بل‌که به روز پیروزیِ جهاد مردم افغانستان و سایر روزها و مناسبت‌های ملی نیز ارج ننهـاده است. دلیل رسمی ‌این وقع نگذاشتن‌ها، بیشتر مسایل امنیتی ذکر شده که اکثراً از سوی سخنگویان حکومت شنیده شده است. همان‌گونه که مراسم گرامی‌داشت سالروز پیروزی انقلاب اسلامی، ‌به گونه‌یی مسخره‌ از سوی طالبان مختل شد و همین بهانه‌یی گشت برای حکومت که دیگر از این مناسبت‌ها یادی نکند.
اما به نظر می‌رسد که همۀ داستان به این‌جا خلاصه نمی‌شود، بل‌که نوعی بی‌تفاوتیِ آگاهانۀ حکومت در برابرِ روزها و مناسبت‌های ملی نیز وجود دارد؛ به گونه‌یی ‌که مسیر کارکردهای دوازده‌سالۀ حکومت، کاملاً به سوی اهداف گروهی بوده و آقای کرزی کمتر به مسایل کلانِ ملی توجه نموده است.
حمایت از سیاست‌های قومی، بی‌احترامی ‌به زبان دیگران، بی‌احترامی ‌به قانون اساسی و… از نمونه‌کارهایی استند که نشان می‌دهد حکومت عمداً و عملاً به برنامه‌های غیرملی متوسل شده است. در یک نمونۀ دیگر می‌توان گفت که بارها افراد و موسسات مغرض، نام و روز شهادت قهرمان ملی کشور را از تقویم‌ها حذف کرده‌اند که این خود بی‌احترامی ‌به یکی از نمادهای وحدت ملی افغانستان محسوب می‌شود. اما حکومت هیچ‌گاه چنین اعمالی را پی‌گیری نکرده است.
حال‌ آن‌که دفاع از نمادها و مناسبت‌های ملی، جدای از این‌که از وظایف حکومت شمرده می‌شود، کمک می‌کند که از برخی جهات مفهومِ پاره‌پارۀ وحدت ملی در افغانستان ترمیم گردد.
بدیهی‌ست که سی سال جنگ و جدل‌های قومی ـ که خود ماحصلِ سیاست‌های قوم‌پرستانۀ حکومت‌های پیشین بوده ـ مفهوم وحدت ملی را از میان برداشته یا کاملاً خدشه‌دار کرده است. بنابرین می‌طلبد که حکومت با توسل به نمادهای ملی و روزهای مناسبتی، تا جایی که امکان دارد این نقیصه را جبران سازد.
با این همه، دلیل منطقیِ بی‌اعتناییِ آشکارِ تیم بر سرِ اقتدار نسبت به روزها و مناسبت‌های ملی، روشن نیست. همین مسأله مردم را به این گمان می‌اندازد که مبادا زمام‌داران این کشور، از این سرزمین نباشند. اما این گمانه بسیار شتاب‌زده می‌نماید، ولی مسلماً این پرسشِ منطقی باید مطرح گردد که: «اگر زمام‌داران این کشور واقعاً متعلق به این سرزمین‌ا‌ند، چرا به مناسبت‌ها و روزهای ملی احترام نمی‌گذارند و یاد آن را گرامی‌ نمی‌دارند؟»