سالیانِ نبردهای سخت و سرد بود که مسعود شهید، خاموشانه و به‌تنهایی، بیچاره‌گیِ یک ملت را و ظلمِ یک دولت را فریاد می‌زد.
اما می‌گفتندش: «مشکل خودتان است، جنگ داخلی است، جور بیایید».
واژه‌هایی که فقط بغض می‌شدند در گلوی مردی که با رگ رگِ وجودش درد ملیون‌ها انسان را می‌کشید و آخرین مایه‌یی که به‌خاطر آن گذاشت، جانش بود، که گذاشت. یک تنه و با مظلوم‌ترین جماعت روی زمین در مقابلِ همه نقشه‌های اهریمنی، فقط به جرم این‌که سرزمینش را برای مردمش می‌خواست، باید مقاومت می‌کرد.
تا این‌که، امروز دولت‌مردان پس از مسعود، آن‌هم در حد گلایه و شکوه و سیاست، ندای یک ربع قرن مسعود را سر می‌دهند. کرزی می‌گوید: «متوجه پاکستان باشید» و وزیر مقربش خاطرنشان می‌سازد که «توقع صلح از پاکستان، خیال است و محال است و جنون».
انتظاری نداریم که چرا پس از این‌همه بی‌پناهی یک ملت، امروز به این نتیجه می‌رسند!… اما آن‌چه انتظار داریم، اعتراف جوان‌مردانه به حقانیت مبارزات و قهرمانی اسطوره آزادی‌طلبی، استقلال و وطن‌خواهی مسعود شهید است. اعتراف به حقانیت و شهادت به قهرمانانِ معرکه‌های عزت و سربلندی افغانستان که امروز با ما نیستند. اعتراف به اشتباهات و جفاهایی که در حق مقاومت‌گرانِ بی‌بدیل تاریخ انجام دادند.
آنانی که در بیمناک‌ترین و تاریک‌ترین منزل تاریخ که غیر از خدا و مردی که ستاره‌یی شده بود تابان، از درون دل تاریکی تا توانست از نقطه صفر به این کشور زعامت بدهد. زعامتی که پس از شهادتش، با صدها دولت‌مرد، هزاران سرباز و امکانات نامحدود حتا برای یک روز هم که شده، دیده نشد. زعامتی که قلب‌ها را مسخر کرد، مقاومت را فرهنگ ساخت، و انگیزه را از جوشش درون خودش، چنان به مردم هدیه کرد که ایثارگران واقعی این سرزمین را بدون هیچ چشم‌داشتی، در صف رزمنده‌گان تاریخ قرار داد تا دلیل حفظ بقای افغانستان گردید.
پس اگر داستان چنین است، باید همه و مردانه اعتراف کرد که: قهرمان راست می‌گفت!
از صفحه فیس‌بوک احمدولی مسعود