کمتر از سه ماهِ دیگر به انتخابات مانده است؛ انتخاباتی که سرنوشت کشوری به نام افغانستان را در سال‌های آینده تعیین می‌کند. با آن‌که همه‌چیز روالِ معمولی‌اش را می‌پیماید تا این‌که انتخابات برگزار گردد، اما هنوز چالش‌هایی وجود دارند که مردم را به آیندۀ کشورشان مشکوک و متردد می‌سازد. خروج نیروهای خارجی، برگشت دوبارۀ طالبان، تعلیق پیمان امنیتی با ایالات متحده و… همه از مواردی‌اند که این تردید را مضاعف ساخته‌اند. اما مهم‌تر از همه، بی‌اعتمادی‌یی است که در طولِ ۱۲ سالِ پسین و حتا قبل از آن، به میان آمده است. حقیقت این است که مردم به حکومت و سیاست‌مداران اعتماد ندارند و گمان قاطبۀ ملت بر آن است که اهالی سیاست – چه حکومتیان و چه غیرحکومتیان – منافع‌شان را بر مردم ترجیح داده‌ و می‌دهند. بنابراین، چالش‌هایی که از آن‌ها پیوسته یاد می‌شود، آن‌قدر در تضعیفِ روحیۀ عمومی ‌اثرگذار نیست که بی‌اعتمادی نسبت به دولت‌ها و حکومت‌ها، روحیۀ جمعی را ضعیف ساخته است.
شاید در این مقال در جست‌وجوی این نباشیم که دلایل این بی‌اعتمادی چه بوده و سیر تاریخیِ آن چه‌گونه فاصلۀ میان مردم و حکومت‌ها را گسترده‌تر ساخته؛ اما بر این نکته تأکید می‌شود که انتخابات فرصتی است برای از میان برداشتنِ این فاصله و ترمیم اعتماد شکستۀ مردم نسبت به حکومت آینده.
به احتمال قوی شرایط ایجاد چنین فرصتی، بسته‌گی به برگزاری انتخاباتِ شفاف دارد که در گام نخست، توقعِ آن از حکومت می‌رود تا در برگزاری یک انتخاباتِ سالم و عادلانه بکوشد و نگذارد که بلای سنگین تقلب، دامن‌گیر حکومتِ آینده شود و آشکارا میان گروه‌های سیاسی و مردم، بی‌اعتمادی بیشتری ایجاد گردد. اما در گام دوم، به سعی و تلاشِ نامزدان در زمینۀ ایجاد یک دولتِ ملی نیز ضرورت است. این وظیفۀ نامزدان محترمِ انتخابات است که از طرح ایجاد یک دولت ملی حمایت ‌کنند و برای تقویت آن – حتا اگر خودشان پیش‌قدم نباشند – از منافع شخصی و گروهی‌شان بگذرند.
نامزدان محترم انتخابات مکلف‌اند تا اعتماد شکسته میان مردم و دولت آینده را ترمیم کنند ولو اگر خودشان برندۀ اصلی نباشند. اما اعتماد شکستۀ مردم زمانی ترمیم می‌شود که نامزدان انتخابات، همه از طرحی حمایت کنند که ضامن منافعِ مشترکِ مردم باشد و نقطۀ پایانِ جنگ و بدبختی در کشور.
قرار است در روزهای پیش از این انتخابات، نشست اجندای ملی برگزار گردد و در آن همۀ نامزدان گرد هم آیند تا از یک اجندای مشترک، در صورت پیـروز شدن در انتخابات حمایت کنند. این اجندا بی‌گمان یکی از طرح‌های بی‌بدیل در زمینۀ ضمانت منافعِ ملی و ایجاد صلح پایدار در کشور خواهد بود؛ طرحی که به‌راستی می‌تواند اعتماد از دست رفتۀ مردم را به حکومت آینده برگرداند. فرقی نمی‌کند که در انتخابات پیش ‌رو چه کسی پیـروز میدان خواهد شد؛ مهم آن است نامزد پیروز انتخابات، از طرحی که از آرزوهای مردم برخاسته است، حمایت کند و اجرای آن را در اولویت کاری دولتش قرار دهد. بی‌گمان این‌گونه است که اعتماد از دست‌رفتۀ مردم به دولت و حکومت، دوباره به‌دست می‌آید.-
ما در شرایط حساسی قرار داریم که هر نوع ورود به برنامه‌های گروهی و محدود در انتخابات پیش‌ رو، می‌تواند کشور را به سوی ‌بی‌ثباتی و جنگ سوق دهد. بر فرض اگر با چنین برنامه‌هایی پیروزی در انتخابات هم به دست آید، بی‌اعتمادی مردم نسبت به دولتِ آینده از میان نخواهد رفت و بی‌‌تردید که عمر چنین دولتی، به هیچ‌وجه پایا نمی‌باشد. بنابراین، در چنین شرایطی حمایت از یک طرح همه‌شمول و ملی، می‌تواند راه‌حلِ همۀ بحران‌های پیش‌بینی‌شده باشد. مسلماً نامزدان محترمِ انتخابات در حمایت از چنین طرحی، بیش از همه مکلفیت دینی و ملی دارند.