اعلام آماده‌گی‌های پرشتاب و یک‌شبۀ صلح، شکی باقی نمی‌گذارد که ندای صلح با طالبان، هیچگاهی به خود طالبان تعلق نداشت، چون از اول هم قرار نبود که داشته باشد، بلکه پروژه‌یی‌که شاید هم کار خودش را کرده و تاریخ مصرفش تمام شده باشد؛ کما این‌که نقش و نقشۀ جدیدی برایش تهیه دیده باشند. بلند نمودن مقولۀ صلح با طالبان پیش از این‌که ماهیت جنگ و صلح، مرز و کفر و اسلام را مشخص سازد، تغییر رویه و جهت دیگران را محک می‌زند که در امتداد بازی‌های سیاسی همواره استفاده برده‌اند.
پروژۀ چند دهه‌یی‌که جان هزاران در هزار مسلمان این وطن را زیر نام دین و قوم از هر دو طرف گرفت، قهرمانان معرکه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را یکی بعد دیگری با قتل‌های زنجیره‌یی، انتحار و انفجار از دور خارج ساخت، ملت پر غرور و سربلندی را به زانو در آورد و دین با صفایی را با تروریزم آمیخته ساخت، تا اینکه به اینجا رسید.
اکنون اگر این پروژۀ جهنمی بالاخره به پایانش رسیده باشد، بازهم جای شکر دارد، اما پس از این چه؟
– آیا نیروهای طالبان آخر الامر به آغوش باز صلح پناه می‌جویند، پس تکلیف این همه شرع و شعار و کافر و مسلمان چی می‌شود؟
– چگونه، چرا، چی زمانی و چی شد که دکترین و استراتیژی پاکستان به یکباره‌گی تغیر می‌کند، در حالیکه طی مدت سیزده سال حضور جامعه جهانی و قبل از آن، حتی شور هم نخورد؟
– امروزه این تحرکات و ترافیک استخبارات منطقه و فرا منطقه در صحنۀ افغانستان حکایت از چی دارند و کی مسوول است، آیا می‌شود بازهم به صلح امیدوار بود؟
– یا هم به قول رییس سابق سازمان «سیا» که در کتاب جدید خود می‌نویسد: «جنگ امریکا علیه طالبان خاتمه یافته است (بیزنیس پر درآمد صلح سیزده ساله تمام است) و حتی بحث جنگ علیه القاعده، دیگر کلیشه ساز نیست. امریکا یک جنگ سی ساله را علیه داعش پیش رو دارد.»
اگر این فرضیه درست باشد، پس جایگاه ما در کجاست؟ خط مقدم، پایگاه اوپراتیفی، میدان جنگ، دهلیز انتقال و یاهم با داشتن موقعیت استراتیژیک مان، چهارراه اقتصادی برای خودمان، برای منطقه و فرا منطقه که اگر دولت نیرومند و مقتدری داشتیم.!؟
پرسش‌ها و نگرانی‌هایی از این دست که فقط در مذاکرات پیش روی مجریان حکومت وحدت ملی در واشنگتن پاسخ خواهـند یافت. این‌جاست که تکلیف صلح، طالبان، پاکستان، داعش، حکومت و مردم مان روشن‌تر می‌شوند تا چه باید کرد؟

برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمد ولی مسعود