دیوید کامرون نخست‌وزیر بریتانیا گفته است که مأموریت نیروهای این کشور در افغانستان «با موفقیت انجام شده» و اکنون، زمان بازگشتِ آن‌ها به خانه است.
آقای کامرون این سخنان را روز ۱۶ دسمبر (۲۵ قوس)، در جریان بازدید از پایگاه نظامیِ نیروهای بریتانیایی در ولایت هلمند بر زبان رانده است.
نخست‌وزیر بریتانیا گفته که اکنون «حداقل امنیتِ لازم» در افغانستان برقرار شده و نیروهای بریتانیایی می‌توانند با «سربلندی» به کشور خود باز گردند. در همین حال، این مقام بریتانیا تأکید کرده که با وجود خروج نیـروهای انگلیسی از افغانستان، کشورش هم‌چنان خود را متعهد به کمک به افغانستان می‌داند.
اما این اظهاراتِ نخست‌وزیر بریتانیا در حالی مطرح می‌شود که افغانستان از امنیتِ چنـدانی برخوردار نیست و هر روز دامنۀ ناامنی‌ها در کشور رو به گسترش است و از سوی دیگر، برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی کشور در پیش روست. بنابراین افغانستان در این روزها پیش از هر زمان دیگری، به امنیت و ثبات نیاز دارد و ضرورتِ کمکِ نیروهای بین‌المللی به‌شدت احساس می‌شود. ولی قضاوتِ ساده‌انگارانۀ نخست‌وزیر بریتانیا مبنی بر پایانِ موفقانۀ مأموریت‌شان در افغانستان، نشان می‌دهد که سیاست‌مداران انگلیسی، خلاف واقعیت به افغانستان نگاه می‌کنند. چنان‌که اگر آقای کامرون، فقط وضعیت ولایتِ هلمند را مورد مطالعه قرار می‌داد، به‌روشنی درک می‌کرد که قصۀ امنیت در افغانستان چه‌گونه است.
به هر صورت، در شرایطی که نیـروهای امنیتی افغانستان هنوز آن توانایی و ظرفیتِ لازم برای تأمین امنیت در کشور را پیدا نکرده‌اند و هنوز دامنۀ ناامنی‌ها هر روز نسبت به روز دیگر گسترده‌تر می‌شود؛ این ادعا که امنیت در افغانستان به‌خوبی تأمین شده، یک خوش‌‌خیالیِ محض و در مواردی هم یک رویکرد کاملاً سیاسی به حساب می‌آید. زیرا واقعیتِ امر این است که اکثر مردم افغانستان تاهنوز در ناامنی و هراس از وضعیت به‌سر می‌برند و به غیر از مراکز برخی از ولایات، دیگر نقاط کشور همواره دست‌خوش بدامنی، ناامنی و حرکت‌های دهشت‌افگنانه است.
البته پُرواضح است که حضور یا عدمِ حضور نیـروهای بریتانیایی و یا هر کشور خارجی دیگر در افغانستان، صرفاً به هدف تأمین امنیت در کشور نیست؛ بلکه آن‌ها منافع و اهداف مهم‌ترِ دیگری نیز در این کشور و منطقه برای خود تعریف کرده‌اند. چنان‌که دو سال قبل یک مقام بریتانیایی به گونۀ صریح گفت که سربازان آن‌ها برای تأمین امنیت افغان‌ها در افغانستان نمی‌جنگند؛ بل آن‌ها به این هدف در این کشور حضور دارند که امنیت در جاده‌های لندن برقرار شود.
مسلماً چنین ابراز نظری، فلسـفۀ حضور نیروهای خارجی در کشور را نشان می‌دهد. اما شکی هم نیست که نفسِ حضور نیروهای بین‌المللی در افغانستان، خواسته یا ناخواسته تأثیرات مثبتی در تمام عرصه‌های زنده‌گی مردمِ ما از جمله در عرصۀ امنیت داشته است. از این‌رو اکنون که افغانستان در شرایط حساس و خطیرِ انتخابات ریاست‌جمهوری و تعویض حاکمیت و در عین حال انتقال کاملِ مسوولیت‌های امنیتی به نیروهای داخلی قرار گرفته، این نگرانی ‌نیز به‌شدت به میان آمده که مبادا با خروج نیروهای خارجی از افغانستان، دامنۀ ناامنی‌ها چنان وسعت یابد که شیرازۀ ثبات نیم‌بندِ موجود را از هم بپاشاند و برگزاری یک انتخاباتِ سالم را ناممکن سازد!
با این اوصاف، انتظار می‌رود که خروج نیروهای بین‌المللی از کشور، خروجی هوشیارانه و مبتنی بر واقعیت‌های موجود امنیتی و سیاسی در افغانستان باشد. زیرا هر گونه خروج ناشیانه، شتاب‌زده و یک‌بارۀ نیروهای خارجی از افغانستان، می‌تواند نظامِ موجود را به کامِ دشمنان ساقط سازد و تمام دستاوردهای دوازده‌سالۀ کشور را به باد فنـا دهد. هرچنـد تمام مردم افغانستان از خروج نظامیان خارجی از افغانستان و آغازِ دفاع مستقلانۀ ارتش و پولیس ملی استقبال می‌کنند، اما این انتظار را هم دارند که این خروج هرگز به معنای واگذاریِ کشور به دشمنانِ قسم‌خورده و بازگشت به گذشتۀ تاریک نباشـد.