در این شب و روزها، بحث گفت‌وگوی تلیفونیِ باراک اوباما با حامد کرزی دربارۀ امضا نشدنِ سند امنیتی و نیز برنامۀ خروج کاملِ امریکا از افغانستان، ذهن‌ها را به خود مشغول کرده است. اکنون مسالۀ خروج نیروهای امریکایی و به عبارتی، تکمیل شدن برنامۀ انتقال مسوولیت‌های امنیتی به نیروهای امنیتی کشور، و بحث توانایی و ناتوانیِ نیروهای داخلی، موضوع نظریه‌پردازیِ تمامِ آگاهانِ امور شده است. اما آن‌چه در این میانه نباید مغفول بماند این است که: بحث خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و امضا نشدن سند امنیتی، هرگز مهم‌تر از بحث انتخاباتِ ریاست‌جمهوری و انتقال قدرتِ سیاسی نیست؛ زیرا اگر انتقال قدرت در افغانستان، از طریق انتخابات و به گونۀ مسالمت‌آمیز انجام نشود، تمامِ پیشرفت‌ها و دستاوردهای سیزده‌ساله و نیز آرامش‌وثباتِ نیم‌بند موجود، با خطر نابودی مواجه می‌شود و کشور در سراشیبِ سقوط قرار خواهد گرفت.
دولت و مردم وظیفه دارند تا در یک پروسۀ سیاسی ـ ملی، به اعتماد از دست رفته در میانِ خود دست یایند و یا روند اعتمادسازی را تقویت بخشند. اما این‌همه در صورتی امکان دارد که در افغانستان، یک انتخاباتِ شفاف و عاری از تقلب برگزار شود و دموکراسی در عمل پیــاده گردد.
متأسفانه، این روزها حکومت افغانستان به‌خصوص مدیریت کلان کشور، مسایلِ حاشیه‌یی دیگری را گرم ساخته‌ که به‌نحوی انتخابات را تحت‌الشعاع قرار داده است. بحث امضای سند امنیتی با امریکا و بازی با آن، یکی از این مسایل است که طی چند ماه اخیر ذهنیت‌ها را آن‌چنان به خود معطوف کرده که گویا تمام حیات‌ومماتِ کشور به این موضوع بسته‌گی دارد.
مورد دیگر هم بازی‌‎های قومیِ آقای کرزی است که با ترفندهای خاصی سعی دارد انتخابات و روند دموکراتیکِ جاری در افغانستان را به سود نشست‌های قومی و روابط قبیله‌یی مصادره کند. هم‌چنین بحث دعوت از طالبان برای مشارکت سیاسی و رهایی زندانیان آن‌ها، اذهانِ عامه را به یک آیندۀ مبهم سوق داده است. حال آن‌که در این شب و روزها شایسته است که همۀ حرف‌ها، فکرها و برنامه‌ها در کشور حول محور انتخابات و برگزاریِ هرچه بهترِ آن بچرخد و حکومت باید برای انتقال مسالمت‌آمیزِ قدرت سیاسی، تمام توش‌وتوانِ خود را به‌کار بنـدد.
مسلماً، برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، دشوارترین و حساس‌ترین آزمون برای تمامِ دولت‌ها و‌ ملت‌هاست و برگزاری یک انتخاباتِ شفاف و بدون تقلب در افغانستانِ مصاب به بحران، حیاتی‌ترین موضوع به شمار می‌آید. بنابراین نیاز است تا همۀ تلاش‌ها به کار گرفته شود تا انتخابات ریاست‌جمهوری، به یک مسأله فرعی در کشور تبدیل نشود.
بدیهی‌ست که حفظ دستاوردهای موجود، آرامش نسبیِ افغانستان و در کل آیندۀ کشور، به برگزاری موفقانۀ انتخاباتِ ریاست‌جمهوری منوط است و اگر از این آزمون ـ خدای نخواسته ـ ناکام بیرون شویم و قدرت به‌طور مسالمت‌آمیز انتقال نیابد، شالودۀ کشور از هم می‌پاشد. این مسأله آن‌قدر بزرگ و حیاتی‌ست، که باید مورد توجه جامعۀ جهانی به‌خصوص امریکا نیز قرار گیرد. سزاوار است که از این‌پس جامعۀ جهانی بحث امضا شدن یا نشدنِ سند امنیتی با امریکا را به دولتِ آینده موکول کند و حالا فقط افغانستان را در انتقال قدرتِ سیاسی یاری رساند.
هرگونه بی‌توجهی به این موضوع توسط دولت فعلی، مردم، نخبه‌گان و سیاست‌مداران و جامعۀ جهانی، می‌تواند افغانستان را به یک نقطۀ کاملاً بحرانی و غیرقابلِ بازگشت سوق دهد. اما خوشبختانه هنوز فرصتِ کافی برای همه وجود دارد تا زاویۀ دید و نگرشِ خود را تغییر دهند و به انتخابات به عنوان حیاتی‌ترین موضوع برای افغانستانِ فعلی بپردازند و از اتفاقاتِ ناگوارِ احتمالی پیش‌گیری کننــد.