آزمندی‌های خارجی، رقابت میان نخبه‌گانی، ایدیولوژی‌های افراطی از جمله مؤلفه‌هایی اند که همواره تاریخ کشور ما را سمت و سو داده و هیچگاهی نگذاشته است تا صدا و خواست مردم تحقق یابد و یک پروسۀ ملی، وطنی و میهنی قوت گیرد.
امروزه تجمع بازیگران منطقه‌یی و فرامنطقه‌یی و فعالیت شبانه‌روزی دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های استخباراتی در افغانستان، موجودیت مراکز مختلف و پراگنده‌گی قدرت همراه با رقابت‌های قدرت محور در داخل دستگاه دولت، ایدیولوژی‌ها با ابزار رنگارنگ قومی، مذهبی، طالبانی، داعشی، تروریستی، همۀ این پدیده‌ها تاهنوز و به شدت تمام، خود را بر زنده‌گی مردمان این سرزمین تحمیل نموده‌اند.
اعلام یکباره‌گی سیاست حکومت مبنی بر جهت‌گیری در پروژۀ یمن قطعاً نمی‌تواند از مدار و محدودۀ این محرکه‌ها بیرون باشد. سیاستی که بر مبنای تصادف، آجندای شخصی یا سیاست منفعتی، همواره افغانستان را به گرداب‌های وحشتناک و پر تلاطم کشانیده و تاهنوز در مدار همین دور‌های باطل می‌چرخاند.
بار بار تاکید داشتیم که اگر جریان حکومت بتواند دولت وحدت ملی واقعی را با درنظرداشت ماهیت آن و شرایط موجود کشور از ترکیب همۀ نیروهای موثر ایجاد نماید، برنامۀ ملی مدون را بر اساس اولویت‌های کشور انسجام بخشد، سپس با این اصل تدوین سیاست داخلی است که کشور را قادر می‌سازد تا در عرصۀ سیاست گذاری‌های خارجی از موقف استراتیژیک افغانستان در تعامل داد و ستد کالای استراتیژیک خویش بیشترین منفعت را برای افغانستان کسب خواهد کرد.
با موقعیت حساس جیوپولوتیکی که داریم کوچکترین گرایش به این یا آن قدرت منطقه‌یی، معمای ایجاد توازن را در منطقه تغییر می‌دهد و بی‌ثباتی حاصل آن می‌باشد. افغانستان فقط در پناه نیم قرن اجرای سیاست سنتی، وسط قرن بیست توانست با وجود همۀ مشکلات و کم کاری‌ها یک دورۀ نسبی آرامش را سپری نماید. اما نقش عناصر چپی و ایدیولوژی آن در تشکیل نظام سیاسی کشور در مرحلۀ بعدی باعث گردید تا با اتخاذ سیاست نزدیکی به شوروی سابق و تهاجم ارتش سرخ در امتداد آن، افغانستان به مرکز جنگ مبدل شود و تا هنوز که هنوز است مردم ما در شعله‌های جنگ‌‌‌‌‌‌های نیابتی، ناشی از عدم داشتن یک سیاست خارجی متعادل و متکی بر منافع ملی افغانستان می‌سوزند و رنج می‌کشند.
برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمد ولی مسعود