طی سیزده‌سال تمام، از آغاز پروسۀ بن و با وجود پیشنهادات مکرر از جانب رییس جمهوری مبنی بر مشارکت فعال در دولت، همواره به یک سوال مختصر اما حیاتی، برخوردم که پاسخ قناعت بخش نیافتم و باخود نیز در مورد آن به قناعت نرسیدم.
سوال این که: مشارکت در دولت به چه معنی؟
آیا مشارکت در اجرای ماموریت دولت و درخدمت رییس به حیث معاون یا عضو کابینه بودن که خواست دولت بود و یا مشارکت در تصمیم‌گیری‌های کشوری به معنی شریک بودن در خیر و شر مملکت؛ سرنوشت کشور را باهم رقم زدن؛ شریک صاحب خانۀ مشترکی به نام افغانستان بودن؛ احساس مشترک و حق برابر ایجاد کردن و بلاخره برادر وار وعادلانه زیستن که خواست من بود.
امروز، وقتی به گذشته‌ها می‌نگرم، در ین مورد شکی ندارم ‌که اگر آقای کرزی در مقام رییس‌جمهوری کشور می‌توانست از تفکر سنتی سیاست و ملی‌گرایی و پوپولیستی بیرون می‌شد، به دموکراسی، عدالت اجتماعی و توسعۀ سیاسی با احساس و تفکر واقعی ملی باورمند می‌گردید، اکنون کشور در جایگاه دیگری قرار می‌داشت؛ خود وی، به حیث یک شخصیت قابل احترام ملی در خاطره‌ها باقی می‌ماند و در متن تاریخ برای خود جا باز می‌کرد.
بدبختانه نه آقای کرزی از این دور باطل سیاست افغانی توانست بیرون شود و دست کشد و نه هم شرکای قدرتش دغدغه و ادعای بیش از ماموریت را از خود نشان دادند.
هریک به سهم خود راضی و قانع باقی ماندند؛ حتا نظام سیاسی و قاعدۀ بازی سیاست را نیز بین خودشان برابر با قد و اندام خودشان دوختند تا این‌که این بازی‌های بحران آفرین، دامن‌گیر کشور گردید.
شاید عده‌بی از سر موافقت و یاهم از سر مخالفت با این برداشت و طر زدید بنده، عکس‌العمل‌های مختلف نشان دهند که کاملا طبیعی و برای من قابل احترام می باشند؛ زیرا هم‌زمانی حضور جامعۀ جهانی در افغانستان با تصدی آقای کرزی، آن هم پس از چند دهه جنگ در کشور، فرصتی برای ارگ نیشنان غنیمت آمد تا عام مردم واقعیت‌ها را چنانچه بود به آسانی نبینند. اما کاملا معتقدم که به زودی همه چیز پیش چشمان مردم روشن خواهد شد.
بنابرین، سال‌ها تاکید بنده بر تشکیل دولت وحدت ملی به حیث یک ضرورت تاریخی در افغانستان دقیقاً در همین نقطه نهفته بود تا همه بتوانیم روزی به حیث شهروندان برابر این سرزمین، در قبال سرنوشت خویش مشترکاً تصمیم بگیریم. دراین همه مدت به دنبال آن بودم، در راستای تحقق آن مبارزۀ بی سروصدا، بی وقفه به دور از خودخواهی، عاری از تفوق طلبی و سیاست های پوپولیستی فقط به خاطر عادلانه ساختن بازی سیاست، انسانی ساختن سیاست در کشور، استقرار نظام سیاسی مطلوب مبنی بر قانونمند ساختن تصمیم‌گیری‌های مشترک و رقم زدن سرنوشت مشترک در چارچوب خانه‌یی مشترک برای همگان از خواست‌های بزرگ بنده بوده و می‌باشد.
دولت وحدت ملی می‌تواند فقط با همین نخستین عملکرد ملی «تصمیم گیری مشترک» سنگ‌بنای جدید کشور را در این فصل نوین سیاسی بگذارد که صد البته در بهبود مشروعیت بخشی دولت نیز کمک شایان می‌کند.
گرفته شده از برگۀ فیسبوک احمدولی مسعود