نویسنده: گری گمبر

عزیزم من را با دو میراث از خود تنها گذاشتی
یکی از عشق
خدا راضی خواهد بود
آیا این را تقدیم من خواهد کرد؟
من را تنها گذاشتی با مرز‎هایی از درد و عذاب
وسیع به وسعت دریا
بین جاودانه‌گی و زمان
آگاهی تو و من

من را تنها گذاشتی، یک شعر کوتاه خارق‎العاده است. این شعر بین دو ایدۀ وسیع در دو قطعۀ چهاربندی ارتباط برقرار می‎کند.
مشخصاً امیلی دیکنسن (Emily Dickinson) این شعر را دربارۀ شخصی که دوست داشته، نوشته است. مشخص نیست که شعر در مورد شخصی است که خیلی از او دور بوده است یا این‌که آن شخص مرده است. هر دوی این‌ها در زنده‌گی امیلی وجود داشته است. طبیعت شعر به گونه‎یی است که می‎تواند بدین معنی باشد که هر دو حالت برای او اتفاق افتاده باشد یا این‌که همراه با جدایی فیزیکی و احساسی آن دو شخص نیز باشد.
این شعر احتمالاً در سال ۱۸۶۲ سروده شده است، در زمانی که دیکنسن بیشترین اشتیاق را برای نوشتنِ شعر داشته است. در این سال، او نزدیک به ۳۶۲ شعر را سرود.
تنهایی همراه با عشقی عمیق در شعر امیلی دیکنسون
بهترین دوست او چارلز (Reverend Charles Wadsworth) او را در سال ۱۸۶۲ به مقصد سان‎فرانسیسکو ترک کرد. و بیشترین احتمال برای شخص دوم در این شعر به او برمی‎گردد. دیکنسن اولین‌بار او را در سال ۱۸۵۵ در فیلادلفیا دید و بعد از آن فقط دو‎ بار او را به‌طور شخصی دید که یکی از آن‌ها درست قبل از سفر چارلز به سان‎فرانسیسکو بود. اگر‎چه وابسته‌گی احساسی امیلی به چارلز برای همیشه در او باقی ماند و او نامه‎های زیادی برای چارلز نوشت. امیلی او را عزیزترین دوست زمینیِ خود صدا می‎زند. متأسفانه اکثر نامه‎های او به دست چارلز نرسید و نامه‎های چارلز نیز به درخواست امیلی بعد از مرگش سوزانده شد.
اولین بخش شعر “من را تنها گذاشتی” به معنی تنهایی همراه با عشقی عمیق است، عشقی که حتا خداوند نیز از آن راضی خواهد بود. این جمله معنای تأثیر‎گذاری دارد و نیاز به توضیح اضافه ندارد.
قسمت بعدی شعر در مورد بیهوده‌گی و پوچی باقی‎مانده است. مشخصاً درد و رنج زیادی برای اوست. به بزرگی دریا و تا ابدیت. این میراث با میراث قبلی به طور قابل توجهی در تضاد است.
قطعۀ سوم برای این‌که سردرگمی‎ها را به‌هم گره بزند، نوشته نشده است. در آخرین خط قطعۀ دوم “آگاهی تو و من” به نظر می‎رسد که به طور موثری خواننده را از دو ایدۀ ذکر شده به وجود دو انسان واقعی نیز آگاه می‎کند.
قطعات، کاملاً رسمی و به صورت یک تصنیف عاشقانه نوشته شده‎اند. هجای مؤکد در شعر با یک هجای غیر مؤکد همراه شده است. قافیه‎ها نیز در خط دوم و چهارم هر قطعه با دقت به‎کار رفته‎اند. هیچ قافیۀ نزدیکی در این شعر به‎کار نرفته است. و همچنین استفاده از تکرار عبارت “من را تنها گذاشتی” در شروع هر قطعه به ساختن یک شعر رسمی بسیار کمک کرده است.
یک نتیجه‎گیری برای این ویژه‌گی شاعرانه این است که دیکنسن توانسته یک شعر کوتاه پُرمعنا را که به‌آسانی قابل فهم است، خلق کند. مهارت و بصیرت او هر دو قابل تحسین‎اند.
***
گری گمبر، معلمِ یک مدرسۀ عمومی و مؤسس یک شرکت است. مقاله‎های او درمورد سیاست، املاک و ساختمان، سلامتی و تغذیه و سرویس‎های ملاقات انترنتی است. او مالک سایت Advisor.com و سرپرست Radio.com می‌باشد.