وزیر حج و اوقاف در پیـوند با تلاش‌ها برای بررسیِ قتل فرخنده، در مجلس نماینده‌گان سخنانی ایراد کرد و نیز در گفت‌وگو با تلویزیونِ طلوع سخنانی گفت که تأمل‌برانگیز است.
فیض‌محمد عثمانی وزیر ارشاد، حج و اوقاف، حادثۀ شاه دوشمشیرۀ کابل را به عنوان نقطۀ عطف یاد کرد و گفت که فرخنده با مرگش، تاریخ را رقم زد و او از این حادثۀ تلخ درس‌های زیادی را آموخته است. به گفتۀ وی، وزارت حج برای پی‌گیری حادثۀ قتل فرخنده کمیسیونی را نیز موظف کرده است. از سخنان درست‌وحسابیِ آقای وزیر، یکی هم این بود که در مساجد و زیارتگاه‌ها، عالمانِ واقعی را موظف می‌کند. این سخنِ او بازتاب‌دهندۀ واقعیت‌های تلخی‌ست که امروز برخی منابر و مساجدِ کشور از آن رنج می‌برد.
بررسی وضعیتِ مساجد و گماشتن عالمانِ راستین و خردمند دینی در آن، از مسوولیت‌های وزارت حج و اوقاف است که باید مورد توجه قرار گیرد.
وزیر حج ضمنِ ذکرِ این مطلب که به کسانی‌که مردم را برای سودجوییِ خود به قتل فرخنده شوراندند، عالم دین گفته نمی‌شوند، بیان داشت: «هم‌اکنون اجماع در مورد جمع‌آوریِ سودجویان به وجود آمده؛ تا خانواده‌ها را از چنگِ آنان نجات دهیم.»
فعال کردنِ بخش ارشاد در وزارت حج و اوقاف، اگر روی دست گرفته شود، برگِ مثبتی در کارنامۀ آقای عثمانی به شمار خواهد آمد. اما آقای وزیر صحبت‌هایی، هم در مجلس نماینده‌گان و هم در تلویزیون طلوع داشته است که باید روی آن مکث کرد. این سخنانِ او که متأسفانه جلوه‌هایی از خشونت را با خود حمل می‌کرد، نشان داد که مقامات و مسوولانِ افغانستان نیز به سطح عوام، مستعدِ خشونت‌گرایی هستند و این، مایه‌های عقلانیت و شعورمندی در کشور را صدمه می‌زند.
آقای وزیر در حالی که بسیار احساساتی به نظر می‌رسید، ‌گفت که اگر او صلاحیت می‌داشت، همۀ آنانی که مجرمِ این قتل ثابت می‌شوند را در شاه دوشمشیره اعدام می‌کرد!
شکی نیست که رویداد قتل فرخنده، مردم افغانستان را شوکه کرده و همه دربارۀ مسببانِ آن حساس شده‌اند. اما باید هوشیار بود که تمامِ افرادی که در رویداد به‌نحوی شریک بودند را نمی‌توان یک‌سان‌ چوب زد. مسلماً همۀ آن چهل‌نفری که بازداشت شده‌اند، مستحقِ اعدام شناخته نمی‌شوند و نهادهای عدلی و قضایی کشور نیز بر این نکته واقف‌اند. اما وقتی وزیر در این‌باره چنین سخن می‌گوید، خود ناخواسته به خشونت توسل جسته است.
این برخورد وزیر حج و اوقاف، نشان‌دهندۀ خشونتِ پنهان‌شده در ذهن و ضمیرِ مقاماتِ دولتی‌ست که به هر بهانه‌یی می‌تواند از عمق به سطح آمده خود را آشکار سازد.
در همین حال، وزیر حج و اوقاف باید بداند که مشکل با جمع کردنِ تعویذنویسان و جادوگرانِ خیابانی حل نمی‌شود و باید این وزارت برنامه‌های آگاهی‌بخشی را در زمینه‌های مختلفِ ارشادی و تبلیغی در همۀ سطوحِ جامعه روی دست گیرد. وزارت حج و اوقاف باید نسبت به نحوۀ جذب و استخدامِ عالمانِ دینی در مساجد، نهایتِ دقت را به خرج دهد تا آنانی که درکِ درست از دین اسلام ندارند، صلاحیتِ امامت و راهبریِ مردم را پیدا نکنند. وزارت حج و اوقاف باید آنانی را که در مساجد و منابر از آدرسِ دشمنان مردمِ افغانستان سخن می‌گویند و به ترور و انتحار جواز می‌دهند، شناسایی و به‌جای آن‌ها، عالمانِ راستین، با درک و خشونت‌پرهیز را بگمارد.