کشمکش‌های انتخاباتی وارد فاز دیگری شده است و رسوایی‌های تقلب، هر روز باعث جنگ‌های خونین ناظران انتخاباتی در داخل کمیسیون انتخابات می‌شود. شاید رسوایی از این بدتر نشود که در روز روشن و در هنگام پروسۀ بازشماری آرا اسلحه داخل کمیسیون انتقال داده می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد. این وضع خود دال بر ناتوانی و بی‌کفایتی مسوولان کمیسیون انتخابات است و بنابراین، تردیدی نیست که همین بی‌کفایتی سبب مهندسی افتضاح‌آور نیز انتخابات گردیده است.
اکنون شرایط طوری شده که سلامت آرای مردم از طریق بازشماری آرا نیز تضمین نخواهد شد. از یک‌سو، گروهی که متهم به تقلب گسترده در انتخابات است، به هیچ وجه حاضر نیست که به این رسوایی اعتراف کند و برای جداسازی آرای شفاف از آرای غیرشفاف همکاری نماید. از سوی دیگر، اعضای کمیسیون انتخابات نیز در این راستا با تقلب‌کاران همراه است و پابه‌پای آنان، سعی در کتمان صندوق‌های مشکوک و آرای تقلبی دارند.
این روند باعث شده که تیم اصلاحات و هم‌گرایی نیز برآشفته گردد و از نتایجِ پس از بازشماری آرا نومید. افزون بر این‌ها، جلسات متعدد هر دو تیم بر سر تفسیر متن توافق‌نامۀ پیش از بازشماری آرا به هنوز به گونۀ رسمی به جایی نرسیده است.
در نتیجۀ تمامی ‌نکات یادشده، اکنون بار دیگر گمان زده می‌شود که سایۀ بحران هنوز از کشور برچیده نشده است. وضعیت، بار دیگر به جایی رسیده است که تیم متهم در تقلب‌های انتخاباتی، با خدعه و نیرنگ و به همکاری سعی در پوشش تقلب‌های موجود دارد و نیز از متن قرارداد دو طرف سر باز می‌زند. در مقابل، تیم اصلاحات و هم‌گرایی هم از مبارزات سبز و نارنجی دم می‌زند که اگر احیاناً به نتیجۀ مطلوبی نرسیدند، به زودی محقق خواهد شد.
مسأله آن است که در حال حاضر هیچ راه برون‌رفتی در پیش رو نیست. تنها راه حل ایجاد دولت وحدت ملی به نظر می‌رسید که در پی دسایس و توطیه‌های حکومتی اکنون شکل گیری آن کمرنگ به نظر میرسد. دست کم، پس از توافق هر دو تیم انتخاباتی، با پادرمیانی ایالات متحده، توقع می‌رفت که به اضافۀ هر دو تیم، آقای کرزی نیز برای برون رفت از بن بست موجود دست کمک پیش کند و شرایط را برای انتقال قدرت مسالمت آمیز مساعد سازد. اما نشانه‌های حاکی از آن است که آقای کرزی و همراهان نه تنها کمکی نکرده اند که در بسا از موارد، شرایط را پیچیده‌تر و بغرنج‌تر نیز ساخته اند. به گونه یی که اکنون هر دو تیم بار دیگر در برابر هم قرار گرفته اند که ادامۀ این وضع مشکلات زیادی را ایجاد می کند. احتمال دارد که در روزهای آینده چنگ و دندان نشان دادن تیم‌های انتخاباتی بیش از پیش گردد. به گونه‌یی که بار دیگر ما شاهد یک بحران فراگیر و سراسری باشیم. این در حالی است ظاهراً که ایالات متحده و جامعۀ جهانی نیز پای خود را از انتخابات افغانستان بیرون کشیده اند و اکنون چونان تماشاچیانی منتظر پایان ماجراستند.
به هر حال، وضع موجود به شدت نگران کننده و نومیدی بخش است. اما در صورتی که نیتی برای حل بحران وجود داشته باشد، هنوز هم دیر نیست. زیرا، نسخۀ دولت وحدت ملی هنوز یگانه و منطقی ترین راه حل است که در هر صورت، اقناع هر دو طرف را فراهم می‌کند و در عین حال، مشروعیت دولت آینده را تضمین.
این کار بدون کوتاه کردن دست دخالت آقای کرزی به میان نخواهد آمد که آن هم در اثر اتفاق دو تیم انتخاباتی و نیز نظارت و دخالت مستمر جامعۀ جهانی ممکن نخواهد بود. در غیر آن، بحران و فراگیری آن حتمی‌است.