با آن‌که نزدیک به یک هفته از آغاز روند ثبت نام در انتخابات به صورت رسمیِ‌ آن می‌گذرد، اما تاهنوز گزارشی مبنی بر این‌که کسی خود را نامزد پست ریاست‌جمهوری کرده باشد، در دست نیست. دلیل این مسأله چه چیزی می‌تواند باشد؟
پیش از این‌که به پاسخِ پرسش یاد شده بپردازیم، در نخست باید ببینیم که آیا چنین امری قابل نگرانی است یا خیر؟
در انتخابات‌های گذشته، همین که روند ثبت نام نامزدان انتخابات آغاز می‌گردید، بالافاصله شماری از افراد نام‌های‌شان را درج کتاب کمیسیون انتخابات می‌کردند. آن‌گاه از روی قیاس تشخیص داده می‌شد که ادامۀ روند ثبت نام، چه تعداد رقیب را به میدان رقابت می‌کشاند، و یا چه کسانی چانس بُرد و یا باخت در انتخابات را خواهند داشت و هم‌چنین آرای مردم چه‌گونه تقسیم خواهد شد.
تا اندازه‌یی این‌گونه گمانه‌زنی‌ها و تحلیل‌ها برای افرادی که در انتخابات رقابت می‌کنند، روشن‌گر واقع می‌شود. زیرا هر نامزدی می‌تواند دریابد که با چه کسانی رقابت می‌کند، چه گونه باید رقابت کند و یا آیا در چنین وضعی، قادر به رقابت در انتخابات خواهد بود و نظیر این پرسش‌ها که هر نامزد انتخابات را در شرایط روشنی قرار می‌دهد. بنابراین، یکی از دلایلی که می‌تواند ثبت نام نامزدان را مهم بنمایاند، همین نکته است.
نکتۀ دیگر برمی‌گردد به رای دهنده‌گان. به این معنا که رای دهنده‌گان به محض این‌که نامزد ثبت‌نام‌شده را می‌شناسند، می‌توانند فرصت تحقیق دربارۀ برنامه‌ها و شخصیت سیاسی او را نیز بیابند. زیرا با توجه به فرصتی که در هنگام کارزارهای انتخاباتی برای یک نامزد میسر است، کمتر می‌توان آن نامزد را از راه تبلیغات شناخت. بنابراین، هر قدر که ثبت نام نامزدان سریع‌تر و زودتر صورت پذیرد، به همان اندازه هر رای‌دهنده‌یی می‌تواند او را زودتر و بهتر بشناسد. بنابراین، باز هم عجله در ثبت نام نامزدان مهم می‌نماید.
اکنون بار دیگر پرسش نخست را تکرار می‌کنیم که چرا کسی تاهنوز ثبت نام نکرده است؟
بی‌گمان که در این انتخابات نیز دو طیف از نامزدان وجود خواهند داشت. یکی افرادی که نه چندان مطرح استند و نه هم چانس برد آن‌ها موجود است و دیگری، افرادی که متشخص و دارای چانس برد بالا اند و نیز حضور گرمی‌ در احزاب و ایتلاف‌های کنونی دارند. با این حال، افرادی که برای رسیدن به شهرت و پول برای نامزدی در انتخابات آماده‌گی گرفته‌اند، با مشکلاتی مواجه هستند. این مشکلات شامل همان قیوداتی‌ست که به‌تازه‌گی برای هر نامزد در انتخابات ریاست جمهوری وضع شده است. از جمله مهم‌ترین قید برای نامزدی یک فرد در پست ریاست جمهوری، داشتن یک‌صد هزار کارت رای‌دهی و یا به تعبیر دیگر، حمایت یک‌صد هزار رای‌دهنده است که این رقم، رقم درشتی‌ست و فراهم آوردن آن برای هر کسی میسر نیست. قبلاًٌ یک چنین قیدی وجود نداشت و بنابراین، افراد گمنام زیادی خود را نامزد پست ریاست جمهوری می‌کردند که نتایج بسیار بدی را نیز در پی می‌داشت. وضع قیودات تا اندازه‌یی منطقی و کارساز شده است و دست کم در این انتخابات، از تراکم نامزدان گمنام و غیرمطرح جلوگیری می‌کند.
نامزدان مطرح و معروف هرچند با چنین مشکلاتی مواجه نیستند، ولی مشکل آن‌ها در جای دیگری و از نوع دیگری است. آگاهان به این باور اند که نامزدان مطرح و مهم، گرفتار زدوبندهای سیاسی و مصروف محک‌زنیِ چانس‌های خویش‌اند. به عبارت دیگر، آن‌ها دنبال اتحاد و ایتلاف‌هایی‌اند که به واسطۀ آن بتوانند چانس برد خویش را بیشتر کنند. این اتحادها و ایتلاف‌ها شامل هر نوعِ آن است. چنان که پست‌هایی نظیر معاونیت اول، معاونیت دوم و پست‌های کلیدی و حساسِ دیگر از این جمله‌اند که در حال حاضر همه را مصروف ساخته است.
این طرز کار هرچند در پلک نخست مطلوب به نظر می‌رسد، چنان‌که از اصراف وقت و هزینه و تراکم نامزدان جلوگیری می‌کند؛ اما در پلک دوم خطرناک می‌نماید، آن‌گونه‌ که ماهیت انتخابات را زیر سوال می‌برد. زیرا این افراد، بیشتر افراد مردمی و صاحب نام ‌استند که از راهی دیگر، چون مسایل قومی، زبانی، سمتی و… می‌توانند عمل کنند.
در هر حال، بنا بر یافته‌های بالا، دلایل ثبت نام نکردن نامزدان روشن می‌باشـد؛ اما این روشن شدن هیچ سودی به حال انتخابات ندارد. زیرا تسریع ثبت نام انتخابات و مراجعۀ نامزدان به کمیسیون مستقل انتخابات برای ثبت نام مهم است که تا کنون هیچ خبری از آن نیست و نیز معلوم نیست که نخستین فردی که به کمیسیون انتخابات مراجعه می‌کند، کی خواهد بود.