گفتیم، شهادت بانو فرخنده در جامعۀ ما باید به بهار عدالت برسد. این دیگر یک حادثۀ مجرد نیست که صرف با مجازات عاملین آن پایان یابد، بلکه آغاز جدیدی‌ست در احساس ما، اندیشۀ ما، دیدگاه‌های ما، باورها و بسا از مسایل و ارزش‌های بنیادین جامعۀ ما تا اینکه از ورای یک گفتمان سرتاسری و رستاخیز فرهنگی به نتیجه برسد.
نفس وقوع این تلخ‌ترین حادثه تا اکنون از زیر چشمان کنجکاو سه صدمیلیون انسان روی زمین گذشته و هیچ جای اما و اگر و توجیه و توضیح باقی نمانده است.
از عامی تا عالم و سیاسی تا حکومت و مسوولین امنیتی همه یکسره یا مشکل داشته اند و یا هم به خطا رفته اند، فقط یک حقیقت درست بیرون شده و آن فریاد حق طلبانۀ شهید فرخنده است.
اتفاق تکان دهنده‌یی‌که همه طیف‌ها و اقشار جامعۀ ما را متاثر ساخت تا در یک همسویی تاریخی برای دادخواهی و عدالت گستری یک صدا شوند.
به دیدگاه‌های سیاسیون و آجندا های شخصی‌شان کاری نداریم، موافق، مخالف، چپی، راستی، افراطی، لیبرال و از همیندست ایدیولوژی‌های مختلف افغانی که به جز از پراگنده‌گی‌های بیشتر دراین برهه زمان کارایی بیشتری ندارند و کمکی نخواهند کرد. ایدیولوژی‌های پر نقش و نگاری که فقط یک لایه نازک بالای فرهنگ سنتی کشور بوده اند. پس هیچ جناح و گروه و گروپی نباید زحمت استفاده و سو استفاده را به خود بدهند تا وضعیت عمومی را بیش از این بد سازند. این حریف و حریف بازی‌ها، رقابت‌ها و بُرد و باخت‌هایی را که هیچگاهی برای مملکت بُردی نداشت و همواره با باخت همراه بود، برای مدتی زیادی دور نگهدارند.
اینجا مسایل بسیار عمیق ارزشی، کرامت انسانی، تثبیت مرجعیت دینی، بحث قانون و نظام سازی، تامین عدالت اجتماعی، رسیدن به حقوق شهروندی و حق انسانی، مصونیت عمومی و بسا از موضوعات حیاتی جامعه می‌باشند که نیاز به یک بازنگری عمیق و دقیق دارند و ایجاب راه اندازی یک گفتمان سرتاسری و ملی را می‌نماید
متاسفانه در این مرحلۀ جدید گذار، مجریان دولت نیز تا هنوز جایگاه خود را باز نیافته اند تا در مصاف با این همه پدیده‌های نو ظهور به ملت برسند. کشور از نبود هیبت دولت، نبود اقتدار سیاسی، نبود رهبری معنوی و نبود زعامت ملی به شدت رنج می‌برد و حتی صراط‌المستقیمی در رفتار و گفتار رهبران دیده نمی‌شود.
فقط همسویی خودجوش مردم است که باید با راه اندازی گفتمان ملی- مدنی ادامه یابد تا به بهار عدالت برسد.
برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمد ولی مسعود