از دو روز به این سو، گزارش‌هایی به نشر رسیده است که گویا ارتش امریکا در افغانستان تعدادی از هواپیماهای آن کشور را در کابل پرزه کرده و آن را به شکل قطعات آهن و پرزه‌جات به پاکستان فروخته است.
این گزارش، در حالی به نشر می‌رسد که نیروهای امریکایی ظاهراً برنامۀ خروج نسبی از افغانستان دارند و نیز نهادهای امنیتی کشور از هیچ نوع امکانات هواپیمایی نظامی و لوژستیکی برخوردار نیست.
نشر این خبر اگرچه دو روز بعد از طرف وزارت دفاع افغانستان، رد شده است اما به ساده گی نمی‌شود ادعای بازرس ویژۀ امریکا در امور بازسازی افغانستان مبنی بر پرزه کردن و به فروش رساندن ۱۶ فروند هواپیمای کارگو در میدان هوایی کابل را رد کرد.
بازرس ویژه امریکا در امور بازسازی افغانستان (SIGAR) گفته بود که نیروهای هوایی امریکا ۱۶ هواپیمای کمکی به ارتش افغانستان را تبدیل به پارچه‌های آهن کرده و فروخته اند.
این هواپیماها که به دلیل فرسودگی زمین‌گیر شده بودند؛ از جمله ۲۰ هواپیمایی است که به ارزش بیش از ۴۸۶ میلیون دالر امریکایی توسط امریکا برای استفاده نیروهای هوایی افغان خریداری شده بود که هیچ گاه مورد استفاده ارتش قرار نگرفته است. حالا شانزده هواپیمای آن در فرودگاه کابل به آهن‌پاره تبدیل شده و چیزی حدود ۳۲ هزار دلار امریکایی فروخته شده است.
اما برخی از آگاهان می‌گویند که این هواپیماها فرسوده نشده بودند و فقط به فعال کردن برخی پرزه‌ها و ماشین آلات نیاز داشتند که امریکا می‌توانست با رسیده‌گی به مشکلات فنی این هواپیماها، از قطعه قطعه شدن آن‌ها جلوگیری می‌کرد و آن را به دولت افغانستان تحویل می‌داد. اما با قطعه قطعه شدن این هواپیماها به نظر می‌رسد که امریکا نمی‌خواهد که ارتش افغانستان دارای تجهیرات منظم نظامی به خصوص تجهیزات هوایی باشد و یاهم این‌که این هواپیماهای کمکی به دولت افغانستان واقعاً چنان کهنه و فرسوده شده بودند که از استفاده افتاده بوند.
به هر صورت، دولت وحدت ملی افغانستان که تازه به وجود آمده است، سند امنیتی با امریکا که متضمن حمایت نیروهای امنیتی کشور است را امضا کرده است. با امضای این سند بایستی حکومت افغانستان دولت‌های غربی به خصوص امریکا را وادار سازد تا ارتش کشور را با تجهیزات زمینی و هوایی جدید نظامی مجهز سازد. اگرچه امریکا تعهد کرده است که تا یک سال دیگر شصت فروند هواپیمای لوژستیکی را به افغانستان کمک می‌کند؛ اما دولت افغانستان باید برنامه منظمی را برای دریافت این کمک‌ها به کشورهای مختلف ارایه دهد. زیرا افغانستان در سیزده سال گذشته فاقد یک ستراتیژی و برنامه به هدف مستحکم کردن زیرساخت‌های امنیتی بوده است. حالا که دولت جدید در مرحلۀ جدیدی از رابطه با کشورهای غربی به خصوص امریکا و قدرت ناتو و نیز کشورهای منطقه و همسایه قرار گرفته است، می‌تواند با تنظیم یک سیاست همه جانبه خارجی کمک‌های کشورهای مختلف را در جهت تجهیز هوایی ارتش جلب کند. چنان‌که فرصت پیش‌آمده برای کشور استثنایی است و باید از این فرصت به گونۀ بهینه در همه عرصه‌ها و زمینه‌ها به خصوص عرصۀ نظامی و امنیتی کار گرفته شود. افغانستان باید آهسته آهسته به پای خود از لحاظ نظامی و امنیتی ایستاده شود اما بدون داشتن قوای هوایی منظم و بدون داشتن هواپیماهای جنگی نظامی و هواپیماهای لوژستیکی نظامی نمی‌تواند نبرد با تروریزم را به پیش ببرد.
دولت جدید اولویت‌های امنیتی کشور را تشخیص دهد و در سایۀ آن به تجهیز منظم ارتش و دیگر نهادهای امنیتی بپردازد. در صورتی که کشور ما دارای تجهیزات نطامی مثل هواپیماهای جنگی و … باشد می‌تواند به عنوان یک قوت بازدارنده و متغییر در برابر تهدیدهایی عمل کند که ثبات کشور را نشانه می‌گیرند. دولت وحدت ملی افغانستان می‌تواند نیازمندی‌های امنیتی خود را به کشورهای مختلف ارایه کرده و خواستار کمک‌های فواق‌العاده در این خصوص شود و ایالات متحده امریکا را وادار کند تا بدون نگاه سیاسی، نهادهای امنیتی کشور را مسلح و مجهز سازد.