سفر سناتوران امریکایی به افغانستان، دو دریافتِ متفاوت اما به‌هم مرتبط را به‌جا گذاشت. این تعابیر، پس از ملاقاتِ سناتور مک‌کین و گراهام با رییس‌جمهور کرزی پیرامون چندی‌وچونیِ پیمان امنیتی و نیز اظهار نظر آن دو، در رسانه‌ها به میان آمده است. سناتوران امریکایی گفته‌اند که ایالات متحده دوست ندارد سرنوشت افغانستان چونان سرنوشت عراق گردد. تدوام حضور سایر کشورهای همکار، بسته‌گی به امضای این پیمان دارد. این پیمان به طور قطع، به ایجاد صلح پایدار کمک خواهد کرد. هم‌چنین آن‌ها گفته‌اند که طالبان دشمنِ بشریت‌اند و ایالات متحده مایل نیست که افغانستان بار دیگر لانۀ دشمنانِ بشریت گردد.
این پیام، ظاهر آرامی‌ دارد و از آن بوی دوستی و تعهد به مشام می‌رسد و انگار، ایالات متحده با دولت افغانستان به نتایجی دست یافته‌ است. اما روی دیگر آن، بی‌تردید که به یک هشدار می‌ماند؛ به این معنا که اگر دولت افغانستان این پیمان را با ایالات متحده به امضا نرساند، افغانستان بار دیگر به سال‌های پیش از یازدهم سپتمبر برخواهد گشت.
با آن‌که این سناتوران گفته اند که دیدارشان با آقای کرزی امیدواری‌ها پیرامون امضای این پیمان را بیشتر کرده، اما در خبرنامۀ ریاست جمهوری افغانستان آمده که آقای کرزی بر خواسته‌هایش در ازای امضای این پیمان، هنوز مصر است.
اکنون پرسش این است که بازی یأس و امیدپراگنیِ آقای کرزی و اوباما تا چه زمانی ادامه خواهد یافت؟
چندی قبل نیز آقای دادفر سپنتا مشاور امنیت ملی آقای کرزی گفته بود که ۹۸ درصد توافق در امضای این پیمان وجود دارد، و تنها دو درصد اختلاف باقی‌ست که آن‌هم به زودی حل خواهد شد. اما ادامۀ جنجال بر سر این پیمان نشان می‌دهد که هیچ چیز حل نشده و سخنان جناب سپنتا دروغی بیش نبوده است. حتا ملاقات کرزی با سناتوران امریکایی، حلالِ مشکلات امضای پیمان امنیتی نبوده و ادامۀ این وضع، شرایط سنگینِ سیاسی، اقتصادی، امنیتی و… را بر مردم افغانستان گُسترده است.
از هشدار نرم و سختِ امریکایی‌ها که بگذریم، تأثیرات اقتصادی این پیمان بر زنده‌گی روزانۀ مردم قابل چشم‌پوشی نیست. از نرخ مواد ارتزاقی گرفته تا وسایل تسخین، همه در ادامۀ ماجرای پیمان امنیتی افزایش یافته‌اند. شرایط امنیتی به‌شدت بی‌ثبات و متزلزل شده است و از سوی دیگر، نشان دادن چنگ و دندانِ طالبان بیش از پیش.
حالا بماند این‌که چه قدر تأثیرات سوء آن بر فرار سرمایه‌ها از افغانستان مشهود است و یا حکومت را از کارهای اصلی‌اش ـ نظیر آماده‌گی گرفتن برای انتخابات ـ غافل ساخته و یا چه‌قدر در تضعیف روحیۀ مردم برای آینده‌شان موثر بوده است!
باید یادآور شد که هر دو طرف به اندازۀ هم به دروغ و تزویر متوسل می‌شوند. مأموران آقای کرزی برای پنهان‌کاری خواسته‌های شخصی رییس جمهور، کار پیمان امضای امنیتی را حل‌شده اعلام می‌دارند و امریکایی‌ها هم برای رسـیدن به اهداف استراتژیک و استخباراتی‌شان، سعی دارند که امضای این پیـمان را حل‌شده تلقی بدارند. اما در حقیقت، مخالفتِ هر دو طرف بر سر خواسته‌های‌شان ادامه دارد؛ نه آقای کرزی کوتاه می‌آید و نه هم امریکایی‌ها.
با این وصف، روشن نیست که این پیمان چه‌وقت، چه‌گونه و تحت چه شرایطی به امضا خواهد رسید، اما تبعات بدِ آن هر روز و بیش از پیش مردم افغانستان را متضرر می‌سازد، بی‌آن‌که آقای کرزی و همکارانش گوشۀ چشمی ‌به این گوشۀ ماجرا بیاندازند و یا انداخته باشند.