حمله به یک گدام صندوق‌های رای در ولایت بلخ و حمله به موتر حامل صندوق‎های رای در ولایت قندوز نشان می‌دهد که حرکت‌هایی برای تخریب پروسه انتخابات و ضربه زدن به نامزدان ریاست‌جمهوری به شدت آغاز شده است. بنابراین انتقال صندوق‌های رای از محل رای‌دهی به مرکز ولایت‌ها با خطرهای بسیار جدی مواجه است. حالا این مسوولایت نهادهای امنیتی و کمیسیون مستقل انتخابات است که نگذارند با این حرکت‌ها، نتایج انتخابات دچار حادثه شود و به این روند و نقش مردم آسیب برسد.
زیرا در روز انتخابات میزان مشارکتِ مردم تا حدی بی‌نظیر بود که هیچ‌یک از انتخابات‌های گذشته، شاهد این‌همه مشارکت نبوده است. قابل ذکر است که نقش نیروهای امنیتیِ کشور نیز در این زمینه چشم‌گیر بود. به یقین که بدون پای‌مردی و جان‌فشانیِ نیروهای پولیس، ارتش و امنیت ملی کشور، نمی‌توانست انتخاباتی در کار باشد. این کارِ نیروهای امنیتی، در واقع به مشتِ کوبنده‌یی می‌مانست که بر دهانِ طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی فرود آمد.
اما با این‌همه، برخی از موارد در انتخابات هنوز پرسش‌برانگیز اند. زیرا طبق اطلاعات اولیه، شماری از نامزدان تنها تا نیمۀ نخستِ روزِ رای‌دهی، بیش از دوصد مورد شکایت انتخاباتی را در کمیسیون مربوط آن به ثبت رسانده بودند. در ضمن برخی از ویدیوهای پخش‌شده در شبکه‌های اجتماعی نظیر فیس‌بوک و توییتر نیز حکایت از آن دارند که شماری از افراد وابسته به نامزدهای معین، تقلب‌هایی را به سود نامزدِ مورد نظرشان سامان داده‌اند. اما از همه مهم‌تر، کمبود برگه‌های رای‌دهی بود که در بسا از جاها خشمِ مردم را برانگیخت. برگه‌های رای‌دهی در برخی از سایت‌ها، کمتر از شمارِ اشتراک‌کننده‌گان بوده است. این نکته یک گمان را میان مردم خلق کرده؛ این‌که نشود کمیسیون انتخابات برای پایین آوردنِ آرای برخی از نامزدان پیشتاز، دست به این کار زده باشد که خوش‌بختانه گمانِ آن تا هنوز بسیار کمرنگ است. زیرا ابراز نظرهایی که در این زمینه از سوی نامزدان پیشتاز بیرون داده شده، نشان می‌دهند که این مسأله، آن قدر قابل نگرانی نبوده که از حالا بتوان به آن نامِ تقلب و یا مهندسی در انتخابات را دادـ البته با این قید ‌که نامزدان گفته‌اند که منتظر نتایج نهایی می‌مانند و از پیش در این‌باره چیزی نخواهند گفت.
شاید در کشورهایی چون افغانستان، هیچ انتخاباتی عاری از تقلب و تخطی نباشد. در کشورهایی که در آن بنیادها و ساختارهای اصلی شکل نگرفته، پروسۀ انتخابات نیز آسیب‌پذیر است. بنابراین، توقعِ یک انتخاباتِ صددرصد شفاف و بدون تقلب و تخطی، زیاد منطقی نیست؛ اما این تخطی‌ها و تقلب‌ها تا جایی پذیرفتنی‌ست که در نتیجۀ کلی انتخابات تأثیر به‌سزایی وارد نکند. زیرا از همین حالا و از میزان مشارکت و آرای مردم و نیز از روی شواهد و اسناد به‌خوبی روشن است که چه کسی رای زیادی را به‌دست خواهد آورد و چه کسی، رای کمتری را.
زمانی که واقعیت‌های روشن در پی مهندسی انتخابات انکار می‌شود و به‌جای فرد برنده، شخصِ دیگری معرفی می‌شود و یا حتا با این تقلب‌ها پروسه را به دور دوم می‌کشانند، آن‌گاه دیگر نتایجِ انتخابات برای مردم پذیرفتنی نخواهد بود و آن زمان است که مردم باید تصمیم بگیرند.
مردم در شرایطی رای دادند که انبوهی از تهدیدات امنیتی فرا راه‌شان قرار داشت؛ طالبان همواره رای‌دهنده‌گان را تهدیده کرده‌اند، انگشت بریده‌اند، کشته‌اند و به مراکز رای‌دهی حمله کرده‌اند و… . این‌ها همه می‌توانستند میزان مشارکتِ مردم در انتخابات را پایین بیاورند؛ ولی مردم از هیچ چیز نترسیدند و مشتاقانه در انتخابات شرکت کردند. افزون بر آن، وضعیت هوا در روز انتخابات به حدی خراب بود که حتا در شهرهای مرفه، بارنده‌گی مجال بیرون شدن از خانه را از مردم گرفته بود، چه رسد به این‌که در برخی از مناطق، باران و برف همۀ راه‌ها را مسدود کرده بود. علاوه بر آن، مردم ساعت‌ها در صف‌های رای‌دهی انتظار کشیدند تا رییس‌جمهورِ خود را انتخابات کنند و اکنون اگر این‌همه زحمت و ایثار از سوی مقامات و متولیانِ امور به هیچ گرفته شود، مردم چه واکنشی از خود نشان خواهند داد؟
باید گفت که در صورتِ حق‌تلفی در آرای پاک مردم، هیچ‌کس توان فرو نشاندنِ خشمِ مردم را ندارد. مطمیناً این‌بار سال ۱۳۸۸ نیست که مردم از رای و تصمیم‌شان به‌خاطر برخی مصلحت‌ها بگذرند. حضور حماسی و پُرشورِ مردم در انتخابات ۱۶ حمل، نشان داد که این‌بار آن‌ها برای پاس‌داری از آرای خود قاطع هستند و به‌یقین که هر نهاد و مرجعی که بخواهد آرای مردم را نادیده بگیرد، با خشمِ بحران‌زای مردم روبه‌رو خواهد شد!