هرچند ناامنی یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی بوده که در دوازده سال گذشته افغانستان به آن سردچار است؛ اما در تمام این سال‌ها ناامنی در کنار مسایل مهمی ‌چون کشت مواد مخدر، فساد اداری و… مطرح بوده و اکثراً دلیل اصلیِ کُندی روند توسعه و ثبات در افغانستان را تشکیل داده است. با این‌همه، این مشکل در آستانۀ انتخابات و در حساس‌ترین شرایط سیاسی، افزایش یافته و حتا بدبینی‌ها نسبت به امنیت انتخابات را گسترده‌تر ساخته است.
روشن‌ترین دلیلِ این بدبینی‌ها می‌تواند افزایش ناامنی‌ها در اطراف و اکنافِ پایتخت کشور باشد که به مراتب از چند ماه قبل بیشتر شده است. گزارش‌ها نشان می‌دهند که گراف ناامنی در ولایت‌های کشور بالا رفته است. هرچند ولایت‌های دوردست نظیر هلمند، قندهار، کنر، خوست و… از همان آغاز شدیداً ناامن بوده‌اند؛ اما اینک ناامنی‌ها حتا در ولایت‌های همجوار کابل گسترش یافته است. ولایت‌هایی چون لوگر، وردک، پروان، کاپیسا و… از جمله ولایت‌هایی بودند که سال قبل، امنیت نسبتاً بهتری داشتند، اما اینک حوادث دلخراش و واقعات انتحار و انفجار نشان می‌دهند که این ولایت‌ها نیز به کام آتش فرو رفته‌اند.
دلایل گوناگونی می‌تواند وجود داشته باشد تا افزایش این ناامنی‌ها را توجیه کند. از جمله این‌که پروسۀ انتخابات خود موازی با ناامنی است و نه تنها در افغانستان، بل در تمام دنیا این پروسه مقداری ناامنی، بی‌نظمی ‌و هرج و مرج را به همراه دارد. در کشورهایی مثل افغانستان این بی‌نظمی‌ها به دلیل نبود امنیت پایه‌یی، سیر مضاعف به خود می‌گیرد. دلیل دیگرِ آغاز فعالیت‌های فصلی ـ که آن هم در پیوند به انتخابات مطرح می‌شود ـ طالبان است که شدیداً آماده‌گی‌های لازم را برای اخلال امنیتِ انتخابات گرفته‌اند. بی‌تردید که سایر گروه‌های افراطی در این زمینه آنان را همراهی می‌کنند.
با این همه، منصفانه نخواهد بود که سهل‌انگاری‌های حکومت را به اشکالات فی‌نفسه انتخابات تعمیم داد. سیاست‌های منفعلانۀ حکومت در زمینۀ افزایش ناامنی، موجه‌ترین دلیل شمرده می‌شود و بنابراین تاثیرگذاری دوازده‌سالۀ چنین سیاست‌هایی را نباید فراموش کرد. منتها یک توقع وجود دارد، این‌که حکومت الزاماً مسوول تامین امنیت در ایام انتخابات است و بنا بر همین الزام باید از اکنون در تلاش برقراری امنیت سراسری انتخابات باشد.
قول معروفی است که می‌گویند سالی که نکوست از بهارش پیداست. اگر فرض بر این باشد که حکومت به همین منوال سهل‌گیرانه به قضیۀ امنیت نگاه کند و اجازه دهد که امنیت ولایات کشور هر روز بیش از پیش اخلال شده برود، روشن است که از انتخابات خبری نخواهد بود.
منتقدان حکومت، به ویژه کسانی که همین اکنون در جبهۀ مقابل آقای کرزی به انتخابات آماده گی می‌گیرند، ادعا دارند که این خودِ حکومت است که سعی دارد انتخابات برگزار نگردد و به همین دلیل است که اجازه می‌دهد ناامنی‌ها افزایش بیابد و در نتیجه انتخابات منحل گردد. با این‌که این دعوا خیلی بدبینانه است، ولی پایه‌های منطقی‌اش را نمی‌توان نادیده گرفت و شواهد محکمی را در این زمینه نمی‌توان منکر شد.
با این‌همه، سیاه دیدن انتخابات و عدم برگزاری آن، درست نیست‌ـ هرچند حکومت سعی کند چنین پروسه‌یی برگزار نگردد. زیرا حکومت اگر بخواهد هم این امر ممکن نیست. نه تنها مردم افغانستان در برابر این حرکت ایستاده‌گی خواهند کرد، بل جامعۀ جهانی نیز مردم را تنها نمی‌گذارد. انتخابات یک امر مسلم است و برگزاری آن در افغانستان مسلم‌تر. اگر بر فرض، حکومت در ایجاد و افزایش ناامنی‌ها نقشی داشته باشد، این تلاش ره به جایی نخواهد برد و تنها موجب برگزاری ناقص و غیرشفافِ این پروسه خواهد شد. بنابراین، سیاه ‌دیدن انتخابات در نهایت به ضرر مردم افغانستان خواهد بود؛ زیرا یگانه راه حل مشکلات کنونی، برگزاری انتخابات است. انتخابات در هر شرایطی باید برگزار گردد. چه ناامنی‌ها افزایش بیابد و چه نیابد. حالا که چنین است، پس حکومت باید زمینۀ یک انتخابات شفاف را مساعد سازد تا دست‌کم آخرین وظیفه‌اش را درست و قانون‌مند انجام داده باشد.