پایگاه اینترنتی دیلی بیست

به رغم خشونت‌ها و تردیدهایی که انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در روز شنبه را دربر گرفته اما در این انتخابات یک نکته مثبت وجود دارد و آن این است که حامد کرزی، رییس‌جمهوری فعلی افغانستان و معمار بخش عمده ناآرامی‌های این کشور، دیگر کاندیدا نیست!»
با وجود آنکه حامد کرزی باید بر اساس شرایط قانون اساسی افغانستان این بار قدرت را واگذار کند، اما رهبر دیگری نیز وجود دارد که سوء مدیریتش باعث از بین رفتن افغانستان شد و در جنگ در این کشور که زمانی آن را «درست» می‌خواند، نفوذ خود را از دست داد. این رهبر باراک اوباما، رییس‌جمهوری امریکا است. بعید است در انتخابات ریاست جمهوری روز شنبه افغانستان، برنده قاطعی وجود داشته باشد، مگر آنکه یکی از کمپین‌های انتخاباتی در هنر دزدیدن آرا بسیار برتر از دیگران باشد. چشمگیرترین بازگشت سیاسی متعلق به دکتر اشرف غنی، اقتصاددان تکنوکراتی است که زمانی وزیر دارایی دولت حامد کرزی بود.
وی به داشتن خوی دمدمی مزاج مشهور است و به گفته همکاران سابقش یک بار مچ دستش به دلیل مشت کوبیدن روی میز شکست. در سال ۲۰۰۹ اشرف غنی تنها توانست سه درصد از آرا را انتخابات ریاست جمهوری به دست آورد.
بهترین سناریو برای این انتخابات، برگزاری دور دوم در ماه مه میان دو کاندیدای اول است. این برخلاف آشوب سال ۲۰۰۹ است که سرانجام منجر به رسیدن کرزی به دور سوم ریاست جمهوری شد. روی کار آمدن مجدد کرزی به جای آنکه او یک خروج سیاستمدارانه از قدرت به عنوان پدر دموکراسی جدید را برگزیند، سرانجام میراث نه چندان مطلوب او را از بین برد. در روز انتخابات سال ۲۰۰۹ که از نظر سازمان ملل بدترین… ادامه صفحه ۷
چطور اوباما افغانستان…
زمان خشونت‌ها در ۱۵ سال گذشته در افغانستان بود، دیپلمات‌های غربی، حامد کرزی و اطرافیانش را متهم کردند به اینکه دستکم ۱۰۰ هزار رای جعلی به صندوق‌ها وارد کرده و از ۸۰۰ صندوق رای قلابی استفاده کرده‌اند.
در یک منطقه که وضعیت پس از جنگ را تجربه می‌کند، سطحی از خشونت قابل انتظار است اما کینه‌توزی میان کرزی و دولت اوباما یک نقطه عطف فاجعه‌بار بود. کرزی بروز بی‌قانونی در انتخابات سال ۲۰۰۹ را کاملا ساختگی خواند و مدت پنج ساله ریاست جمهوری بعدی را به از بین بردن روابطش با امریکا اختصاص داد.
کرزی تلاش کرد خود را یک صلح‌طلب نشان داده و هر چه بیشتر در انظار عمومی نسبت به کشتار غیرنظامیان، یورش‌های شبانه نیروهای خارجی و خودداری امریکا از کشاندن جنگ به پاکستان انتقاد کرد. در یک سال گذشته کرزی از امضای معاهده امنیتی که بر اساس آن شرایط حضور بلند مدت سربازان امریکایی در افغانستان تعیین می‌شود، خودداری کرده و تصمیم امضای این معاهده را به رئیس‌جمهور بعدی سپرده است.
همین یک ماه پیش کرزی به روزنامه واشنگتن پست گفت: در افغانستان جنگی برای جنگیدن وجود ندارد. من معتقدم اکثر این درگیری‌ها ساختگی بوده و در آن تنها افغان‌ها رنج می‌برند.
به رغم همه این کوتاهی‌های حامد کرزی، سیاست‌های ضعیف دولت اوباما و انتظارات غیر واقع‌بینانه او افول افغانستان را تسریع کرد. مقامات امریکایی بلافاصله پس از انتخاب شدن اوباما به ریاست جمهوری، بر لزوم داشتن یک شریک معتبر در افغانستان تاکید کردند و این واقعیت را که کرزی احتمالا بدون تقلب نیز می‌تواند پیروز شود، نادیده گرفتند.
اوباما در راستای محکوم کردن شکست‌های دولت بوش در افغانستان که در زمان انتخابات بر آن تبلیغ می‌کرد، دستور داد ۲۰ هزار سرباز اضافی به افغانستان اعزام شوند. وی چندی بعد ۳۰ هزار تن دیگر را اعزام کرد و بدین ترتیب تعداد نیروهای امریکایی در افغانستان را دو برابر کرد و به حدود ۱۰۰ هزار سرباز رساند.
اوباما در حقیقت خواهان افزایش سربازان امریکایی نبود و سه ماه طول کشید تا این تصمیم را بگیرد اما او از بابت تبعات سیاسی نپذیرفتن تقاضای مقامات‌ نگران بود. قرار بود این سربازان اضافی در افغانستان فضایی برای اداره اوضاع ایجاد کنند. این راهبرد وابسته به پتانسیل حامد کرزی به عنوان یک رهبر بود اما اوباما نقش مربی او را ایفا نکرد و مستقیماً با کرزی صحبت نکرد. این راهبرد موثر نبود.
اوباما هنگامی که سرمایه‌گذاری ۱۲۰ میلیارد دالری امریکا در افغانستان را با اعلام خروج نیروها کاهش داد، صراحتاً موضع خود را اعلام کرد.
رابرت گیتس، وزیر دفاع سابق دولت وی نسبت به استراتژی خروج اوباما اظهار نگرانی کرد.
او در کتاب خاطراتش نوشت: رییس‌جمهور اوباما به فرمانده خود اعتماد ندارد، نمی‌تواند کرزی را تحمل کند، به راهبرد خود اعتقاد ندارد و جنگ در افغانستان را جنگ متعلق به خود نمی‌داند. برای او همه چیز در خروج از افغانستان خلاصه می‌شود.
امروز افغانستان خشونت بیشتری را به نسبت زمانی که اوباما به ریاست جمهوری رسید، تجربه می‌کند.
شاید امریکایی‌های کمتری در افغانستان کشته شوند اما تعداد بسیار بیشتری از غیرنظامیان افغانستان بر اساس آمار سازمان ملل جان خود را از دست می‌دهند. در این کشور سلاح‌های بیشتر و شبه نظامیان بیشتری روی کار آمده‌اند که این احتمالاً میراث اوباما است. این اتفاقی است که وقتی شما با واقعیت کنار نیایید، رخ می‌دهد.