سرانجام سال ۱۳۹۳ به آخر رسید و سه روزِ دیگر، به حلولِ سالِ نو و نوروزِ ۱۳۹۴ باقی مانده است. مردمِ افغانستان با گلگشت و رفتن به دامانِ طبیعت، به استقبالِ سالِ جدید می‌روند و سالی سرشار از شادی و سرور برای یکدیگر آرزو می‌کنند؛ اما دشمنانِ ددمنش همچنان در پیِ آن‌اند که شادمانی‌های‌مان را ترور کنند.
در سال ۹۳، افغانستان در زمینه‌های امنیتی، سیاسی و فرهنگی، وضعِ بهتری نسبت به سالِ ۹۲ نداشت؛ اما تحولاتِ کلانی در این سال رقم خورد؛ برگزاری انتخاباتِ پُرجنجالِ ریاست‌جمهوری که پس‌لرزه‌‌های آن تا کنون هم ادامه دارد؛ شکل‌گیری دولت وحدت ملی که هنوز نیمه‌کاره است؛ ظهورِ داعش در افغانستان؛ و نیز برف‌کوچ‌های سهمگین در پنجشیر و چند ولایتِ دیگر، از جمله یادداشت‌هایِ مهمِ سالِ ۱۳۹۳ اند.
ما در حالی وارد سالِ ۹۴ می‌شویم که مشکلاتِ خلق‌شدۀ سیاسی در سال ۹۳ هم‌چنان پابرجا اند و با گذشت نزدیک به یک سال از دور اول انتخابات، هنوز هم هیچ چیز سرِ جایش قرار ندارد. به هرصورت، با آغاز سال نو، مشکلاتِ نوتری نیز انتظارِ ما را خواهد کشید: سرگردانی‌ها و ابهام‌ها و هراس‌هایی که از بحث گفت‌وگوهای صلح وجود دارد، بیشتر دامن‌گیرمان خواهد شد؛ با گرم شدنِ هوا طالب و داعش پیوندِ بیشتری خواهند یافت و ناامنی‌ها در شمال و جنوب سیرِ صعودی خواهند پیمود. اما هنوز معلوم نیست که دولت چه تمهیداتی برای مهارِ چالش‌های یادشده روی دست گرفته است!
عمده‌ترین نگرانیِ مردم افغانستان، گسترده شدنِ بساط داعش در کشور است که به نظر می‌رسد طیِ یک برنامۀ کلانِ سیاسی صورت می‌گیرد. مردم انتظار دارند که سال نو، جریان‌های سیاسیِ کشور متوجه خطر چاق شدنِ تروریسم زیر نامِ داعش باشند. این نگرانی حالا از سطح داخلی بیرون شده و به سطوح بین‌المللی نیز رسیده است. به‌تازه‌گی سازمان ملل متحد در مورد حضور داعش در افغانستان ابراز نگرانی کرد. البته شکی نیست که گروه داعش توانایی ساقط ساختنِ نظام را ندارد، اما داعیۀ داعش یک داعیۀ عوام‌فریب است و اگر به بسترهای اجتماعی و فرهنگیِ آن توجه نشود، افغانستان می‌تواند میزبانِ تفکرِ داعشی و نقطۀ اتصالِ جریان‌های تروریستی و افراطیِ جهان شود. چنان‌که سازمان ملل در ارزیابی‌هایش گفته است که حضور داعش در افغانستان نگران‌کننده است، اما اهمیت داعش در افغانستان مربوط به توانایی‌های ذاتیِ آن در این کشور نیست، بلکه نگرانیِ عمده ظرفیتِ داعش در گرد‌آوری گروه‌های انفرادیِ شورشی زیر یک چتر است».
به نظر ما نیز حضور داعش در افغانستان فعلاً در حدِ گروه‌های کوچک و غیرمنظم است؛ اما نگرانیِ اصلی این است که این گروه طی یک برنامۀ سیاسی و استخباراتی وسعت یابد؛ به این ترتیب که طالبان و دیگر گروه‌های دهشت‌افکن به‌تدریج در بدلِ پول سنگینی که در این راه به مصرف می‌رسد، داعش شوند و کارِ این گروه در کشور بالا بگیرد.
هم‌چنان بحث گفت‌وگوهای صلح با طالبان در سال پیش رو، از عمده‌ترین مسایلی‌ست که می‌تواند هم به سود و هم به زیانِ کشور تمام شود و این سود و زیان نیز به نحوۀ مدیریتِ این پروسه توسط سرانِ دولتِ وحدت ملی بسته‌گی دارد. به هر صورت، انتظارِ ما از دولتِ موجود، جامعۀ جهانی و کشورهای قدرتمندِ همسایه و منطقه این است که وضعیتِ خطیرِ افغانستان را درک کنند و با تلاش‌های صادقانۀشان خویش، زمینۀ دست‌یابی به صلح و ثباتِ پایدار را فراهم کنند. سران دولت وحدتِ ملی مکلف‌اند با تکمیل کابینه و تطبیق کاملِ توافق‌نامۀ سیاسی در سال جدید، امیدهای منجمدشدۀ مردم را زنده کنند و آغازی نو را برای این کشورِ رنج‌دیده رقم زنند.