تقریباً سه ماه پیش به تاریخ ۶ میزان سال ۱۳۹۸ انتخابات ریاست‎جمهوری در سراسر کشور برگزار گردید. توقع می‎رفت که نتایج اولیۀ این انتخابات نظربه تقسیم ‎اوقات کمیسیون مستقل انتخابات به موعد آن اعلام شود و مردم از این سراسیمه‌گی رهایی یابد.
اما باگذشت دو ماه و بیست روز از برگزاری انتخابات ریاست‎جمهوری، هنوز نتایج ابتدایی آن توسط کمیسیون اعلان نگردیده و مردم در هالۀ ابهام قرار دارند. نمی‎دانند چه کار کنند، حیران و سرگردان‎اند و کاملاً زنده‌گی‌شان بی‎برنامه شده‎اند. از کراچی‎وان گرفته تا نانوا، دکان‎دار، راننده، سرمایه‎گذار… در رکود اقتصادی قرار دارند. یعنی همه در حالت شکننده‌گی اقتصادی زنده‌گی می‎کنند که سخت اسف‎بار است.
از آن‎جایی که رییس‎جمهور همانند رییس فامیل در یک خانواده نقش کلیدی و اساسی ایفا می‎کند و در نبودشان خانواده به مشکلات امنیتی، اقتصادی، اجتماعی، بی‎برنامه‎گی … مواجه می‎شوند. بنابراین، رییس‎جمهور در یک کشور به مثابۀ سرپوش دیگ می‎ماند که از دست‎برد و سرقت دیگران جلوگیری و با برنامه‎های سازنده و دوراندیشانۀ خویش کشور را به سوی ترقی و انکشاف سوق می‎دهد.
چرا سرمایه‎گذاری نیست؟
سرمایه‎گذاری در کشور در بدترین حالت قرار دارد. سرمایه‎گذاران، تاجران، متشبثان، صنعت‎کاران و کسبه‎کاران … از حالت موجود سخت نگران بوده و نمی‎خواهند در چنین شرایط نامطلوب که همه در فکر فرو رفته‎اند، سرمایه‎گذاری نمایند. در واقع سرمایه‎گذاری در شرایط کنونی تیر انداختن به تاریکی است و کسی حاضر نیست سرمایه‎اش را با خطر و ریسک بالا در وضعیت موجود سرمایه‎گذاری کند.
موضوع اساسی که در سرمایه‎گذاری از اهمیت و جایگاه ویژه برخوردار است، ثبات وضعیت سیاسی کشور است که متاسفانه ثبات سیاسی در حالت مطلوب آن قرار نداشته و سرمایه‎گذاران در دولی به سر می‎برند. در عین حال معمولاً سرمایه‎گذاران به منظور سود و بازدهی سرمایه‎گذاری می‎نمایند. در شرایطی که نتوانند برعلاوه اصل سرمایه، مفاد به دست آورند، هرگز سرمایه‎گذاری نموده و فرار سرمایه را ترجیح می‎دهند. این یک واقعیت انکارناپذیر است که سرمایه‌گذاران در جای سرمایه‎گذاری می‎کنند که ثبات و امنیت وجود داشته باشند تا سوددهی و بهره‎وری داشته باشند که در کشور چنین شرایط مطلوب مساعد نیست و اقتصاد با رکود دست و پنجه نرم می‎کند.
مادامی که از انفس‎های اقتصادی وضعیت موجود پرسیده می‎شوند، در پاسخ سخن از شکایت و گلایه به زبان می‎آورند و این حالت نگران کننده است. بدون شک اگر وضعیت سیاسی کشور به چنین روند ادامه یابد، به یقین می‎توان گفت که وضعیت سرمایه‎گذاری وخیم‎تر و بدتر خواهند شد. برعلاوه فرار سرمایه، فرار نیروی متخصص و انسانی نیز متصور است. امیدوارم سیاسیون و کارگزاران سیاسی کشور، به این مشکل رسیده‌گی جدی نموده و به زوترین فرصت به این وضعیت بغرنج خاتمه داده تا مردم از سردرگُمی و ابهام نجات یابد و سرمایه‎گذاران سرمایه‎ی خویش را در زمینه‎های مختلف جهت بهبود اقتصاد کشور به کار انداخته تا مردم صاحب یک لقمه نان شوند.