سرانجام پادرمیانی جان کری، وزیر خارجۀ ایالات متحده نیز با بن‌بست مواجه شد. چانه‌زنی‌های چندطرفه میان ستادهای انتخاباتی، ایالات متحده و ارگ ریاست‌جمهوری تا ساعاتِ پایانیِ دیروز ادامه یافت اما به هیچ نتیجۀ مثبتی که در فرایند آن، بن‌بستِ انتخاباتی شکسته شود، نرسید.
هرچند ایالات متحده به کاربرد تقلبِ گسترده از سوی کمیسیون‌های انتخاباتی معترف است، اما این تقلب با چنان مهندسیِ پیچیده‌یی به کار گرفته شده که به نظر می‌رسد تصفیۀ آن از توانِ ایالات متحده نیز خارج است.
طبق داده‌ها دو نکتۀ مهم، فرایند حلِ این بن‌بستِ انتخاباتی را پیچیده ساخته و چشم‌پوشی از آن، مشروعیتِ انتخابات را زیر سوال می‌برد.
نکتۀ نخست آن است که مهندسیِ انتخابات از سوی افراد در کمیسیون‌های انتخاباتی چنان پیچیده بوده که اینک مکانیسمی ‌برای جداسازیِ آرای پاک از ناپاک وجود ندارد. وجود افراد جانب‌داری چون امرخیل، سعادت و… چنان کارکردِ کمیسیون‌ها را زیر سوال برده که اینک هیچ‌کس به کارِ کمیسیون‌ها اعتماد ندارد و بی‌تردید که ایالات متحده نیز این نکته را درک می‌کند. پافشاریِ ستاد انتخاباتیِ اصلاحات و هم‌گرایی نیز بر همین نکته است و بنابراین، کسی برای رد ادلۀ مستند این ستاد، استدلالی در دست ندارد.
نکتۀ دیگر، دخالت سیستماتیکِ ارگ ریاست‌جمهوری است که به‌حیث نیروی مجریه نتوانسته بی‌طرفیِ خود را حفظ کند. گفته می‌شود که طرح‌هایی را که آقای کرزی نیز با جان کری در میان گذاشته، برای طرف مدعی (اصلاحات و هم‌گرایی) قابل قبول نیست و نیز تیم ارگ نمی‌خواهد که برنامۀ او با دخالتِ ایالات متحده و جامعۀ جهانی مختل گردد. اعتقاد بر آن است که آقای کرزی به هیچ‌وجه علاقه ندارد مشروعیتِ انتخابات تأمین گردد و بنابراین، تلاشی برای بیرون‌رفت از این بن‌بست انجام نمی‌دهد. از این‌ رو، ایالات متحده با یک مجموعه مستنداتِ دال بر تقلب و یک مثلثِ تقلب‌کار روبه‌روست که ناگزیر یکی را باید انتخاب کند. ورنه، هیچ راه دیگری برای بیرون‌رفت از بن‌بست وجود ندارد.
طبق گزارش‌ها، تیم اصلاحات و هم‌گرایی به جز از شرایط اعلام‌کردۀ قبلی‌اش، یک شرط دیگر را هم ضمیمه کرده است. شرط آخری، همانا کسر شدنِ یک میلیون و یک‌صدهزار رای تقلبیِ دیگری‌ست که با اعلام نتایج ابتداییِ انتخابات و دوگانه‌گی در اعلام میزان مشارکتِ مردم توسط کمیسیون انتخابات فاش شد و این شرط، گرهِ کار را دست‌کم برای مثلث متقلبِ ارگ، کمیسیون‌ها و تیم تحول و تداوم سخت‌تر می‌کند.
با این حال گفته می‌شود که برای بیرون رفتن از این بن‌بست، دو راه بیشتر وجود ندارد. راه نخست، فقط آن است که بنا را بر نتایجِ دور اول بگذارند. به این معنا که تمام مناطقی که در آن سطح مشارکتِ مردم بالا نشان داده شده، پایین بیاید تا حدی که آمار مشارکت در دور اول نشان می‌دهد. این امر اما از سوی مثلثِ متقلب که یک طرفِ قضیه است، پذیرفتنی نیست؛ چون در آن‌صورت روسیاهِ تاریخ خواهند شد.
راه دیگر اما ایجاد یک دولتِ موقت است؛ دولتی که فرصت انتخاباتِ جدید و مجال سنجیدنِ مکانیسم‌های برگزاریِ یک انتخابات شفاف، سالم و سراسری در آن مهیا باشد. اما این گزینه هنوز دچار اما و اگرهاست. جدای از این‌که طرح حکومت موقت، تمامی ‌دستاوردهای سیزده‌ساله را از میان برمی‌دارد، شرایط جدیدی را نیز مطرح می‌سازد که هر کدام جداگانه جای بحث دارد.
نهایت کلام این‌که، در هر کوشش و تقلایی که در راه نجات از بن‌بستِ انتخابات جریان دارد، باید مشروعیتِ انتخابات در تمامی‌جهاتِ آن به عنوانِ یک اصل مدِ نظر باشد. زیرا با از میان رفتن مشروعیت، روند دموکراسی در افغانستان محکوم به شکست خواهد شد؛ چیزی که ایالات متحده، جامعۀ جهانی و مردمِ افغانستان از آن هراس دارند.