کنفرانس لندن که برای افغانستان برگزار شده بود، پایان یافت و رهبرن دولت وحدت ملی، امروز به کابل می‌آیند.
حالا مهم‌ترین کارِ خانه‌گیِ دولت وحدتِ ملی، سامان دادنِ اداره و مدیریتِ حکومت است که این روزها اصلاً حالِ خوبی ندارد. دولت وحدتِ ملی تا زمانی که کابینه‌اش را تشکیل ندهد و بعد از آن، تغییری در روش‌های کاری و پایین آوردنِ بروکراسی مفرط نداشته باشد، نمی‌تواند کاراییِ خود را ثابت کند.
در سه ماه گذشته، مردم سعی کردند که پیوسته دولت وحدتِ ملی را بستایند و همه اقداماتِ آن‌ها ولو در حد نمایش را «شاباش» و «آفرین» بگویند و ابراز امیدواری کنند که این وطن، وطن می‌شود و آهسته‌آهسته به سوی بهبودی حرکت می‌کنیم.
حالا نفس کنفرانس لندن و تعهدِ جهان برای کمک به افغانستان نیز لبخندی را بر لبانِ مرم شگوفاند و حد اقل این اطمینان را زنده کرد که جهان، افغانستان را به کام تروریسم نمی‌سپارد و دولت وحدتِ ملی می‌تواند کارهایی در پرتو حمایتِ جهان انجام دهد.
اما وقتی به درون می‌نگریم، می‌بینیم که با گذشت صد روز نخستِ دولت وحدت ملی، در زمینه‌های داخلی هیچ دستاوردِ قابل توجهی نداریم. به همین ساده‌گی سه ماه از دولت وحدتِ ملی سپری شد، ولی ما هنوز شاهد شکل‌گیری کابینه دولت وحدت ملی نیستیم؛ چه رسد به این‌که انتظارات مردم در این مدت برآورده شده باشد!
اکنون که رهبران دولت وحدتِ ملی از اروپا برمی‌گردند، باید نخستین کارشان تشکیل حکومت وحدت ملی یا معرفی کابینه دولتِ وحدت ملی به پارلمان باشد؛ زیرا تا چند روزِ دیگر نماینده‌گان مجلس می‌روند که رخصتی‌های رمستانی‌شان را سپری کنند و هر نوع تأخیر در معرفی کابینه در چنین شرایطی، می‌تواند حد اقل کار را تا نزدیکی‌های بهار به تعویق بیـندازد.
اگر رهبران دولت وحدتِ ملی همان‌گونه‌ که وعده کرده‌اند، کابینۀ مورد نظرشان را طی دو تا سه هفته آینده به مجلس معرفی کنند خوب؛ ولی در غیر آن، تا بهار سال آینده با همین سرپرستانِ جدید به پیش ـ یا بهتر است بگویم به پس ـ خواهیم رفت.
این وضع، در همین شب و روزها اداراتِ کشور را به حالتِ نیمه‌تعطیل درآورده و ضمن این‌که اجراآتِ خاصی در اداره‌ها صورت نمی‌گیرد، سبب رشد فساد و اختلاس و استفاده‌جویی‌ها شده است و کشور را به مرحله‌یی نزدیک کرده که احساس می‌شود هیچ چیزی سرِ جایش نیست.
از این‌رو آقای غنی و آقای عبدالله مکلفیت دارند که همه توجه‌شان را به تشکیل کابینه معطوف کنند و هرچه زودتر ادارات دولتی را از وضعیتِ نیمه‌تعطیل نجات دهند و به امرِ حکومت و دولت‌داری رونقِ دوباره ببخشند؛ زیرا مسلماً بعد از تشکیل کابینه، کارهای اصلیِ دولت شروع می‌شود.
اما اگر ارادۀ قاطع برای تشکیل کابینه از طرفِ هریک از این رهبران وجود نداشته باشد، جدا از این‌که کارِ کابینه به درازا خواهد کشید، خطر کلانی برای دولت وحدتِ ملی به وجود خواهد آمد. زیرا به گونه طبیعی، نارضایتیِ مردم انعکاس‌های خطرناکی خواهد یافت. با ادامه کارِ سرپرست‌ها، مردم افغانستان به این نتیجه می‌رسند که این رهبران نمی‌توانند کاری از پیش ببرند و باید خود دست به اقدام شوند که این حالت می‌تواند دولت نوپای وحدت ملی را با خطرِ جدی روبه‌رو سازد.
باید این گفته احمدولی مسعود را به ذهن سپرد و آن را جدی گرفت که «دولت وحدت ملی ما، دشمنان زیاد و دوستان کم دارد». مسلماً کسانی در کمین‌اند تا از هر وسیله ممکن استفاده کنند و دولت وحدتِ ملی را دچار آشوب‌های داخلی بسازند. پس با درک چنین خطری، نباید با تعلل و تأخیرِ بیش از حد در معرفی کابینه، به استفاده‌جویان و در کمین‌نشسته‌گان و به صورت کل، به دشمنان دولتِ وحدتِ ملی فرصت داد که ضرباتِ کاری‌شان را بر پیکر این دولتِ نوپا وارد کنند.
سخنِ ما به سرانِ دولت وحدتِ ملی این است که: در تشکیل کابینه عجله کنیــد؛ عجله همیشه کارِ شیطان نیست، به اندازه کافی کُنـدی و تعلل صورت گرفته، اکنون وقتِ سرعت و عجله است!