رویداد اسف‌بارِ طبیعی در کشور به‌خصوص در ولایت پنجشیر که شمارِ قابل توجهی از هم‌میهنان‌مان را به کامِ مرگ فرو برد، توجه همۀ جهان را به خود جلب کرد و کشورهای بسیاری وعدۀ همکاری به افغانستان سپردند. در این‌میان، کشور همسایۀ ما پاکستان که تا کنون روابط خوبی با افغانستان نداشته نیز کمک‌هایش را به کابل فرستاده است. این کمک‌ها اما توسط نظامیان پاکستانی و در هواپیمای نظامیِ این کشور وارد کابل شده و رسانه‌ها نیز خبرِ آن را بدون هیچ تبصره‌یی نشر کرده‌اند.
اگرچه مردم از کمک‌های جمهوری اسلامی پاکستان در این زمینه استقبال می‌کنند، اما این پرسش مطرح است که: چرا پاکستان کمک‌های بشردوستانه به افراد غیرنظامی و مصیبت‌زده را با هواپیمای نظامی به افغانستان فرستاده است؟ این سوال نیز مطرح است که: چرا دولت افغانستان به چنین اقدامی اجازه داده است؟
واضح است که چنین رفتاری به‌ روابط افغانستان با هند صدمه می‌رساند. اما به نظر می‌رسد که این مسأله برای دولتِ آقای غنی مهم نیست و هر روز که می‌گذرد، پاکستان نزدیکیِ بی‌رویه‌یی با دولتِ فعلی برقرار می‌کند.
پاکستانی‌ها با این کارشان می‌‌خواهند دستِ بالای‌ خود را در تعاملاتِ افغانستان به نمایش بگذارند و در واقع نشان ‌دهند که همۀ صلح و جنگِ افغانستان را به گونۀ منحصربه‌فرد در کنترل دارند و هرچه بخواهند، انجام داده می‌توانند.
مردم نیز کم‌کم به این باور ‌شده‌اند که دولتِ کنونی چیزهایی را از آنان پنهان می‌کند و دوستی با پاکستان نیز طیِ قرارهای پنهانی تأمین می‌گردد.
این‌همه روی‌هم‌رفته در این روزها از بحثِ گفت‌وگوهای صلح یک شبح ساخته است؛ به گونه‌یی که بحثِ گفت‌وگوهای صلح حالا به یک مسالۀ وهمناک و غیرقابلِ فهم تبدیل شده است. انتظار می‌رفت که مداخلۀ چین در این زمینه راهی را باز کند و فرصتی را مساعد سازد تا کارها سامان بگیرند؛ اما پیشرفت یا ادامۀ روند گفت‌وگوها سبب شد که پاکستانی‌ها با دستِ بالا جلو بیایند و هر روز در برابرِ قدرت‌های مخالفِ خود در افغانستان مانور بدهند.
تردیدی وجود ندارد که مردم افغانستان خواهانِ دوستی با پاکستان‌ هستند و رابطه با این کشور را به‌رغمِ همۀ مشکلاتی که برای افغانستان خلق کرده، ضروری می‌شمارند؛ اما آن‌ها می‌ترسند که این رابطه‌ها چنان ناسنجیده تنظیم شود که به‌تدریج به یک وابسته‌گیِ مطلق ختم گردد.
پاکستانی‌ها گویا نمی‌خواهند تعامل‌شان را سازنده تنظیم کنند و بیشتر سعی می‌ورزند که از هر نوع فرصت استفاده کرده، اقداماتی را انجام دهند که حساسیتِ هند را برانگیزد. در این روزها سخن‌های مشرف و اقداماتِ نظامیان و سیاسیونِ پاکستانی در برابر افغانستان، هماهنگ است و نشان از قرار گرفتنِ افغانستان در مدارِ جدیدی از بازی‌های این کشور دارد. چنان‌که قرار است پاکستان از آدرس طالبان و امارتِ آنان در همۀ گفت‌وگوها و مجالس سخن بگوید و احساس مالکیت کند. اما در دستگاه سیاستِ دولتِ ما هیچ واکنشِ بازدارنده‌یی در برابرِ این کشور ملاحظه نمی‌شود.
خوش‌بینی‌ها و اصرارِ پاکستان نسبت به داشتن رابطۀ بی‌سابقه با افغانستان، مردمِ ما را شدیداً نگران ساخته و نیاز است دولت در این زمینه وضاحت‌های لازم را ارایه دهد. اما درحالی‌که ما انتظار داریم دولت هر آن‌چه برای نزدیکی با پاکستان انجام داده و نیز آن‌چه بر سرِ مذاکراتِ صلح آورده را روشن سازد و بگوید که گفت‌وگو با پاکستان است یا با طالبان؛ می‌بینیم دولت اراده‌یی برای پاسخ‌دهی و شفاف‌سازی ندارد. بنابراین، آن‌گونه که بارها گفتیم، بار دیگر تکرار می‌کنیم که دولت باید در تأمین رابطه‌اش با پاکستان تجدید نظر کند و به آن کشور اجازه ندهد که در برابر کشورِ دیگری در افغانستان مانور دهد. هم‌چنان کشورِ دیگری هم حق ندارد که در برابر پاکستان در افغانستان مانور بدهد.
ولی حالا پاکستان در این مانور دادن‌ها پیش‌قـدم است و این به خیر و صلاحِ ما نیست و از وابسته‌گی افغانستان به پاکستان حکایت دارد!