نزدیک به ۲۰ روز از آغازِ کارزارهای انتخاباتی می‌گذرد، اما هنوز تصویر روشنی از برنامه‌های نامزدان انتخابات پیشِ چشم نیست. در این مدت نامزدان انتخابات تنها توانسته‌اند که شعارها و پوسترهای رنگین‌شان را در سراسر پایتخت نصب کنند و در برخی از رسانه‌های دیداری و شنیداری، برای بحث و گفت‌وگو نوبت بگیرند.
در همین حال، یکی از بزرگ‌ترین کارهای این نامزدان، هنوز باقی‌ست و آن همانا توضیحِ برنامه‌های کاری‌شان در صورت پیروزی است. البته این مسأله تنها مشکل نامزدانِ این دور از انتخابات نبوده است، بل در انتخابات‌های پیشین نیز نامزدان برنامه‌های کاری نداشتند و یا هم نتوانستند آن‌ها را برای مردم شرح دهند. اکنون نیز این کار مهمِ نامزدان باقی مانده است.
در چند مناظره‌یی که در رسانه‌های تصویری برای نامزدانِ مطرح دایر شد، به‌وضاحت روشن گردید که نامزدانِ انتخابات برنامه‌های لازم برای ادارۀ دولتِ آینده ندارند. اکثر آن‌ها به شعارهای پُرطمطراق بسنده کرده‌اند و با ارایۀ حرف‌های کلی سعی دارند که شعارهای‌شان را به مردم بقبولانند. برای مثال، یکی از این نامزدان، شعارش مبارزه با فساد است اما تا کنون هیچ منشوری، مسوده‌یی، یادداشتی و… پیرامون چه‌گونه‌گیِ مبارزه با فساد، از سوی ستاد این نامزد محترم منتشر نشده است‌ـ بر علاوۀ این‌که در مناظره‌های تلویزیونی هم نتوانسته آن را توضیح دهد. یا در شعار یکی دیگر از نامزدان، بر استخراج معادن افغانستان به عنوان یکی از منابع درآمد اقتصادی کشور تأکید بسیار فراوان صورت گرفته است اما هرگز روی مکانیسمِ این استخراج و یا بودجۀ ابتدایی به‌راه انداختن این پروسه، بحثی صورت نگرفته و او نیز نتوانسته چه‌گونه‌گی این موضوع را روشن کند.
چنین نکاتی می‌رسانند که نامزدان محترم یا برنامه‌یی برای ادارۀ حکومت ندارند و یا هم دارند ولی آن را نمی‌توانند توضیح دهند. بنابراین، مجموعه‌برنامه‌های نامزدان در حد یک یا چند شعارِ توخالی و رنگین تقلیل می‌یابد که این خود فریب شمرده می‌شود و این‌گونه نمی‌توان آرای مردمی‌ را که بارها و بارها فریبِ شعارهای رنگینِ نامزدان را خورده‌اند، به‌دست آورد.
نکتۀ دیگر، ساحه و موقعیت پخشِ اشتهارات و توضیحِ این برنامه‌ها و شعارهاست. تا جایی که مشاهده می‌شود، بسیاری از این نامزدان شعاع کاری‌شان را به پایتخت متمرکز کرده‌اند. به جز یکی دو نامزد، اکثر آنان در همین کابل به تشهیرِ عکس و شعارهای‌شان می‌پردازند. حال‌ آن‌که می‌طلبد نامزدان به گوشه و کنارِ کشور سفر کرده و حرف‌شان را به گوش مردم برسانند. افغانستان یک کشور روستایی است و رای در انتخابات، از دستان همین روستاییان خارج می‌شود. یکی از مسوولان ستاد انتخاباتی یکی از این نامزدان، چندی پیش می‌گفت که دولت زمینۀ کارزارهای انتخاباتی را در مناطقِ ناامن آماده نساخته و بنابراین، ما نمی‌توانیم در مناطق ناامن کارزارهای انتخاباتی‌مان را آغاز کنیم. در حالی که مشکل اصلی همین‌جاست. بسیاری از مناطق کشور در ناامنی به‌سر می‌برند. نامزدانی که از یک‌سو، وعده‌های رنگین به مردم می‌دهند و ادعای مبارزه با فساد و آوردنِ صلح و ثبات را دارند و از سوی دیگر نمی‌توانند در مناطقِ ناامن به کارزارهای انتخاباتی‌شان ادامه دهند، چه‌گونه خواهند توانست آن‌همه ادعا مبنی بر ایجاد یک دولتِ کارا و سالم را ثابت کنند. بدیهی‌ست که وعده‌های چنین نامزدان، یک مشت حرف‌ِ بی‌برنامه و بی‌پشتوانه است و در صورتی که آن‌ها پیروز شوند، همانند حامد کرزی مسیر ارگ تا خیمۀ لویه‌جرگه را با چرخ‌بال خواهند پیمود.
با این اوصاف، می‌طلبد که مردم عزیزِ ما این مسایل را در نظر داشته باشند؛ زیرا این رفتارها نمایانگرِ شخصیت حقیقیِ اشخاص است و اگر مردم رای خودشان را به افراد واقعاً عادل، صادق، دل‌سوز و شجاع ندهند، سایۀ سنگینِ ناامنی و فساد و هزار بدبختی دیگر، از افغانستان برچیده نخواهد شد.