ماهیت و ضرورت دولت وحدت ملی نباید با روش مجریان آن خلط گردد. دولت‌ها نمی‌توانند در بحران عمر کنند.
این روزها، صداهایی مبنی بر ناکارآمدی و حتی ناکامی دولت وحدت ملی بلند می‌باشد؛ این‌که در صد روز نخست دولت تازه ثمره‌یی نداشت و با گذشت هر روز مردم دیگر آن امیدواری اولیه را ندارند.
معلول‌ها هرچه باشند درست اند، اما علت‌ها را نباید آدرس غلط داد تا در چاره‌اندیشی به خطا نرویم.
نکاتی در این باب قابل دقت می‌باشند، تا در روشنی آن اوضاع را بهتر ارزیابی نموده و قضاوت درست نماییم.
ـ بعد از توافق هر دو کاندیدا مبنی بر ایجاد دولت وحدت ملی، تا هنوز چارچوب دولت ایجاد نگردیده است. هر زمانی که هم ایجاد گردید، نخبه‌گان سیاسی- مدنی در حرم قدرت موقع یافتند، دیدگاه‌های سیاسی توحید شد و به مردم ابلاغ گردید، رهبری جمعی و متعهد به میان آمد، پس از آن است که دولت وحدت ملی در ترازوی قضاوت مردم قرار خواهد گرفت.
آنانی که نفس ضرورت دولت وحدت ملی را قبل از تشکیل آن دولت رد می‌کنند، درگیر یک قضاوت سیاسیِ عجولانه و پیش از وقت می‌باشند. گفته بودیم که دولت وحدت ملی یک عملیۀ پیچیده است، مدیریت کلان و تحمل بالای سیاسی می‌طلبد و در شرایط موجود افغانستان بدیل ندارد.
– اکیداً خاطر نشان باید کرد که کشور ما در حساس‌ترین گذر زمانش قرار گرفته، بنیۀ ضعیف دارد و حاکمیت ضعیف‌تر، و این همه در گرداب استراتیژی‌های بزرگ، مدیریت‌های کلان و بازی‌های به شدت پیچیده و خطرناک قرار گرفته است. پس علل و معلول را قاطی کردن، با مسایل از روی احساسات و ایدیولوژی و یاهم به اساس آجنداهای شخصی و سیاست منفعتی برخورد کردن، کشور را از بحران به لبۀ پرتگاه خواهد رسانید و همه بازنده خواهیم بود.
بر نیروها و نخبگان سیاسی- مدنی به خصوص قشر اندیشه‌ورز کشور در داخل و خارج نظام است تا دست به دست هم داده در راستای موفقیت پروسۀ تشکیل دولت وحدت ملی تلاش هماهنگ نمایند تا کشور از مرحلۀ مرگ و زنده‌گی موفقانه گذار نماید. با همگرایی میان خودماست که ضرورت تشکیل دولت وحدت ملی از چارچوب استراتیژی‌های بزرگ بیرون می‌شود و بومی می‌گردد، مردم باورمند می‌گردند و نظام را از آن خود می‌خوانند.
برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود