درحالی‌که انتخاباتِ ریاست‌جمهوریِ افغانستان وارد بن‌بست شده، جان‌ کری به کابل آمده به این امید که بتواند بن‌بستِ موجود را بشکند و راه را برای موثر شدنِ روند باز کند. اما حامد کرزی با ارایۀ بحثِ «نهادهای قانونی» و نیز تغییر نیافتنِ تاریخ تسلیم‌دهیِ قدرت به رییس‌جمهور جدید، همۀ راه‌ها را مسدود کرده است.
کری دیدارهایی با نامزدانِ ریاست‌جمهوری داشته است، اما سنگ گذاشتنِ آقای کرزی بر مسیرِ هر حرکتی به هدفِ حلِ بحران انتخابات افغانستان، سبب خواهد شد که بن‌بست به‌آسانی شکسته نشود و بحران ادامه یابد. دیدار جان کری با نامزدان ریاست‌جمهوری اگرچه در فضای دوستانه و با لبخندهای قشنگ صورت گرفت، اما اگر محورِ این گفت‌و‌گوها بسنده کردن به بازشماریِ هشت‌هزار محل رای‌دهی باشد، نتیجه‌یی در پی نخواهد داشت. زیرا کمیسیون‌های انتخاباتی توانسته‌اند که در این مدت، همۀ آرای تقلبی را سندمند ساخته و کار را بر هر مفتشی سخت سازند.
بازشماری و تفتیشِ آرا پس از سپری شدنِ این همه مدت، مجالِ دست‌یابی به آرای تقلبی را گرفته است و حالا آرای تقلبی، دیگر قابلِ شناسایی و باطل کردن نیست. در چنین شرایطی، مسلماً حضورِ جان کری در کابل برای حل بن‌بستِ افغانستان موثر تمام نمی‌شود. زیرا آقای کرزی اجازه نمی‌دهد که انتخابات از مسیر دل‌خواهِ وی بیرون شود و به یک نتیجۀ درست برسد.
دور دومِ انتخاباتِ ریاست‌جمهوری که توسط کمیسیون‌های انتخاباتیِ موظف از جانب رییس‌جمهور کرزی، به مهندسی و تقلباتِ گسترده آلوده گشت، افغانستان را با یک بن‌بستِ سیاسیِ خطرناک مواجه کرده و دستاوردهای ۱۲ سالِ اخیر را یک‌جا با ارزش‌های دموکراسی و ثباتِ نسبی، به چالش کشیده است. اکنون آقای جان کری با توجه به کدام ابزارها می‌تواند این روند را به سوی بهبودی هدایت کند؟
در شرایطی که ما قرار داریم، هیچ راهی به عنوانِ «راه تخنیکی و قانونی» به منظور حصولِ یک نتیجۀ بااعتبار از طریق کمیسیون‌های انتخاباتی ممکن نیست؛ زیرا این کمیسیون‌ها با توجه به عمل‌کردهای‌شان و اسنادی که از تقلب ارایه شده، دیگر قابل اعتماد نیستند و هیچ امیدی وجود ندارد که نتیجۀ کارِ این کمیسیون‌ها کارگر افتد و تیم‌های تخنیکیِ نامزدان نیز نخواهند توانست کاری از پیش برند.
بحث ایجاد یک حکومتِ ایتلافی هم تا کنون جایی برای طرح ندارد؛ چرا که حکومتِ ایتلافی دارای تعریف‌هایی‌ست که با شرایط سیاسیِ ما سازگار نمی‌باشد. راه‌حلِ بن‌بست کنونی، تنها دست یافتن به دولتِ وحدتِ ملی است که آن‌ نیز باید با مبنا قرار دادنِ نتایجِ دور نخستِ ریاست‌جمهوری، روی دست گرفته شود. چندی پیش هم در همین ستون نوشتیم که باید بنای کار را بر انتخابات دور اول گذاشت؛ زیرا انتخابات دورِ دوم با توجه به تقلب گسترده‌یی که در آن صورت گرفته و جنجالی که در پی آن به‌وجود آمده، مشروعیتش را از دست داده و نمی‌تواند مبنا قرار گیرد. از این‌رو هم آقای جان کری و هم آقای یانکوبیش نمایندۀ سازمان ملل در کابل، باید بدانند که به‌جز مبنا قرار دادن نتایجِ انتخابات دور اول، هیچ گزینۀ دیگری برای حل بن‌بستِ سیاسی در افغانستان وجود ندارد. از یک‌طرف داکتر عبدالله نتیجۀ یک انتخاباتِ پُر از تقلب را نمی‌پذیرد و از طرفِ دیگر حامد کرزی می‌خواهد نتیجۀ نهایی را با اندک‌تفاوت از طریق کمیسیون انتخابات اعلام کند. این‌جاست که افغانستان وارد بی‌ثباتیِ شدید می‌شود. بنابراین، هر نهاد و شخصِ داخلی و خارجی‌یی که بنا را بر دور دومِ انتخابات بگذارد، خواسته یا ناخواسته بر آتشِ بحران دمیده است.
شایسته است که با اصل قرار دادنِ نتایج دور اولِ انتخابات، دولت وسیعِ ملی در افغانستان شکل گیرد تا به بحران و بی‌ثباتی پایان داده شود.